ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:
“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente: Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.
“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.
5 comentarios:
Claro!!!!!
No se puede mirar tanto a lo infinito.
¿Claro? ¿Seguro? Pois eu pensaba que non se ía ver tan calro... :-)
Si, mirando tan alto ou tan lonxe, pódese perder a perspectiva da realidade próxima.
...Que deixas de ver claro!! que non enfocas!! que ves borroso!! que non ves nítido!! que non o ves...
¿Que deixas de ver claro, ou ¡claro!, deixas de ver..., como di Suaseiras :-)
Publicar un comentario