POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

10 ene 2016

… NON MOLESTEN / …NO MOLESTEN


A avoa está rara. Xa non invita a comer ós seus fillos e netos tódolos domingos, nin os visita diariamente. Tampouco espera ós pequenos á saída da escola con bicos sonoros e lambetas ás agachadas. Agora son eles os que teñen que chamala por teléfono.

Mamá, ¿que tal estás?
          
—Moi ben, cariño.
                                                             
Estráñalle que non se queixe coma sempre.
   
¿Tes a radio posta? Oio unha canción de fondo...
                    
—¡Non ho! É Sinatra na ducha. Está pasando uns días comigo. Maaaii güeeeei —tararea arremedando a voz —.

—¿¡Pero que dis?!

Colga e contacta inmediatamente cos seus irmáns a través do grupo de whatsapp: a súa nai desvaría, teñen que facer algo. Os móbiles arden; moitas mensaxes solápanse; o diálogo a catro mans, imposible. Ó fin, a irmá maior logra poñer orde co emoticono axeitado, e convócaos a unha reunión urxente na casa materna. 
                
Segundo van chegando, sorpréndelles atopar a vivenda pechada. Cada un comproba que a súa copia da chave non funciona. Míranse desconcertados. Na porta, pegado con esparadrapo, un típico cartel de habitación hoteleira parece burlarse: POR FAVOR...



         La abuela está rara. Ya no invita a comer a sus hijos y nietos todos los domingos, ni los visita diariamente. Tampoco espera a los pequeños a la salida del colegio con besos sonoros y golosinas a escondidas. Ahora son ellos los que tienen que llamarla por teléfono.               –¿Mamá, qué tal estás?
      –Muy bien, cariño.
      Le extraña que no se queje como siempre.
      –¿Tienes la radio puesta? Oigo una canción de fondo…
      –¡Qué va! Es Sinatra en la ducha. Está pasando unos días conmigo. Maaaii güeeeei  –tararea remedando la voz–.
      –¡¿Pero qué dices?!
    Cuelga y contacta inmediatamente con sus hermanos a través del grupo de whatsapp: su madre desvaría, tienen que hacer algo. Los móviles arden; muchos mensajes se solapan; el diálogo a cuatro manos, imposible. Al fin, la hermana mayor logra poner orden con el emoticono adecuado, y los convoca a una reunión urgente en la casa materna.
      Según van llegando, les sorprende encontrar la vivienda cerrada a cal y canto. Cada uno comprueba que su copia de la llave no funciona. Se miran desconcertados. En la puerta, pegado con esparadrapo, un típico cartel de habitación hotelera parece burlarse: POR FAVOR, …


(Este relato está publicado no libro titulado “AHÍ ESTÁN… las puertas de Boal” “EI TÁN… as portas de Boal”).

No hay comentarios: