POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

11 ene 2016

A REVOLTA / LA REVUELTA


¿Por que diantres os seus donos os abandonaron nese inhóspito lugar? ¿Que farán agora sen a súa protección? ¿De que xeito conseguirán subsistir? ¿Como poderán regresar á casa? ¿Por que se deixaron guiar ata ese bosque tan afastado? Só eles, agora ausentes, saberían responder. O xogo parecía divertido e confiáronse coma sempre, sen sospeitar o máis mínimo que todo era unha trampa premeditada dos seus móbiles e tabletas: leváronos ata alí para deixalos tirados. Deambulan sen rumbo, en silencio, chocando uns cos outros; intentan, inútilmente, controlar os movementos espasmódicos dos seus polgares inactivos. O fin está cerca. Apagaranse ignorando se os aparatos se vingaron ou foi unha simple rebelión. 


(Imaxe procedente de internet)
¿Por qué demonios sus dueños los han abandonado en ese inhóspito lugar? ¿Qué harán ahora sin su protección? ¿De qué manera conseguirán subsistir? ¿Cómo podrán regresar á casa? ¿Por qué se dejaron guiar hasta ese bosque tan lejano? Sólo ellos, ahora ausentes, sabrían responder. El juego parecía divertido y se confiaron como siempre, sin sospechar lo más mínimo que todo era una trampa premeditada de sus móviles y tabletas: los llevaron hasta allí para dejarlos tirados. Deambulan sin rumbo, en silencio, chocando unos con otros; intentan, inútilmente, controlar los movimientos espasmódicos de sus pulgares inactivos. El fin está cerca. Se apagarán ignorando si los artilugios se vengaron o fue una simple rebelión.

                                                                                                                                                                                     Creado  para REC

1 comentario:

arktos-temis dijo...

Como pequeños Terminators, je je.
Bien visto, Noz.

Abrazos.