POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

18 dic 2022

VÍSCERAS




O guiso ole ben, pero a nena está entretida buscando o seu gatiño e non quere comer. A nai insiste: non pode ir para a cama morta de frío e co estómago baleiro. O micho segue sen aparecer.

 


El guiso huele bien, pero la niña está entretenida buscando a su gatito y no quiere comer. La madre insiste: no puede irse a la cama muerta de frío y con el estómago vacío. El minino sigue sin aparecer.



9 dic 2022

MENÚ NAVIDEÑO / MENÚ DO NADAL

  

(Imaxe procedente de internet)


Este ano, conseguirei despexar a casa en poucas horas. Será sinxelo, pero contundente: ovos á salmonela.

  


Este año, conseguiré despejar la casa en pocas horas. Será sencillo, pero contundente: huevos a la salmonela.


21 nov 2022

AZULADA


(Imaxe procedente de internet)
Esperabamos un neno e foi recibida en azul. O presuposto familiar non daba para improvisar un enxoval rosa e tivo que empezar a vivir entre roupas e paredes celestes. Presentámola á familia como Mario. Ata ben entrado o inverno, non a sacamos a pasear no seu carriño para poder tapala totalmente, evitando así que algún espelido de máis descubrise a trampa. Ó chegar á casa e liberala do envoltorio, comprobamos que a súa cariña compartía cor coa manta protectora. Non lle demos importancia: a tea, sen lavar previamente, igual destinguira. Iso si, estráñanos que, pasados xa varios días, siga sen respirar...



Esperábamos un niño y fue recibida en azul. El presupuesto familiar no daba para improvisar una canastilla rosa y tuvo que empezar a vivir entre ropas y paredes celestes. La presentamos a la familia como Mario. Hasta bien entrado el invierno, no la sacamos a pasear en su carrito para poder taparla totalmente, evitando así que algún espabilado descubriera la trampa. Al llegar a casa y liberarla del envoltorio, comprobamos que su carita compartía color con la manta protectora. No le dimos importancia: la tela, sin lavar previamente, habría desteñido. Eso sí, nos extraña que, habiendo pasado ya varios días, siga sin respirar... 


17 nov 2022

PREDISPOSICIÓN NEGATIVA

 

─Que sexa o que teña que ser.

 Agachou a cabeza e esperou que o destino lle atizase, como facía sempre.

 ─Sexa

 E foi unha soberana contractura cervical de tanto tempo agardando co pescozo dobrado.

(Imaxe procedente de internet

 

─Que sea lo que tenga que ser.

 Agachó la cabeza y esperó que el destino le atizase, como hacía siempre.

 ─Sea

 Y fue una soberana contractura cervical de tanto tiempo aguardando con el cuello doblado.


12 nov 2022

CASCALLOS / ESCOMBROS

Os sobreviventes resisten amoreados no único soto do barrio esquecido polas bombas. Cando as sirenas e os mísiles se cansan de berrar, saen durante o menor tempo posible á busca de víveres, que non sempre conseguen. Os nenos aproveitan para xogar fóra; gaña o que atopa algo interesante que non sexa  un cascote. En caso de dúbida, consultan ós adultos. Esta vez non hai debate, Kateryna é a gañadora. Chora porque non lle deixan baixar ó refuxio o seu tesouro: un pé medio descalzo, cunha zapatilla da mesma marca cás dela. Súa nai salaia.

(Imaxe procedente de internet)

Los supervivientes resisten hacinados en el único sótano del barrio olvidado por las bombas. Cuando las sirenas y los misiles se cansan de chillar, salen durante el menor tiempo posible en busca de víveres, que no siempre consiguen. Los niños aprovechan para jugar fuera; gana el que encuentra algo interesante que no sea  un cascote. En caso de duda, consultan a los adultos. Esta vez no hay debate, Kateryna es la ganadora. Llora porque no le dejan bajar al refugio su tesoro: un pie medio descalzo, con una zapatilla de la misma marca que las suyas. Su madre solloza.

4 nov 2022

AS MIÑAS COMPAÑEIRAS DE PISO / MIS COMPAÑERAS DE PISO

Son orfa materna de nacemento. Meu pai malcrioume durante medio século. Comodidades urbanas e paseos polos bosques da contorna foron as miñas ocupacións relevantes. Unha noite, foise de súpeto ó outro mundo, sen ensinarme primeiro a vivir soa e de rendas. Desde aquela traxedia, compenso ausencias e medos con actitudes estrañas, din uns; obsesivas, aseguran outros. 

En agosto, xa vareo ourizos completamente verdes. As miñas mans, aínda que perforadas e doridas, escaravellan entre as súas espiñas. A experiencia advírteme que non madurarán antes de tempo por máis que o intente, pero insisto coma posesa. Ó fin, en outubro, tinguidos de outono, van soltando perlas marróns coa boca aberta; quizais ríndose de min. Incluso algúns, kamikazes, estrélanse adrede contra a miña cabeza. Nin así conseguen aplacarme a ansia por recoller castañas: día tras día, deixo a cidade e percorro os soutos da comarca co único obxectivo de almacenar na casa as ditosas sementes a toneladas. Moitas veces, sorpréndeme o amencer sen deitarme aínda, dispoñéndoas adecuadamente segundo o seu grao de humidade e categoría, para que se sintan o máis a gusto posible comigo; deben aguantar en perfectas condicións ata a colleita do ano seguinte. Só entón, poderei desfacerme das vellas.


(Imaxe procedente de internet)

Soy huérfana materna de nacimiento. Mi padre me malcrió durante medio siglo. Comodidades urbanas y paseos por los bosques del entorno fueron mis ocupaciones relevantes. Una noche, se fue de repente al otro mundo, sin enseñarme primero a vivir sola y de rentas. Desde aquella tragedia, compenso ausencias y miedos con actitudes extrañas, dicen unos; obsesivas, aseguran otros.

En agosto, ya vareo erizos completamente verdes. Mis manos, aunque perforadas y doloridas, hurgan entre sus espinas. La experiencia me advierte que no madurarán antes de tiempo por más que lo intente, pero insisto como posesa. Al fin, en octubre, teñidos de otoño, van soltando perlas marrones con la boca abierta; tal vez riéndose de mí. Incluso algunos, camicaces, se estrellan adrede contra mi cuero cabelludo. Ni así consiguen aplacarme el ansia recolectora: día tras día, dejo la ciudad y recorro los castañares de la comarca con el único  objetivo de almacenar en casa las dichosas semillas a toneladas. Muchas veces, me sorprende el alba aún sin acostarme, disponiéndolas adecuadamente según su grado de humedad y categoría, para que se sientan lo más a gusto posible conmigo; deben aguantar en perfectas condiciones hasta la cosecha del año siguiente. Solo entonces, podré deshacerme de las viejas.


29 oct 2022

GRAZAS, AMIGA / GRACIAS, AMIGA

                RECITADO

Son muíño devastado

tentando moer en seco 

hostias que a vida me trae.

E chegas ti de ben lonxe

dando un brinco de mil anos

con aroma a mar de infancia

e confidencias arcaicas.

Empurras con auga morna

este meu rodicio canso;

lubricas con aloumiños

a maquinaria de pedra,

nula inspiración defunta

que se ve resucitando:

moitos días e máis noites

esfarelando palabras

tan só para dicir GRAZAS.


(Imaxe procedente de internet)

Soy molino devastado

buscando moler en seco 

hostias que la vida trae.

Y llegas tú de muy lejos

dando un salto de mil años

con aroma a mar de infancia

y confidencias arcaicas.

Empujas con agua tibia

este rodezno cansado;

lubricas con alabanzas

la maquinaria de piedra,

nula inspiración difunta

que se ve resucitando:

muchos días y más noches

desmigajando palabras

solo para decir GRACIAS.

 

27 sept 2022

NEGRURA

 

(Imaxe procedente de internet)

Cortou as árbores do xardín; cambiou o céspede por cemento; tirou as macetas ó lixo; deixou de comer verdura... Non quere nada que lle lembre que algún día tivo a esperanza de que o seu fillo curase.

 


Cortó los árboles del jardín; cambió el césped por cemento; tiró las macetas a la basura; dejó de comer verdura… No quiere nada que le recuerde que algún día tuvo la esperanza de que su hijo se curase.


24 sept 2022

CORPO DE MULLER / CUERPO DE MUJER


Dá, por fin, a última pincelada e arrédase do lenzo para admiralo. Encántalle. Esta vez si elixiu a modelo e a postura perfectas. Malia estar esgotado despois de tantas horas traballando intensamente, a excitación non o abandona, e iso que intenta reprimila. Xa haberá tempo para gozar da súa obra ou facer tolemias; agora urxe desfacerse do corpo antes de que amañeza.

(Imaxe procedente de internet)

Da, por fin, la última pincelada y se aleja del lienzo para admirarlo. Le encanta. Esta vez sí ha elegido la modelo y la postura perfectas. Aunque está agotado después de tantas horas trabajando intensamente, la excitación no lo abandona, y eso que intenta reprimirla. Ya habrá tiempo para disfrutar de su obra o hacer locuras; ahora urge deshacerse del cuerpo antes de que amanezca. 



17 sept 2022

ERRO BÁSICO / ERROR BÁSICO

 

Empezou polo tellado. Cando, ó fin, decidiu fixar os cimentos, xa era tarde: a estrutura de toda unha vida en falso veu abaixo e esmagouno.


(Imaxe procedente de internet)

Empezó por el tejado. Cuando, al fin, decidió fijar los cimientos, ya era tarde: la estructura de toda una vida en falso se vino abajo y lo aplastó.



14 sept 2022

ATERRAXES / ATERRIZAJES


Laura namorouse do seu anxo da garda, pero ninguén a cre. Traballador, discreto, sempre atento... É a parella ideal. Cando Felipe descobre quen é o seu rival, non pode parar de rir. Laura desgústase, non por ela, senón polo pobre querubín que sempre está presente. O noivo continúa actuando coma se nada: convídaa a cear, quere que sigan durmindo xuntos... Ela rexéitao, mais non consegue afastalo. Toma unha drástica decisión: escapará a un lugar onde non cuestionen a súa nova relación. Solicita a baixa laboral e compra un billete de avión para Oslo. Volve á casa e sobe lixeira as escaleiras; debe ultimar algunhas cuestións da viaxe. Ó pisar o último chanzo, dá un tropezón e roda ata o fondo. Dóelle todo. Onde está o seu custodio? Nunca antes lle fallara. Outro que foxe do compromiso! Chora desconsolada. Desde arriba, o anxo míraa con pena. Sente deixala, pero aclimatouse a planear baixo e agora non desexa voar sobre as nubes nin aguantar o frío escandinavo. Na vivenda contigua esperan un bebé, e xa solicitou ó xefe que lle reserve o posto de protector da criatura. Felipe, casualmente, aparece no portal e auxilia a Laura.

(Imaxe procedente de internet)



Laura se ha enamorado de su ángel de la guarda, pero nadie la cree. Trabajador, discreto, siempre atento... Es la pareja ideal. Cuando Felipe descubre quién es su rival, no puede parar de reír. Laura se disgusta, no por ella, sino por el pobre querubín que siempre está presente. El novio continúa actuando como si nada: la invita a cenar, quiere que sigan durmiendo juntos... Ella lo rechaza, mas no consigue alejarlo. Toma una drástica decisión: se escapará a un lugar donde no cuestionen su nueva relación. Solicita la baja laboral y compra un billete de avión para Oslo. Vuelve a casa y sube rauda las escaleras; debe ultimar algunas cuestiones del viaje. Al pisar el último escalón, da un traspié y rueda hasta el fondo. Le duele todo. ¿Dónde está su custodio? Nunca antes le había fallado. ¡Otro que huye del compromiso! Llora desconsolada. Desde arriba, el ángel la mira con pena. Siente dejarla, pero se ha aclimatado a planear bajo y ahora no desea volar sobre las nubes ni aguantar el frío escandinavo. En la vivienda contigua esperan un bebé, y ya ha solicitado al jefe que le reserve el puesto de protector de la criatura. Felipe, casualmente, aparece en el portal y auxilia a Laura.


11 sept 2022

SECUELAS

 

(Imaxe procedente de internet)


Tantas amarguras lle fixo tragar a vida que se volveu adicta ó sufrimento. O peor é que cada vez necesita doses maiores de tristeza para conciliar o sono. O único fillo que lle queda vivo empeza a protestar porque ve como súa nai se arruína mercando desgustos alleos.




Tantas amarguras le hizo tragar la vida que se ha vuelto adicta al sufrimiento. Lo peor es que cada vez necesita dosis mayores de tristeza para conciliar el sueño. El único hijo que le queda vivo empieza a protestar porque ve como su madre se arruina comprando disgustos ajenos.


6 sept 2022

ESCOLA DE IDIOMAS / ESCUELA DE IDIOMAS

 

(Imaxe procedente de internet)
                      

Hai un colexio no fondo do mar para que os nenos inmigrantes estuden vocabulario. A primeira lección di que patera e morte son sinónimos. 




Hay un colegio en el fondo del mar para que los niños inmigrantes estudien vocabulario. La primera lección dice que patera y muerte son sinónimos. 


5 sept 2022

HOXE NON ME DOU ERGUIDO/ HOY NO ME PUEDO LEVANTAR


Ódiasme. Cada atardecer, atrancas portas e ventás cando me ves roldando a túa casa. Sabes que entraría, mesmo en contra da túa vontade. Paso as frías noites á intemperie enchendo de bicos húmidos as paredes; deambulo entre as árbores do xardín; intento protexer o teu sono cun manto de silencio. Aínda que din, e dóeme, que non podes durmir  plácidamente se percibes a miña presenza; que recuperas a alegría cando me  esfumo pola mañá. Non podo máis. Hoxe será distinto: máis ca néboa, síntome chumbo, e non haberá sol ou brisa que me levante. Síntoo.

(Imaxe procedente de internet)

Me odias. Cada atardecer, atrancas puertas y ventanas cuando me ves rondando tu casa. Sabes que entraría, incluso en contra de tu voluntad. Paso las frías noches a la intemperie plagando de besos húmedos las paredes; deambulo entre los árboles del jardín; intento proteger tu sueño con un manto de silencio. Aunque dicen, y me duele, que no puedes dormir plácidamente si percibes mi presencia; que recuperas la alegría cuando me esfumo por la mañana. No puedo más. Hoy será distinto: más que niebla, me siento plomo, y no habrá sol o brisa que me levante. Lo siento.

 .......................................................................................................................................

Publicado no libro  “Ahí están…las puertas de Boal / Ei tan… as portas de Boal“ pertencente ó proxecto fotográfico-textual no que as portas de Boal (Asturias) son protagonistas. 

Coautores: Begoña Martín (proxecto e fotografía) e Quique Roxíos (tradutor ó galego de Asturias).


3 sept 2022

PRATO FRÍO POR EXCELENCIA / PLATO FRÍO POR EXCELENCIA

 

─Que porcallada de prato é este?

─É unha sopa fría moi saborosa. Saquei a receita dun libro.

─Dun libro, di... Pero necesitas estudar para facer unha puta sopa? Non podes botarlle fideos como fixo miña nai toda a vida?

─Claro, cariño, pero quería sorprenderte.

─Pois conseguíchelo, abofé! Só con verlle a cor, xa dá gana de cuspirlle!

─Porque está feita á pementa rosa. Proba, verás como che gusta.

─É que teño eu pinta de maricas ou que? Iso comeralo ti, inútil!  A min posme comida normal!

─Perdoa, meu amor. Agora che traio o teu manxar favorito, que hoxe é o noso aniversario, lembras?

─Xa me parecía a min que algo pasaba, porque aínda estás máis parva ca de costume.

A muller retira a suculenta crema antes de que voe polo aire, como ocorrera noutras ocasións. Abnegada e submisa igual ca sempre, volve á cociña buscar o segundo prato, o definitivo: rabo de touro estufado no seu punto, condimentado para a ocasión cun toque de exquisito cianuro.

(Imaxe procedente de internet)

─¿Qué porquería de plato es este?

─Es una sopa fría riquísima. Saqué la receta de un libro.

─De un libro, dice… ¿Pero necesitas estudiar para hacer una puta sopa? ¿No puedes echarle fideos como hizo mi madre toda la vida?

─Claro, cariño, pero quería sorprenderte.

─¡Pues lo has conseguido, no te quepa duda! ¡Sólo con verle el color, ya dan ganas de escupirle!

─Porque está hecha a la pimienta rosa. Prueba, verás como te gusta.

─¿Es que tengo yo pinta de mariquita o qué? ¡Eso lo comerás tú, inútil! ¡A mí me pones comida normal

─Perdona, mi amor. Ahora te traigo tu manjar favorito, que hoy es nuestro aniversario, ¿recuerdas?

─Ya me parecía a mí que algo pasaba, porque estás todavía más tonta que de costumbre.

La esposa retira la suculenta crema antes de que vuele por los aires, como había ocurrido en otras ocasiones. Abnegada y sumisa igual que siempre, regresa a la cocina a buscar el segundo plato, el definitivo: rabo de toro estofado en su punto, condimentado para la ocasión con un toque de exquisito cianuro.


31 ago 2022

URXENTE / URGENTE


A piques de facer oitenta anos, segue en perfecta forma física. Pero o medo ó alzheimer agarrótalle o pensamento. De tal xeito que non é capaz de decidir o método de suicidio máis adecuado. E debe apresurarse ou a demencia empediralle levalo a cabo.

(Imaxe procedente de internet)


A punnto de cumplir los ochenta años, sigue en perfecta forma física. Pero el miedo al alzheimer le agarrota el pensamiento. De tal forma que no es capaz de decidir el método de suicidio más adecuado. Y debe apresurarse o la demencia le empedirá llevarlo a cabo.



26 ago 2022

CUESTIÓN DE CONCEPTO

 

Toda unha vida costa arriba intentando alcanzar o ceo. Cando xa o roza coa man e pode velo de cerca, dálle un ataque de risa, perde o equilibrio e cae rodando a gran velocidade. Nunca antes se divertira tanto. Se consegue chegar enteiro abaixo, subirá de novo, pero con máis brío. Acaba de descubrir que a súa felicidade non está na gloria prometida, senón na caída libre.

(Imaxe procedente de internet)

 

Toda una vida cuesta arriba intentando alcanzar el cielo. Cuando ya lo roza con la mano y puede verlo de cerca, le da un ataque de risa, pierde el equilibrio y cae rodando a gran velocidad. Nunca antes se había divertido tanto. Si consigue llegar entero abajo, subirá de nuevo, pero con más brío. Acaba de descubrir que su felicidad no está en la gloria prometida, sino en la caída libre.

 


(Publicado no libro EMOCIONARIO, recopilatorio 2021 de ESTA NOCHE TE CUENTO)

24 ago 2022

VAGO EMPEDERNIDO


(Imaxe procedente de internet)

Vive porque lle dá preguiza morrer.



Vive porque le da pereza morirse.


21 ago 2022

CALCULADORA


Tampouco hoxe atopei traballo. Resulta esgotador deambular todo o día pola cidade para xustificar o fracaso. Pero ten recompensa ó chegar a casa: “Cariño, como che foron as cousas na fábrica? Se queres cea, terás que facela;  eu voume deitar, estou derreada. Procura non espertarme”. 

Seguirei co meu plan de non conseguir emprego mentres a conta dos agasallos da voda teña saldo. Debo acordarme de apartar unha cantidade suficiente para o divorcio. 

(Imaxe procedente de internet)



Tampoco hoy encontré trabajo. Resulta agotador deambular todo el día por la ciudad para justificar el fracaso. Pero tiene recompensa al llegar a casa: “Cariño, ¿cómo te han ido las cosas en la fábrica? Si quieres cena, tendrás que hacerla;  yo me voy a acostar, estoy exhausta. Procura no despertarme”.

Seguiré con mi plan de no conseguir empleo mientras la cuenta de los regalos de la boda tenga saldo. Debo acordarme de apartar una cantidad suficiente para el divorcio.


17 ago 2022

O TESTADOR PRECAVIDO / EL TESTADOR PRECAVIDO

 

Aproveitou os coñecementos técnicos da súa época de traballador cualificado para camuflar unha cámara. Despois, redactou a nota sen omitir detalles: motivacións, lugar, modo… Ata se permitiu o sarcasmo de pedir perdón. Ó final, coma quen non quere a cousa, escribiu  a clave da caixa forte. Comprobou por última vez que todo quedaba en orde e dirixiuse cara á atalaia, previamente disposta, desde onde poder axexar a chegada dos herdeiros, ós que alertara minutos antes cunha mensaxe misteriosa. 

Non tardaron en aparecer. Como ninguén respondeu ó timbre, accederon á vivenda coa chave que atoparon no escondedoiro habitual. 

Marcharon un par de horas máis tarde, camiño do acantilado; sen présa, dándolle tempo dabondo para que se suicidase a gusto. Daquela, entrou el para comprobar axiña o contido da cinta gravada: así que leron o escrito onde relatara a súa intención de tirarse ó mar, o primeiro que fixeron foi abrir a caixa; estaba baleira e, con enfado manifesto, seguiron removendo por toda a casa, sen éxito.

Era urxente cambiar a pechadura da porta, asegurar as ventás e volver ó notario. Xa pensaría máis tarde que facer coa gravación e a vida.



(Imaxe procedente de internet)

Aprovechó los conocimientos técnicos de su época de trabajador cualificado para camuflar una cámara. Después, redactó la nota sin omitir detalles: motivaciones, lugar, modo... Hasta se permitió el sarcasmo de pedir perdón. Al final, como quien no quiere la cosa, escribió  la clave de la caja fuerte. Comprobó por última vez que todo quedaba en orden y se dirigió hacia la atalaya, previamente dispuesta, desde donde poder acechar la llegada de los herederos, a los que había alertado minutos antes con un mensaje misterioso. 

No tardaron en aparecer. Como nadie respondió al timbre, accedieron a la vivienda con la llave que encontraron en el escondrijo habitual. 

Marcharon un par de horas más tarde, camino del acantilado; sin prisa, dándole tiempo de sobra para que se suicidara a gusto. Entonces, entró él para comprobar enseguida el contenido de la cinta grabada: así que leyeron el escrito donde había relatado su intención de tirarse al mar, lo primero que hicieron fue abrir la caja; estaba vacía y, con enfado manifiesto, siguieron removiendo por toda la casa, sin éxito.

Era urgente cambiar la cerradura de la puerta, asegurar las ventanas y volver al notario. Ya pensaría más tarde qué hacer con la grabación y la vida.


15 ago 2022

PESADELO / PESADILLA


Usou as tripas baleiras para atar os zapatos que non tiña; comeu pan con fel que sabía a Deus; tragou sangue xeado que lle queimaba o estómago... Espertar foi peor.

(Imaxe procedente de internet)


Usó las tripas vacías para anudar los zapatos que no tenía; comió pan con hiel que sabía a Dios; tragó sangre helada que le quemaba el estómago… Despertar fue peor. 

13 ago 2022

PAPARAZZI

 

Oe gargalladas femininas; está seguro de que hai mozas medio espidas chapuzando no terreo lindeiro. Armado coa súa réflex, encamíñase cara á sebe medianeira disposto a disparar. Busca un oco na ramaxe que lle permita introducir discretamente o obxectivo. Como non o atopa, debe urdir outro plan. Deixa a cámara oculta entre unhas matas e volve á casa. Regresa pouco despois arrastrando con dificultade unha pesada esqueira de tesoiras, sen decatarse dos regos que vai gravando no céspede ó seu paso. Cando consegue poñela en pé, subir uns chanzos e ver a piscina dos veciños por enriba do muro vexetal, comproba que nela xa só queda auga. Tal frustración faille emitir un berro estridente, e a piques está de perder o equilibrio. Os familiares, alertados por semellante grito, acoden axiña.

(Imaxe procedente de internet)

—Avó, pódese saber que fas?

Unha revista encargoume un traballo de fotografía. Debo entregalo mañá.

—Que interesante! Ven tomar o Sintrom, anda. Xa sacarás as fotos noutro momento.





Oye carcajadas femeninas; está seguro de que hay chicas semidesnudas chapoteando en la finca colindante. Armado con su réflex, se encamina hacia el seto medianero dispuesto a disparar. Busca un hueco en el ramaje que le permita introducir discretamente el objetivo. Como no lo encuentra, debe urdir otro plan. Deja la cámara oculta entre unas matas y vuelve a casa. Regresa poco después arrastrando con dificultad una pesada escalera de tijera, sin percatarse de los surcos que va grabando en el césped a su paso. Cuando consigue ponerla en pie, subir unos peldaños y ver la piscina de los vecinos por encima del muro vegetal, comprueba que en ella ya solo queda agua. Tal frustración le hace emitir un berrido estridente, y a punto está de perder el equilibrio. Lo familiares, alertados por semejante grito, acuden al momento.

 —Abuelo, ¿se puede saber qué haces?

—Una revista me ha encargado un reportaje fotográfico. Debo entregarlo mañana.

—¡Qué interesante! Ven a tomar el Sintrom, anda. Ya sacarás las fotos en otro momento.

 

10 ago 2022

CHASCO

 

Toda a vida aguantando tentacións, facendo sacrificios, vivindo na casa dos sogros, soportando os cuñados… coa esperanza de recibir ó final a recompensa merecida: o silencio e a paz que nunca tivo. E atópase con isto! Non contaba con que o ceo estivese tan concorrido, a verdade.

(Imaxe procedente de internet)

Toda la vida aguantando tentaciones, haciendo sacrificios, viviendo en casa de los suegros, soportando a los cuñados… con la esperanza de recibir al final la recompensa merecida: el silencio y la paz que nunca tuvo. ¡Y se encuentra con esto! No contaba con que el cielo estuviera tan concurrido, la verdad.


6 ago 2022

FESTA /FIESTA



(Imaxe procedente de internet)


Todos borrachos,
agás o pobre abstemio.
Conducirá.





      Todos borrachos,
            menos el pobre abstemio. 
                  Conducirá.



2 ago 2022

PEZOÑAS / PONZOÑAS

 

Instala colmeas no xardín porque a súa esposa é alérxica ás abellas. Xa pode marchar da casa tranquilo: a muller non se atreverá a saír.

Mentres el blasfema tentando salvar os enxames, ela atrae avespas asasinas con marmelada de arandos; confía en que a libere a praga de velutinas.

 


(Imaxe procedente de internet)

Instala colmenas en el jardín porque su esposa es alérgica a las abejas. Ya puede marchar de casa tranquilo: la mujer no se atreverá a salir.

Mientras él blasfema intentando salvar los enjambres, ella atrae avispas asesinas con mermelada de arándanos; confía en que la libere la plaga de velutinas.



23 jul 2022

ORFOS / HUÉRFANOS

 

Unha pega agoniza no chan sen desprender o alimento que portaba. Dous gatos achéganse. Un raparigo segue practicando coa súa escopeta nova.

O niño é un clamor de peteiros desencaixados.


(Imaxe procedente de internet, editada)
  


Una urraca agoniza en el suelo sin desprender el alimento que portaba. Dos gatos se aproximan. Un muchacho sigue practicando con su escopeta nueva.

El nido es un clamor de picos desencajados.



15 jul 2022

COIDADOSA / CUIDADOSA


(Imaxe procedente de internet)
Está esgotada de tanto limpar. Bótalle unha ollada máis a súa nai. Senta no sofá e prende a televisión. 
Recorre os programas todos buscando algo interesante. Detense nunha conexión en directo; un reporteiro ofrece o micrófono a varios veciños que denuncian na rúa o cheiro procedente dunha vivenda da comunidade. Apaga. Completa a lista da compra: lixivia, ambientador, incenso, ferrollo grande... Arrepíntese de non ter mercado o conxelador que estivo de oferta a semana pasada. Axexa pola ventá. Non pode saír mentres sigan as cámaras diante do seu edificio.

  

Está agotada de tanto limpiar. Le echa un vistazo más a su madre. Se sienta en el sofá y enciende el televisor. Recorre los programas todos buscando algo interesante. Detiene el rastreo en una conexión en directo; un reportero ofrece el micrófono a varios vecinos que denuncian en la calle el hedor procedente de una vivienda de la comunidad. Apaga. Completa la lista de la compra: lejía, ambientador, incienso, cerrojo grande... Se arrepiente de no haber comprado el congelador que estuvo de oferta la semana pasada. Acecha por la ventana. No puede salir mientras sigan las cámaras delante de su edificio.


13 jul 2022

DESCONCERTO RURAL / DESCONCIERTO RURAL

 

O conto empezou coma todos: polo principio. Unha sacha fóra do sitio, un fouciño alleo na eira, dúas pitas de máis no poleiro... Os veciños de Berres míranse con receo, intentando descubrir o gracioso facedor destes movementos. E a historia avanza: se alguén precisa ir á herba, cando chega ó prado, xa está segada e lista para botar no carro; quen decide regar atopa as rolas trazadas; as xudías, apañadas... Na aldea non se fala doutra cousa. Malia non seren prexudiciais tales accións, os afectados alporízanse coa ansia por cachar o causante. Xúntanse  no teleclube, debaten e acordan facer roldas de vixilancia. O resultado, nulo. Pouco a pouco, eses feitos anormais case non sorprenden a ninguén. Severino, por exemplo, vai á noitiña tapar a poza convencido de que xa estará tapada. Así é. Estráñalle, en cambio, un vulto aboiando no medio da charca. Marcha correndo buscar a lanterna; volve axiña acompañado dun veciño. Onde antes había un corpo raro, ven só unha mancha irisada. Quedan abraiados. Pero moito máis alucinarían se soubesen que aquel ser, único protagonista, incompatible coa auga, caera na poza e disolvérase coma un terrón de azucre. Tamén ignoran que, sen el, rematou o conto. 

(Imaxe procedente de internet)

El cuento empezó como todos: por el principio. Una hazada fuera de sitio, una hoz ajena en la era, dos pollos de más en el gallinero... Los vecinos de Berres se miran con recelo, intentando descubrir al gracioso hacedor de estos movimientos. Y la historia avanza: si alguien precisa ir a por hierba, cuando llega al prado, ya está segada y lista para echar en el tractor; quien decide regar encuentra las regueras trazadas; las judías, recogidas... En la aldea no se habla de otra cosa. A pesar de no ser perjudiciales tales acciones, los afectados se alteran por el ansia de pillar al causante. Se reunen  en el teleclub, debaten y acuerdan hacer rondas de vigilancia. El resultado, nulo. Poco a poco, esos hechos anormales case no sorprenden a nadie. Severino, por ejemplo, va al anochecer a cerrar la charca convencido de que ya estará cerrada. Así es. Le extraña, en cambio, un bulto aboyando en medio de la balsa. Marcha corriendo a buscar la linterna; vuelve enseguida acompañado de un vecino. Donde antes había un cuerpo raro, ven solo una mancha irisada. Quedan asombrados. Pero mucho más alucinarían si supieran que aquel ser, único protagonista, incompatible con el agua, había caído en la charca disolviéndose como un terrón de azúcar. También ignoran que, sin él, se acabó el cuento.


11 jul 2022

NO POZO / EN EL POZO

 


(Imaxe procedente de internet)

Cando alcanzou o fondo, sentiuse feliz ó fin por non ter que seguir caendo. Equivocábase: o inferno aínda estaba máis abaixo.

 

Cuando tocó fondo, se sintió feliz al fin por no tener que seguir cayendo. Se equivocaba: el infierno todavía estaba más abajo.

 

10 jul 2022

VIDAS POLISÉMICAS

 

(Imaxe procedente de internet)

Non é certo que teñan sete vidas. Mamá pensa iso porque os veciños novos cruzan sen mirar, mollan os pés, van sen bufanda... e non lles pasa nada. En cambio eu, sempre con tiritas ou mocos. O máis pequeno vén á miña clase, pero pouco.  Pasa os recreos só, nun recuncho. A min tampouco me escollen os do fútbol. Hoxe levei agachada a consola portátil e estívenlle ensinando a xogar. Para animalo, cedinlle unha vida das miñas, que me sobran. Agradeceu moito o agasallo; dicía que agora, con dúas, será o máis rico da súa familia. Fíxome graza. Creo que xa somos amigos.



No es cierto que tengan siete vidas. Mamá piensa eso porque los vecinos nuevos cruzan sin mirar, mojan los pies, van sin bufanda... y no les pasa nada. En cambio yo, siempre con tiritas o mocos. El más pequeño viene a mi clase, pero poco.  Se pasa los recreos solo, en un rincón. A mí tampoco me escogen los del fútbol. Hoy llevé escondida la consola portátil y le estuve enseñando a jugar. Para animarlo, le cedí una vida de las mías, que me sobran. Agradeció mucho el regalo; decía que ahora, con dos, será el más rico de su familia. Me hizo gracia. Creo que ya somos amigos.



29 jun 2022

SECUELAS DO VIRUS / SECUELAS DEL VIRUS

 

Despois de tres meses de obrigado confinamento no domicilio e catro desde que o goberno levantou o estado de alarma, a veciña do segundo segue sen saír da casa. Viva está porque a escaleira non cheira e, aínda que non abre cando soa o timbre, contesta a berros e máis por teléfono. Disque non se fía; precisa un tempo para convencerse de que a pandemia rematou.

A verdade é outra ben distinta: non cabe pola porta. Sería un pecado deixar perder tanta comida. Xa baleirou a despensa e o frigorífico, pero aínda lle queda medio conxelador por liquidar.

 

Después de tres meses de obligado confinamiento en el domicilio y cuatro desde que el gobierno levantó el estado de alarma, la vecina del segundo sigue sin salir de casa. Viva está porque la escalera no huele mal y, aunque no abre cuándo suena el timbre, contesta a grito pelado y atiende el teléfono. Por lo visto no se fía; precisa un tiempo para convencerse de que la pandemia acabó. 
(Imaxe procedente de internet)

La verdad es otra bien distinta: no cabe por la puerta. Sería pecado dejar estropear tanta comida. Ya vació la despensa y el frigorífico, pero aún le queda medio congelador por liquidar.



14 feb 2022

NON É CONTO / NO ES CUENTO

 

Xa plantara varias árbores e tiña catro fillos, pero unha enfermidade terminal impedíalle cumprir a terceira condición para estar tranquilo. A súa muller de boa gana o axudaría, mais era imposible porque fora pouco á escola. Como lle doía velo sufrir, buscou unha solución: levoulle o libro de familia ao hospital e convenceuno de que non podería escribir outro mellor ca ese. El apertouno contra o peito, sorriu e deixouse ir.


A viúva durou anos dabondo para contarnos esta historia aos bisnetos moitas veces. Nós rimos; ela enfádase. E disque non pensa morrer ata que a tomemos en serio.

(Imaxe procedente de internet)

Ya había plantado varios árboles y tenía cuatro hijos, pero una enfermedad terminal le impedía cumplir la tercera condición para estar tranquilo. Su mujer lo ayudaría encantada, mas era imposible porque había asistido poco a la escuela. Como le dolía verlo sufrir, buscó una solución: le llevó el libro de familia al hospital y lo convenció de que no podría escribir otro mejor que ese. Él lo apretó contra el pecho, sonrió y se dejó ir.


La viuda duró años suficientes para contarnos esta historia a los bisnietos muchas veces. Nosotros reímos; ella se enfada. Y por lo visto no piensa morir hasta que la tomemos en serio.