POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

23 abr 2025

FINAL PRORROGADO DE LECTOR EMPEDERNIDO


Cruza o océano. Atravesa unha selva tras outra. Sofre ataques crueis, non exclusivamente de animais. Pasa fame. Soporta temperaturas extremas, febres, diluvios... Pérdeo todo. Menos o libro escachizado que carrexa amarrado con lianas, seguro de que as súas páxinas maltreitas aínda poden guialo. Do título xa só quedan anacos de palabras: ien añ d soled. No seu delirio, cre divisar un gran letreiro borroso que debería poñer Macondo. Alcanzalo faralle tocar o ceo. Non ten forzas para felicitarse. Segue camiñando, arrastrándose case. Canto máis avanza, máis lonxe ve o cartel. Nun intre de lucidez, decide renderse; pero a ilusión agárrao do pescozo e bérralle ó oído que un non morre cando debe, senón cando pode. Continúa. 


Imaxe procedente de internet

Cruza el océano. Atraviesa una selva tras otra. Sufre ataques crueles, no exclusivamente de animales. Pasa hambre. Soporta temperaturas extremas, fiebres, diluvios... Lo pierde todo. Menos el libro hecho trizas que acarrea amarrado con lianas, seguro de que sus páginas maltrechas aún pueden guiarlo. Del título ya solo quedan trozos de palabras: ien añ d soled. En su delirio, cree divisar un gran letrero borroso que debería poner Macondo. Alcanzarlo le hará tocar el cielo. No tiene fuerzas para felicitarse. Sigue caminando, arrastrándose casi. Cuanto más avanza, más lejos ve el cartel. En unos segundos de lucidez, decide rendirse; pero la ilusión lo agarra del cuello y le grita al oído que uno no se muere cuando debe, sino cuando puede. Continúa.

 

No hay comentarios: