POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

19 ene 2020

EDITIÑO 12



              (Mujer triste, de Lilian Quezada)
Aínda máis ca por min,
sinto por ti e por eles.
Asolagada de pena,
temo que poida afogar.
Esta dor
xa reverte por fóra.







Incluso más que por mí,
lo siento por ti y por ellos.
Inundada por la pena,
temo poder ahogarme.
El dolor
ya empieza a rebosar.


3 ene 2020

MALA SORTE / MALA SORTE




(Imaxe procedente de internet)
Cando cría que todo terminara por fin, atopeime cunha vida eterna por diante.



Cuando creía que todo había terminado por fin, me encontré con una vida eterna por delante.





1 ene 2020

POR AMOR



Síntoo. Aínda que sei que a espera te martiriza, ata agora non fun capaz. A túa mirada suplicante conmóveme, pero, comprende, facerme á idea resultou moi difícil. Hoxe si estou decidida a ofrecerche o que tanto desexas. Todo está disposto para que saia perfecto: esta noite estaremos sós ti e eu, como che prometín. Haberá que afeitar esa barba, que xa rasca, porque quero bicarte máis ca nunca. Despois, abrirei a gaiola do teu corpo tullido para que poidas voar, ó fin. A miña alma, en troques, quedará prisioneira dunha tristeza eterna.



(Imaxe procedente de internet)
Lo siento. Aunque sé que la espera te martiriza, hasta ahora no he sido capaz. Tu mirada suplicante me enternece, pero, comprende, hacerme a la idea ha resultado muy difícil. Hoy sí estoy decidida a ofrecerte lo que tanto deseas. Todo está dispuesto para que salga perfecto: esta noche estaremos solos tú y yo, como te he prometido. Habrá que afeitar esa barba, que ya rasca, porque quiero besarte más que nunca. Luego, abriré la jaula de tu cuerpo tullido para que puedas volar, al fin. Mi alma, en cambio, quedará cautiva de una tristeza eterna.