Nada máis almorzar, os escintileos repentinos da aura auguran un mal día. A miña visión borrosa impídeme ler a data de caducidade do Hemicraneal. Por se acaso, tomo dous comprimidos. Poucos minutos despois, unha dor, tan impertinente como coñecida, instálase enriba do ollo dereito, antes de que a droga tivese tempo de cumprir coa súa obriga. Haberá que resignarse e agardar. Apago o televisor, baixo as persianas e diríxome á cama, aínda sen facer, acompañada dunha almofía por se as náuseas non remiten.
Aínda que as molestias se van facendo soportables pouco a pouco, a ración dobre de cafeíana do medicamento impídeme durmir. O futuro inmediato serán longas horas de inmobilidade, penumbra e aburrimento. Como nas noites de insomnio, procuro ocupar o pensamento con fantasías, moito menos maltratadoras cós pesadumes cotiáns. Ás veces, a creación literaria sálvame. Lembro que teño pendente buscar ideas para o texto dun concurso. Téntoo, pero, igual que nas semanas anteriores, non son capaz de enfrontarme á imaxe proposta como inspiración: esa parella, aparentemente feliz, durmida e arroupada polo troupeleo do tren, tráeme recordos demasiado frescos.
Achego a palangana.
![]() |
Imaxe procedente de internet |
Aunque las molestias se van haciendo soportables poco a poco, la ración doble de cafeína del medicamento me impide dormir. El futuro inmediato serán largas horas de inmovilidad, penumbra y aburrimiento. Como en las noches de insomnio, procuro ocupar el pensamiento con fantasías, mucho menos maltratadoras que las pesadumbres cotidianas. A veces, la creación literaria me salva. Recuerdo que tengo pendiente buscar ideas para el texto de un concurso. Lo intento, pero, igual que en las semanas anteriores, no soy capaz de enfrentarme a la imagen propuesta como inspiración: esa pareja, aparentemente feliz, dormida y arropada por el traqueteo del tren, me trae recuerdos demasiado frescos.
Acerco la palangana.
No hay comentarios:
Publicar un comentario