POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

1 ago 2025

EFECTO INVERNADOIRO / EFECTO INVERNADERO

 

Viúvo e sen fillos que herden, Xesús despide os traballadores, abandona os cultivos e retírase a consumir saúde e capital. Camila, unha das xornaleiras prexudicadas, algo máis nova cás outras, deixa a casoupa arrendada onde vive e arríscase a cambiar de aires. Despois de longos meses malvivindo na cidade, retorna á mesma aldea coa intención de buscar calquera emprego pola zona e ocupar con discreción un invernadoiro do antigo amo. Escolle o mellor: é de vidro, vese menos deteriorado cós de plástico e está afastado das vivendas. Non será un pazo, pero en sitios peores ten durmido. Camila sabe por experiencia que dispoñer dun teito fixo onde acubillarse resulta fundamental nas entrevistas laborais. Amobla o seu novo habitáculo cunha hamaca vella, a maleta medio baleira, un caldeiro... Por sorte, a billa da rega segue funcionando. Tamén perduran unhas poucas hortalizas aínda comestibles, e bastante herba que arrincar. En días sucesivos, agrega algúns alimentos básicos mais un fornelo portátil. De noite, pasa frío; cando loce o sol, como non hai habitantes cerca, vaise espindo pouco a pouco ata quedar en coiros, para non afogar coa calor. Xesús compra uns prismáticos caros.


Imaxe procedente de internet
Viudo y sin hijos que hereden, Jesús despide a los trabajadores, abandona los cultivos y se retira a consumir salud y capital. Camila, una de las jornaleras perjudicadas, algo más joven que las otras, deja su casucha alquilada y se arriesga a cambiar de aires. Después de largos meses malviviendo en la ciudad, retorna a la misma aldea con la intención de buscar cualquier empleo por la zona y ocupar con discreción un invernadero del antiguo amo. Escoge el mejor: es de vidrio, se ve menos deteriorado que los de plástico y está alejado de las viviendas. No será un palacio, pero en sitios peores ha dormido. Camila sabe por experiencia que disponer de un techo fijo donde cobijarse resulta fundamental en las entrevistas laborales. Amuebla su nuevo habitáculo con una hamaca vieja, la maleta medio vacía, un cubo... Por suerte, el grifo de riego sigue funcionando. También perduran unas cuantas hortalizas todavía comestibles, además de bastante hierba que arrancar. En días sucesivos, agrega algunos alimentos básicos y un hornillo portátil. De noche, pasa frío; cuando luce el sol, como no hay habitantes cerca, se va desnudando poco a poco hasta quedar en cueros, para no achicharrarse. Jesús compra unos prismáticos caros.

  

No hay comentarios: