POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

24 ene 2016

MISERIAS


Cando meu pai regresou da emigración, portaba un sorriso postizo e dúas maletas vellas. Nunha, medio baleira, un vestido de segunda man que mamá rexeitou e bagatelas para os meus irmáns pequenos; a outra, máis pesada, foi directamente ó faiado, precintada con orde contundente: prohibido tocala. 

Ó pouco tempo, soubemos que tamén traía a morte nas tripas. Despois de enterralo, miña nai colleu a valixa secreta e pediume que a acompañase. Sobre a terra da sepultura aínda fresca, esparexemos o seu contido: area amazocada, recordo espurio de amor estranxeiro. Ó  fin, a miña nai puido chorar.






(Imaxe procedente de internet)
Cuando mi padre regresó de la emigración, portaba una sonrisa postiza y dos maletas viejas. En una, medio vacía, un vestido de segunda mano que mamá rechazó y baratijas para mis hermanos menores; la otra, más pesada, fue directamente al desván, precintada con orden tajante: prohibido tocarla. 

Al poco tiempo, supimos que también traía la muerte en las tripas. Después de enterrarlo, mi madre cogió la valija secreta y me pidió que la acompañara. Sobre la tierra de la sepultura todavía fresca, esparcimos su contenido: arena apelmazada, recuerdo espurio de amor extranjero. Al fin, mi madre pudo llorar.


                                                                   Creado para LA COPA de ENTC, primera ronda

No hay comentarios: