POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

10 nov 2015

MICRORRELATISTA INDECISO


Hai tempo que debería estar morto. De feito, xa ten todo disposto; ata repartiu invitacións para o funeral. Sen data, iso si. Só unha cousa lle impide facelo: decidirse por un dos dous epitafios que redactou. Non sabe se gravar na súa lápida de deseño “Sigo buscando a Deus. Cando o atope, aviso” ou “Vivín como puiden; morrín como quixen”. A súa muller, que o adora e non soporta velo sufrir dándolle voltas á cabeza, aconséllalle que poña os dous e que se vaia tranquilo. Pero el non o acepta, di que son demasiadas palabras. Por riba, se o condenado dilema o mantén vivo máis do desexado, terá que reconsiderar o final do segundo texto…

(Imaxe procedente de internet)
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                    Hace tiempo que debería haber muerto. De hecho, ya tiene todo dispuesto; incluso ha repartido invitaciones para el funeral. Sin fecha, eso sí. Sólo un detalle le impide hacerlo: decidirse por uno de los dos epitafios que ha redactado. No sabe si grabar en su lápida de diseño “Sigo buscando a Dios. Cuando lo encuentre, aviso” o  “Viví como pude; morí como quise”. Su mujer, que lo adora y no soporta verlo sufrir dándole vueltas a la cabeza, le aconseja que ponga los dos y que se vaya tranquilo. Pero él no lo acepta, dice que son demasiadas palabras. Encima, si el dichoso dilema lo mantiene vivo más de lo deseado, tendrá que reconsiderar el final del segundo texto…


Mencionado en ENTC


No hay comentarios: