POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

14 sept 2011

DESILUSIÓN


Cada amencer, lea recordos e ilusións nun mesmo fardo agardando que se fagan presente.

Cada noite, déitase coa mesma realidade.



(Imaxe baixada de internet)

Cada amanecer, lía recuerdos e ilusiones en un mismo fardo esperando que se hagan presente.

Cada noche, se acuesta con la misma realidad.

10 comentarios:

Eutimos dijo...

¡Que desesperanzador!, en que pocas palabras trasmite el sentimiento. Impresionante.

Edita Nogueira Tallón dijo...

En poucas palabras: "¡moltes gràcies!".

suaseiras dijo...

Si, é o que mais me gusta de Madoé.

Edita Nogueira Tallón dijo...

¿Que é o que máis che gusta, que use poucas palabras ou este relatiño en concreto?

Rascacheira dijo...

Eu sempre lle digo que é a RAÏÑA DAS POUCAS PALABRAS!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ben difícil, por certo... porque todos estamos a darlle a sen óso todo o día...

Edita Nogueira Tallón dijo...

¡Hala, hala...! Veña a darme xabón. Mira que se un día se me dá por crelo... :-)

Pois dáme que pensar iso da miña escritura tan concentrada, porque eu tamén lle dou ben a sen óso. A ver se vai ser por preguiza...

Eutimos dijo...

Entonces, las que escribimos largo, ¿hablamos poco?. No creo, por lo menos por lo que a mi hace, :-)))))

Edita Nogueira Tallón dijo...

Non, non, o normal debe ser iso, falar longo e escribir longo. A rara son eu. Non teño idea, pero penso que estadísticamente haberá máis homes que escriban relato curto ca mulleres, seguro.

carnota dijo...

A min gústame a técnica do relato curto, sobre todo para ler, porque o escritor xa che evita o labor de síntese. ¡Vagancia pura!
Tamén me gusta escribilo para non ter que dar tantas explicacións. ¡Vagancia pura!

Edita Nogueira Tallón dijo...

¡Nin que fósemos da familia, eh! :-)