POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

20 dic 2023

AS DESCOÑECIDAS PRETENSIÓNS DUNHA MOMIA VULGAR /// LAS DESCONOCIDAS PRETENSIONES DE UNA MOMIA VULGAR


Estaba empeñado en pasar á historia. Non coma Fraga, coa faraónica Cidade da Cultura inconclusa; quería facelo ó grande, igual ca un descubridor científico. O complicado era dar co asunto oportuno, e máis vivindo nunha época na que xa todo está inventado. 

Durante anos, cada mañá descartaba o que ideara a véspera. Ata que o visitou a inspiración nunha noite de insomnio: crearía unha arte nova; unha na que puidesen expresarse tódolos artistas frustrados, aquelas persoas que aseguraban levar un Dalí ou un Neruda dentro, por exemplo, e que non eran capaces de expulsalo. 

E empezou a deseñar o seu proxecto. Primeiro, empregando para a causa tódalas horas de lecer, incluídas as vacacións; despois, vendo que o tempo se lle botaba enriba, solicitando a redución de xornada, pero terminou abandonando o traballo para dedicarlle o día enteiro. Aínda así, parecíalle que non avanzaba o suficiente e viuse obrigado a roubarlle horas ó sono. Confundía o ocaso co albor, e mesmo deixou de comer. 

Cando os veciños levaban meses sen velo, deron parte ás autoridades. Atopárono momificado entre montañas de estraños bosquexos que ninguén soubo descifrar.

Imaxe procedente de internet
Estaba empeñado en pasar a la historia. No como Fraga, con la faraónica Ciudad de la Cultura inconclusa; quería hacerlo a lo grande, igual que un descubridor científico. Lo complicado era dar con el asunto oportuno, y más viviendo en una época en la que ya todo está inventado. 

Durante años, cada mañana descartaba lo que había ideado la víspera. Hasta que una noche de insomnio, lo visitó la inspiración: crearía un arte nuevo; uno en el que pudieran expresarse todos los artistas frustrados, aquellas personas que aseguraban llevar un Dalí o un Neruda dentro, por ejemplo, y que no eran capaces de expulsarlo. 

Y empezó a diseñar su proyecto. Primero, empleando para la causa todas las horas de ocio, incluidas las vacaciones; después, viendo que el tiempo se le echaba encima, solicitando la reducción de jornada, pero terminó abandonando el trabajo para dedicarle el día entero. Aún así, le parecía que no avanzaba lo suficiente y se vio obligado a robarle horas al sueño. Confundía el ocaso con el alba, e incluso dejó de comer. 

Cuando los vecinos llevaban meses sin verlo, dieron parte a las autoridades. Lo encontraron momificado entre montañas de extraños bosquejos que nadie supo descifrar.