POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

17 feb 2025

HEMICRANIA / MIGRAÑA

 

Nada máis almorzar, os escintileos repentinos da aura auguran un mal día. A miña visión borrosa impídeme ler a data de caducidade do Hemicraneal. Por se acaso, tomo dous comprimidos. Poucos minutos despois, unha dor, tan ‎impertinente como coñecida, instálase enriba do ollo dereito, antes de que a droga tivese tempo de cumprir coa súa obriga. Haberá que resignarse e agardar. Apago o televisor, baixo as persianas e diríxome á cama, aínda sen facer, acompañada dunha almofía por se as náuseas non remiten.

Aínda que as molestias se van facendo soportables pouco a pouco, a ración dobre de cafeíana do medicamento impídeme durmir. O futuro inmediato serán longas horas de inmobilidade, penumbra e aburrimento. Como nas noites de insomnio, procuro ocupar o pensamento con fantasías, moito menos maltratadoras cós pesadumes cotiáns. Ás veces, a creación literaria sálvame. Lembro que teño pendente buscar ideas para o texto dun concurso. Téntoo, pero, igual que nas semanas anteriores, non son capaz de enfrontarme á imaxe proposta como inspiración: esa parella, aparentemente feliz, durmida e arroupada polo troupeleo do tren, tráeme recordos demasiado frescos.

Achego a palangana.

 

Imaxe procedente de internet
 

Nada más desayunar, los destellos repentinos del aura auguran un mal día. Mi visión borrosa me impide leer la fecha de caducidad del Hemicraneal. Por si acaso, tomo dos comprimidos. Pocos minutos después, un dolor, tan impertinente como conocido, se instala encima del ojo derecho, antes de que la droga haya tenido tiempo de cumplir con su obligación. Habrá que resignarse y esperar. Apago el televisor, bajo las persianas y me dirijo a la cama, todavía sin hacer, acompañada de una jofaina por si las náuseas no remiten.

Aunque las molestias se van haciendo soportables poco a poco, la ración doble de cafeína del medicamento me impide dormir. El futuro inmediato serán largas horas de inmovilidad, penumbra y aburrimiento. Como en las noches de insomnio, procuro ocupar el pensamiento con fantasías, mucho menos maltratadoras que las pesadumbres cotidianas. A veces, la creación literaria me salva. Recuerdo que tengo pendiente buscar ideas para el texto de un concurso. Lo intento, pero, igual que en las semanas anteriores, no soy capaz de enfrentarme a la imagen propuesta como inspiración: esa pareja, aparentemente feliz, dormida y arropada por el traqueteo del tren, me trae recuerdos demasiado frescos.

Acerco la palangana.


No hay comentarios: