Hai un par de anos, Sara cambiou o piso por unha casa vella con horta. Aínda que os novos veciños a recibiron mellor do que esperaba, andan amoscados porque case non a ven. Disque a luz do día lle produce tal estrés que non consegue funcionar, desoriéntase totalmente. Por iso fai vida de noite, sen medo a nada nin a ninguén. A xente desconfía. Os animais nocturnos habituais xa se cruzan con ela sen inmutarse; os esporádicos foxen ante un ser vertical cunha luz potente na testa. Descoñecen que é unha lanterna para ver onde pisa ou espeta o sacho.
Sara ten un problema novo: prohibiron recoller cogomelos na comarca despois da tardiña. Como eses manxares colaboraron na súa decisión de mudarse á aldea, rexeita desaproveitalos. Esta mañá ben cedo, antes de deitarse, fíxose a valente e saíu. Deu chegado ó monte e mesmo encheu o cesto, pero atopar o camiño de volta foi imposible. Bota de menos no peto o móbil repudiado. E alá segue, sen rumbo, cada vez máis lonxe, morta de fame, toqueando ós poucos, ata que a escuridade lle indique a dirección correcta. Os fungos recollidos empezan a deteriorarse.
Hace un par de años, Sara cambió el piso por una casa vieja con huerta. Aunque los nuevos vecinos la recibieron mejor de lo que esperaba, andan mosqueados porque casi no la ven. Al parecer, la luz del día le produce tal estrés que no consigue funcionar, se desorienta totalmente. Por eso vive de noche, sin miedo a nada ni a nadie. La gente desconfía. Los animales nocturnos habituales ya se cruzan con ella sin inmutarse; los esporádicos huyen ante un ser vertical con una luz potente en la cabeza. Desconocen que es una linterna para ver dónde pisa o clava el azadón.
Sara tiene un problema nuevo: han prohibido recoger setas en la comarca después del atardecer. Como esos manjares colaboraron en su decisión de mudarse a la aldea, rechaza desaprovecharlos. Esta mañana muy temprano, antes de acostarse, se hizo la valiente y salió. Pudo llegar al monte e incluso llenó el cesto, pero encontrar el camino de vuelta fue imposible. Echa de menos en el bolsillo el móvil repudiado. Y allá sigue, sin rumbo, cada vez más lejos, muerta de hambre, dando cabezadas, hasta que la oscuridad le indique la dirección correcta. Los hongos recogidos empiezan a deteriorarse.
No hay comentarios:
Publicar un comentario