POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

27 sept 2022

NEGRURA

 

(Imaxe procedente de internet)

Cortou as árbores do xardín; cambiou o céspede por cemento; tirou as macetas ó lixo; deixou de comer verdura... Non quere nada que lle lembre que algún día tivo a esperanza de que o seu fillo curase.

 


Cortó los árboles del jardín; cambió el césped por cemento; tiró las macetas a la basura; dejó de comer verdura… No quiere nada que le recuerde que algún día tuvo la esperanza de que su hijo se curase.


24 sept 2022

CORPO DE MULLER / CUERPO DE MUJER


Dá, por fin, a última pincelada e arrédase do lenzo para admiralo. Encántalle. Esta vez si elixiu a modelo e a postura perfectas. Malia estar esgotado despois de tantas horas traballando intensamente, a excitación non o abandona, e iso que intenta reprimila. Xa haberá tempo para gozar da súa obra ou facer tolemias; agora urxe desfacerse do corpo antes de que amañeza.

(Imaxe procedente de internet)

Da, por fin, la última pincelada y se aleja del lienzo para admirarlo. Le encanta. Esta vez sí ha elegido la modelo y la postura perfectas. Aunque está agotado después de tantas horas trabajando intensamente, la excitación no lo abandona, y eso que intenta reprimirla. Ya habrá tiempo para disfrutar de su obra o hacer locuras; ahora urge deshacerse del cuerpo antes de que amanezca. 



17 sept 2022

ERRO BÁSICO / ERROR BÁSICO

 

Empezou polo tellado. Cando, ó fin, decidiu fixar os cimentos, xa era tarde: a estrutura de toda unha vida en falso veu abaixo e esmagouno.


(Imaxe procedente de internet)

Empezó por el tejado. Cuando, al fin, decidió fijar los cimientos, ya era tarde: la estructura de toda una vida en falso se vino abajo y lo aplastó.



14 sept 2022

ATERRAXES / ATERRIZAJES


Laura namorouse do seu anxo da garda, pero ninguén a cre. Traballador, discreto, sempre atento... É a parella ideal. Cando Felipe descobre quen é o seu rival, non pode parar de rir. Laura desgústase, non por ela, senón polo pobre querubín que sempre está presente. O noivo continúa actuando coma se nada: convídaa a cear, quere que sigan durmindo xuntos... Ela rexéitao, mais non consegue afastalo. Toma unha drástica decisión: escapará a un lugar onde non cuestionen a súa nova relación. Solicita a baixa laboral e compra un billete de avión para Oslo. Volve á casa e sobe lixeira as escaleiras; debe ultimar algunhas cuestións da viaxe. Ó pisar o último chanzo, dá un tropezón e roda ata o fondo. Dóelle todo. Onde está o seu custodio? Nunca antes lle fallara. Outro que foxe do compromiso! Chora desconsolada. Desde arriba, o anxo míraa con pena. Sente deixala, pero aclimatouse a planear baixo e agora non desexa voar sobre as nubes nin aguantar o frío escandinavo. Na vivenda contigua esperan un bebé, e xa solicitou ó xefe que lle reserve o posto de protector da criatura. Felipe, casualmente, aparece no portal e auxilia a Laura.

(Imaxe procedente de internet)



Laura se ha enamorado de su ángel de la guarda, pero nadie la cree. Trabajador, discreto, siempre atento... Es la pareja ideal. Cuando Felipe descubre quién es su rival, no puede parar de reír. Laura se disgusta, no por ella, sino por el pobre querubín que siempre está presente. El novio continúa actuando como si nada: la invita a cenar, quiere que sigan durmiendo juntos... Ella lo rechaza, mas no consigue alejarlo. Toma una drástica decisión: se escapará a un lugar donde no cuestionen su nueva relación. Solicita la baja laboral y compra un billete de avión para Oslo. Vuelve a casa y sube rauda las escaleras; debe ultimar algunas cuestiones del viaje. Al pisar el último escalón, da un traspié y rueda hasta el fondo. Le duele todo. ¿Dónde está su custodio? Nunca antes le había fallado. ¡Otro que huye del compromiso! Llora desconsolada. Desde arriba, el ángel la mira con pena. Siente dejarla, pero se ha aclimatado a planear bajo y ahora no desea volar sobre las nubes ni aguantar el frío escandinavo. En la vivienda contigua esperan un bebé, y ya ha solicitado al jefe que le reserve el puesto de protector de la criatura. Felipe, casualmente, aparece en el portal y auxilia a Laura.


11 sept 2022

SECUELAS

 

(Imaxe procedente de internet)


Tantas amarguras lle fixo tragar a vida que se volveu adicta ó sufrimento. O peor é que cada vez necesita doses maiores de tristeza para conciliar o sono. O único fillo que lle queda vivo empeza a protestar porque ve como súa nai se arruína mercando desgustos alleos.




Tantas amarguras le hizo tragar la vida que se ha vuelto adicta al sufrimiento. Lo peor es que cada vez necesita dosis mayores de tristeza para conciliar el sueño. El único hijo que le queda vivo empieza a protestar porque ve como su madre se arruina comprando disgustos ajenos.


6 sept 2022

ESCOLA DE IDIOMAS / ESCUELA DE IDIOMAS

 

(Imaxe procedente de internet)
                      

Hai un colexio no fondo do mar para que os nenos inmigrantes estuden vocabulario. A primeira lección di que patera e morte son sinónimos. 




Hay un colegio en el fondo del mar para que los niños inmigrantes estudien vocabulario. La primera lección dice que patera y muerte son sinónimos. 


5 sept 2022

HOXE NON ME DOU ERGUIDO/ HOY NO ME PUEDO LEVANTAR


Ódiasme. Cada atardecer, atrancas portas e ventás cando me ves roldando a túa casa. Sabes que entraría, mesmo en contra da túa vontade. Paso as frías noites á intemperie enchendo de bicos húmidos as paredes; deambulo entre as árbores do xardín; intento protexer o teu sono cun manto de silencio. Aínda que din, e dóeme, que non podes durmir  plácidamente se percibes a miña presenza; que recuperas a alegría cando me  esfumo pola mañá. Non podo máis. Hoxe será distinto: máis ca néboa, síntome chumbo, e non haberá sol ou brisa que me levante. Síntoo.

(Imaxe procedente de internet)

Me odias. Cada atardecer, atrancas puertas y ventanas cuando me ves rondando tu casa. Sabes que entraría, incluso en contra de tu voluntad. Paso las frías noches a la intemperie plagando de besos húmedos las paredes; deambulo entre los árboles del jardín; intento proteger tu sueño con un manto de silencio. Aunque dicen, y me duele, que no puedes dormir plácidamente si percibes mi presencia; que recuperas la alegría cuando me esfumo por la mañana. No puedo más. Hoy será distinto: más que niebla, me siento plomo, y no habrá sol o brisa que me levante. Lo siento.

 .......................................................................................................................................

Publicado no libro  “Ahí están…las puertas de Boal / Ei tan… as portas de Boal“ pertencente ó proxecto fotográfico-textual no que as portas de Boal (Asturias) son protagonistas. 

Coautores: Begoña Martín (proxecto e fotografía) e Quique Roxíos (tradutor ó galego de Asturias).


3 sept 2022

PRATO FRÍO POR EXCELENCIA / PLATO FRÍO POR EXCELENCIA

 

─Que porcallada de prato é este?

─É unha sopa fría moi saborosa. Saquei a receita dun libro.

─Dun libro, di... Pero necesitas estudar para facer unha puta sopa? Non podes botarlle fideos como fixo miña nai toda a vida?

─Claro, cariño, pero quería sorprenderte.

─Pois conseguíchelo, abofé! Só con verlle a cor, xa dá gana de cuspirlle!

─Porque está feita á pementa rosa. Proba, verás como che gusta.

─É que teño eu pinta de maricas ou que? Iso comeralo ti, inútil!  A min posme comida normal!

─Perdoa, meu amor. Agora che traio o teu manxar favorito, que hoxe é o noso aniversario, lembras?

─Xa me parecía a min que algo pasaba, porque aínda estás máis parva ca de costume.

A muller retira a suculenta crema antes de que voe polo aire, como ocorrera noutras ocasións. Abnegada e submisa igual ca sempre, volve á cociña buscar o segundo prato, o definitivo: rabo de touro estufado no seu punto, condimentado para a ocasión cun toque de exquisito cianuro.

(Imaxe procedente de internet)

─¿Qué porquería de plato es este?

─Es una sopa fría riquísima. Saqué la receta de un libro.

─De un libro, dice… ¿Pero necesitas estudiar para hacer una puta sopa? ¿No puedes echarle fideos como hizo mi madre toda la vida?

─Claro, cariño, pero quería sorprenderte.

─¡Pues lo has conseguido, no te quepa duda! ¡Sólo con verle el color, ya dan ganas de escupirle!

─Porque está hecha a la pimienta rosa. Prueba, verás como te gusta.

─¿Es que tengo yo pinta de mariquita o qué? ¡Eso lo comerás tú, inútil! ¡A mí me pones comida normal

─Perdona, mi amor. Ahora te traigo tu manjar favorito, que hoy es nuestro aniversario, ¿recuerdas?

─Ya me parecía a mí que algo pasaba, porque estás todavía más tonta que de costumbre.

La esposa retira la suculenta crema antes de que vuele por los aires, como había ocurrido en otras ocasiones. Abnegada y sumisa igual que siempre, regresa a la cocina a buscar el segundo plato, el definitivo: rabo de toro estofado en su punto, condimentado para la ocasión con un toque de exquisito cianuro.