POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

25 oct 2024

MORRIÑA

 

Coñezo os síntomas: mirada nun punto fixo, xesto de medio sorriso, ollos húmidos, atención dispersa... Aínda que a miña nai estea a gusto vivindo comigo, sei que non pode evitar rememorar con tristeza e felicidade simultáneas os momentos ditosos da súa existencia anterior. Cando isto ocorre, debo apartarme, deixarlle o seu espazo, procurar que ese encontro agridoce co pasado sexa o máis privado e reconfortante posible. Pero, desde hai uns meses, substituíu pouco a pouco esa actitude melancólica por comportamentos esporádicos estraños. Ata hoxe. Todo volve á normalidade, deduzo erroneamente. Entón, animosa, atrévome a preguntarlle en que cavila. Espero unha evasiva ou un silencio; e pola contra, contesta tranquila que pensa nos seus netiños porque xa lle tarda volver a velos. Saio correndo para ocultar as miñas bágoas. Eu non teño fillos nin sobriños. 

"Anciana". Cadro procedente de internet.


Conozco los síntomas: mirada en un punto fijo, mueca de media sonrisa, ojos húmedos, atención dispersa... Aunque mi madre esté a gusto viviendo conmigo, sé que no puede evitar rememorar con tristeza y felicidad simultáneas los momentos dichosos de su existencia anterior. Cuando esto ocurre, debo apartarme, dejarle su espacio, procurar que ese encuentro agridulce con el pasado sea lo más privado y reconfortante posible. Pero, desde hace unos meses, ha sustituido poco a poco esa actitud melancólica por comportamientos esporádicos extraños. Hasta hoy. Todo vuelve a la normalidad, deduzco erróneamente. Entonces, animosa, me atrevo a preguntarle en qué cavila. Espero una evasiva o un silencio; sin embargo, contesta tranquila que piensa en sus nietecitos porque ya le tarda volver a verlos. Salgo corriendo para ocultar mis lágrimas. Yo no tengo hijos ni sobrinos. 


No hay comentarios: