POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

18 may 2015

COMPLICIDADE / COMPLICIDAD




(Imaxe baixada de internet)
E as azuis, as do avó, as últimas que lle compraran, desapareceron sen deixar rastro. Menos mal que, casualmente, esquecérame de baixar o lixo e puidemos recuperar as outras, as súas preferidas. Mamá, furiosa, castigou ó can. Eu sabía que o animal era inocente. Para recompensalo, regaleille a miña merenda.

Meses despois, cando faleceu o avó, apareceron, misteriosamente, as condenadas pantuflas azuis aos pés do ataúde. A familia empezou a berrar dicindo que fora un milagre e que o vello era un santo. Con disimulo, chisqueille un ollo. Seguro que el estaría morto de risa.




Y las azules, las del abuelo, las últimas que le habían comprado, desaparecieron sin dejar rastro. Menos mal que, casualmente, me había olvidado de bajar la basura y pudimos recuperar las otras, sus preferidas. Mamá, furiosa, castigó al perro. Yo sabía que el animal era inocente. Para recompensarlo, le regalé mi merienda.

Meses después, cuando falleció el abuelo, aparecieron, misteriosamente, las dichosas pantuflas azules a los pies del ataúd. Mi familia empezó a gritar diciendo que había sido un milagro y que el viejo era un santo. Con disimulo, le guiñé un ojo. Seguro que él estaría muerto de risa.

                                                                                                                                    Creado  para REC                                                                                                                                                                    


7 comentarios:

Luisa R. Novelúa dijo...

Si que hai puntos en común entre os nosos relatos, e non só por recuperar algo do lixo. Se hai complicidade entre dúas persoas, é que están unidas por algo moi especial. Unha aperta, Edita.

Edita Nogueira Tallón dijo...

Pois si, Luisa. Moitas grazas.

Belén Sáenz dijo...

Muy tierno tu relato, me ha gustado muchísimo y me ha arrancado una sonrisa. Un beso.

LA CASA ENCENDIDA dijo...

Edita es muy bonito tu micro. Los niños son capaces de hacer cosas icreíbles y complices de las paersonas a las que quieren. Me ha gustado mucho.
Besicos Muchos.

Edita Nogueira Tallón dijo...

Moitas grazas, Belén e Nani. Unha alegría.

arktos-temis dijo...

Me ha gustado mucho ese juego de complicidades, Noz. Muy bien conducido.

Bikos.

Edita Nogueira Tallón dijo...

Moitas grazas.