Lucía,
a filla primoxénita dos Barreiro, era unha rapaza loura de ollos
verdes. As trenzas, sempre moi ben peiteadas, chegábanlle ó medio
do lombo. Non pesaría máis de trinta quilos; esvelta coma unha
xirafa e áxil coma unha lebre. Por estreita que fose a roupa que lle
mercase súa nai, sempre lle quedaba frouxa. Pero a ela gustáballe
así porque se sentía cómoda, dicía.
Parecía
feliz. En cambio, seus pais estaban moi preocupados porque Lucía
tiña un problema: xogaba de máis e comía de menos. Só lle
gustaban as froitas acedas e zumentas. Se tiñan carabuña, nin as
probaba. De peixe ou carne só tomaba o arrecendo, e iso desde lonxe
porque na cociña nin entraba. Corría pola fraga detrás dos paxaros
horas e horas sen se cansar.
Un
día, choutando pola eira, caeu e mancouse nun xeonllo. A ferida era
pequena pero os pais aproveitaron para levala ó médico, que xa
había moito tempo que non ía. O doutor pediulle que se deitase na
padiola e a pobre rapaza botouse a chorar desconsolada, non pola
ferida, senón porque non podería xogar por uns días, seguro.
Pero cando viu a tremenda xiringa que tiña o médico na man,
esqueceuse da ferida e, do brinco que deu, case remata no chan.
─Non
te asustes, pero hai que poñerche unha inxección. Se cadra había
algún ferro enferruxado por alí e pódese producir unha infección.
─¡Non!
¡Inxeccións, non! ¡Prefiro morrer!
─¿Como
dis iso, nena? ─asustouse
súa nai.
─Ben,
pode haber outra solución ─comentou
o doutor chiscándolles un ollo ós pais─.
Pero non che vai gustar nada.
─¡O
que sexa!
─¿Estás
segura do que dis?
─Si.
Calquera cousa menos pincharme.
Entón,
don Florencio púxose diante do ordenador e, cun sorriso moi
sospeitoso, comezou a escribir a receita. Cando rematou, empezou
a ler:
─Almorzo:
leite con pan e unha froita. Xantar: dous pratos de comida, un deles
con peixe ou carne, e de sobremesa, iogur. Merenda...
─Vale,
vale... Non siga que xa entendín.
Cando
chegaron á casa, empezaron o tratamento. Era a hora da merenda e súa
nai preparoulle un bo bocadillo de pan con manteiga. Por riba, houbo
un pexego fresquiño que a avoa lle trouxera da horta. O señor
Manuel e a señora Rosa non daban creto: a súa filla sentada e
¡comendo! A pequena ferida valera a pena. Xa di o refrán: “Non
hai mal que por ben non veña”.
 |
Imaxe procedente de internet |
Lucía,
la hija primogénita de los Barreiro, era una niña rubia de ojos
verdes. Las trenzas, siempre muy bien peinadas, le llegaban a la
mitad de la espalda. No pesaría más de treinta kilos; esbelta
como una jirafa y ágil como una liebre. Por estrecha que fuera la
ropa que le comprara su madre, siempre le quedaba floja. Pero a ella
le gustaba así porque se sentía cómoda, decía.
Parecía
feliz. En cambio, sus padres estaban muy preocupados porque Lucía
tenía un problema: jugaba de más y comía de menos. Solo le
gustaban las frutas ácidas y jugosas. Se tenían hueso, ni las
probaba. De pescado o carne solo tomaba el olor, y eso desde lejos
porque en la cocina ni entraba. Corría por el bosque detrás de los
pájaros horas y horas sin cansarse.
Un
día, saltando por la era, cayó y se lastimó en una rodilla. La
herida era pequeña pero los padres aprovecharon para llevarla al
médico, que ya hacía mucho tiempo que no iba. El doctor le pidió
que se acostara en la camilla y la pobre niña se echó a llorar
desconsolada, no por la herida, sino porque no podría jugar
por unos días, seguro. Pero cuando vio la tremenda jeringa que tenía
el médico en la mano, se olvidó de la herida y, del brinco que
dio, casi acaba en el suelo.
─No
te asustes, pero hay que ponerte una inyección. A lo mejor había
algún hierro oxidado por allí y se puede producir una infección.
─¡No!
¡Inyecciones, no! ¡Prefiero morir!
─¿Cómo
dices eso, nena? ─se
asustó su madre.
─Bien,
puede haber otra solución ─comentó
el doctor guiñándoles un ojo a los padres─.
Pero no te va a gustar nada.
─¡Lo
que sea!
─¿Estás
segura de lo que dices?
─Sí.
Cualquier cosa menos pincharme.
Entonces,
don Florencio se puso delante del ordenador y, con una sonrisa muy
sospechosa, comenzó a escribir la receta. Cuando finalizó,
empezó a leer:
─Desayuno:
leche con pan y una fruta. Almuerzo: dos platos de comida, uno de
ellos con pescado o carne, y de postre, yogur. Merienda...
─Vale,
vale... No siga que ya he comprendido.
Cuando
llegaron a casa, empezaron el tratamiento. Era la hora de la merienda
y su madre le preparó un buen bocadillo de pan con mantequilla.
Después, hubo un melocotón fresquito que la abuela le había traído
de la huerta. El señor Manuel y la señora Rosa no daban
crédito: su hija sentada y ¡comiendo! La pequeña herida había
valido la pena. Ya dice el refrán: “No hay mal que por bien no
venga”.