POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

28 ago 2011

REFLEXIÓN

(Imaxe baixada de internet)
recitado
Un vidro transparente atravesa o camiño.   
Esnáfrome e recúo. Reflexiono. 
Achégome e intento esnaquizalo
disparando palabras ó aire.
Inútil. Pero queda fendido e toldado.
Xa non vexo a fermosa paisaxe
que antes albiscaba desde lonxe.
Reflexiono. Desandar un camiño incerto
ou avanzar. Decido rodealo
e seguir sen présa, en silencio.
Miro cara atrás e non hai vidro.
Converteuse en muro de pedra infindo.
Imposible retroceder. ¡Adiante!



Un vidrio transparente atraviesa el camino.
Me estrello y reculo. Reflexiono.
Me acerco e intento quebrarlo
(Imaxe baixada de internet)
disparando palabras al aire.
Inútil. Pero queda agrietado y opaco.
Ya no veo el hermoso paisaje
que antes divisaba a lo lejos.
Reflexiono. Desandar un camino incierto
o avanzar. Decido rodearlo
y seguir sin prisa, en silencio.
Miro hacia atrás y no hay vidrio.
Se ha vuelto muro de piedra infinito.
Imposible retroceder. ¡Adelante!

12 comentarios:

Eutimos dijo...

Realmente el texto hace reflexionar: me sugiere que lanzar palabras para derribar un obstáculo es, no solo inútil, sino contraproducente, porque enturbia la visión del futuro. Rodearlo soluciona el problema al precio de que no hay vuelta atrás. Nunca hay vuelta atrás en el camino de nuestra vida, solo cabe cambiar de trayectoria.
La imagen de vidrio transparente como obstáculo me hace pensar en ese tipo de cosas que no nos parecen problemáticas de entrada, pero es porque no las vemos hasta constatar que son un obstáculo.
Me ha gustado el recitado, y la imagen que acompaña el texto en castellano que es muy inquietante.
En fin que en pocas líneas has dado mucho que pensar.

Edita Nogueira Tallón dijo...

¡Que ben! Estou encantada de que un breve texto dea tanto que reflexionar ou comentar. ¡Floto!

Rascacheira dijo...

Eu recordei con este texto un lugar asturiano: La playa de los cristales, un sitio precioso. Arriba, no cantil, unha antiga fábrica de vidro. Abaixo... abaixo unha praia chea de cores, feitas cos anacos de vidro que caían da fábrica. Cando a marea estaba chea e a praia se cubría coa auga do mar, os cristais brillaban e relocían!!!!!!!
Supoño que nada que ver co texto pero... iso foi o que eu pensei cando o lin. E gustoume moito o recordo dese lugar que xa tiña esquencido.
MERCI!

Edita Nogueira Tallón dijo...

¡Pois que ben, outra vez!
Esa praia ben merecía un contiño, non?

suaseiras dijo...

Moi positivo...a narices!

A necesidade tamén obriga.


Que!?
Que pasa con Carnota e Nandina, xa remataron as vacacións,eh!!...cando empezamos co das setas? estamos na tempada da amanita caesarea, non quero poñerlle os dentes longos a ninguén jejeje, a primeira que vexa colgarei unha foto.

Edita Nogueira Tallón dijo...

Cala, condenada suaseiras, cala, non me fales de cogomelos que me perdo. ¿Sabes que onte atopei na beira do camiño un champiñón grande? Alí quedou, claro, por non saber identificalo, coma sempre.

jlg dijo...

Na humildade que me cómpre: moi logrado.
Penso que é a desesperanza levada ó extremo, na túa liña pesimista (realista?).
Resúltame especialmente dura a imaxe pura do vidro ó asignarlle os trazos "fendido" e "toldado", cos que queda anulada a posibilidade de enfrontar o futuro con optimismo.
A este poema soamente lle falta unha cousa para ser sonado: ter sido asinado por Saramago.

Edita Nogueira Tallón dijo...

A ver, a ver... Vou ter que empezar a censurar algúns comentarios, non se vale que sexan mellores cós textos :-)

Co de Saramgo, pasácheste un chisco, non?

suaseiras dijo...

Que subidón de comentario!!

Jlg, e por que Saramago??

jlg dijo...

Pola categoría do autor mais polo carácter pesimista que caracteriza a súa obra.

suaseiras dijo...

Pola categoría do autor, estou contigo.
Polo carácter pesimista, como che diría... Madoé, sempre deixa un buratiño, que se o atravesas, o pesimismo brilla pola súa ausencia.

Esa é a lectura que lle dou,porque é o que me fai sentir, pero...a nivel literario, confio moito mais en ti, aínda que non estea totalmente dacordo.
Un abrazo.

Edita Nogueira Tallón dijo...

Agora son eu a que di "cágate lorito".
Estou encantada de espectadora. Seguide, seguide...