POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

23 jul 2022

ORFOS / HUÉRFANOS

 

Unha pega agoniza no chan sen desprender o alimento que portaba. Dous gatos achéganse. Un raparigo segue practicando coa súa escopeta nova.

O niño é un clamor de peteiros desencaixados.


(Imaxe procedente de internet, editada)
  


Una urraca agoniza en el suelo sin desprender el alimento que portaba. Dos gatos se aproximan. Un muchacho sigue practicando con su escopeta nueva.

El nido es un clamor de picos desencajados.



15 jul 2022

COIDADOSA / CUIDADOSA


(Imaxe procedente de internet)
Está esgotada de tanto limpar. Bótalle unha ollada máis a súa nai. Senta no sofá e prende a televisión. 
Recorre os programas todos buscando algo interesante. Detense nunha conexión en directo; un reporteiro ofrece o micrófono a varios veciños que denuncian na rúa o cheiro procedente dunha vivenda da comunidade. Apaga. Completa a lista da compra: lixivia, ambientador, incenso, ferrollo grande... Arrepíntese de non ter mercado o conxelador que estivo de oferta a semana pasada. Axexa pola ventá. Non pode saír mentres sigan as cámaras diante do seu edificio.

  

Está agotada de tanto limpiar. Le echa un vistazo más a su madre. Se sienta en el sofá y enciende el televisor. Recorre los programas todos buscando algo interesante. Detiene el rastreo en una conexión en directo; un reportero ofrece el micrófono a varios vecinos que denuncian en la calle el hedor procedente de una vivienda de la comunidad. Apaga. Completa la lista de la compra: lejía, ambientador, incienso, cerrojo grande... Se arrepiente de no haber comprado el congelador que estuvo de oferta la semana pasada. Acecha por la ventana. No puede salir mientras sigan las cámaras delante de su edificio.


13 jul 2022

DESCONCERTO RURAL / DESCONCIERTO RURAL

 

O conto empezou coma todos: polo principio. Unha sacha fóra do sitio, un fouciño alleo na eira, dúas pitas de máis no poleiro... Os veciños de Berres míranse con receo, intentando descubrir o gracioso facedor destes movementos. E a historia avanza: se alguén precisa ir á herba, cando chega ó prado, xa está segada e lista para botar no carro; quen decide regar atopa as rolas trazadas; as xudías, apañadas... Na aldea non se fala doutra cousa. Malia non seren prexudiciais tales accións, os afectados alporízanse coa ansia por cachar o causante. Xúntanse  no teleclube, debaten e acordan facer roldas de vixilancia. O resultado, nulo. Pouco a pouco, eses feitos anormais case non sorprenden a ninguén. Severino, por exemplo, vai á noitiña tapar a poza convencido de que xa estará tapada. Así é. Estráñalle, en cambio, un vulto aboiando no medio da charca. Marcha correndo buscar a lanterna; volve axiña acompañado dun veciño. Onde antes había un corpo raro, ven só unha mancha irisada. Quedan abraiados. Pero moito máis alucinarían se soubesen que aquel ser, único protagonista, incompatible coa auga, caera na poza e disolvérase coma un terrón de azucre. Tamén ignoran que, sen el, rematou o conto. 

(Imaxe procedente de internet)

El cuento empezó como todos: por el principio. Una hazada fuera de sitio, una hoz ajena en la era, dos pollos de más en el gallinero... Los vecinos de Berres se miran con recelo, intentando descubrir al gracioso hacedor de estos movimientos. Y la historia avanza: si alguien precisa ir a por hierba, cuando llega al prado, ya está segada y lista para echar en el tractor; quien decide regar encuentra las regueras trazadas; las judías, recogidas... En la aldea no se habla de otra cosa. A pesar de no ser perjudiciales tales acciones, los afectados se alteran por el ansia de pillar al causante. Se reunen  en el teleclub, debaten y acuerdan hacer rondas de vigilancia. El resultado, nulo. Poco a poco, esos hechos anormales case no sorprenden a nadie. Severino, por ejemplo, va al anochecer a cerrar la charca convencido de que ya estará cerrada. Así es. Le extraña, en cambio, un bulto aboyando en medio de la balsa. Marcha corriendo a buscar la linterna; vuelve enseguida acompañado de un vecino. Donde antes había un cuerpo raro, ven solo una mancha irisada. Quedan asombrados. Pero mucho más alucinarían si supieran que aquel ser, único protagonista, incompatible con el agua, había caído en la charca disolviéndose como un terrón de azúcar. También ignoran que, sin él, se acabó el cuento.


11 jul 2022

NO POZO / EN EL POZO

 


(Imaxe procedente de internet)

Cando alcanzou o fondo, sentiuse feliz ó fin por non ter que seguir caendo. Equivocábase: o inferno aínda estaba máis abaixo.

 

Cuando tocó fondo, se sintió feliz al fin por no tener que seguir cayendo. Se equivocaba: el infierno todavía estaba más abajo.

 

10 jul 2022

VIDAS POLISÉMICAS

 

(Imaxe procedente de internet)

Non é certo que teñan sete vidas. Mamá pensa iso porque os veciños novos cruzan sen mirar, mollan os pés, van sen bufanda... e non lles pasa nada. En cambio eu, sempre con tiritas ou mocos. O máis pequeno vén á miña clase, pero pouco.  Pasa os recreos só, nun recuncho. A min tampouco me escollen os do fútbol. Hoxe levei agachada a consola portátil e estívenlle ensinando a xogar. Para animalo, cedinlle unha vida das miñas, que me sobran. Agradeceu moito o agasallo; dicía que agora, con dúas, será o máis rico da súa familia. Fíxome graza. Creo que xa somos amigos.



No es cierto que tengan siete vidas. Mamá piensa eso porque los vecinos nuevos cruzan sin mirar, mojan los pies, van sin bufanda... y no les pasa nada. En cambio yo, siempre con tiritas o mocos. El más pequeño viene a mi clase, pero poco.  Se pasa los recreos solo, en un rincón. A mí tampoco me escogen los del fútbol. Hoy llevé escondida la consola portátil y le estuve enseñando a jugar. Para animarlo, le cedí una vida de las mías, que me sobran. Agradeció mucho el regalo; decía que ahora, con dos, será el más rico de su familia. Me hizo gracia. Creo que ya somos amigos.