POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

17 oct 2024

ESFUMADO


O meu fillo sempre tarda en saír do baño, pero o desta mañá foi esaxerado. Había xa dúas horas que a auga non soaba; petei con urxencia na porta pechada, berrei, proferín ameazas... Despois de aliviar a vexiga de maneira pouco ortodoxa, recorrín ó 112. Deseguida invadiron a miña casa profesionais varios. A policía científica aínda segue aquí. Só me dixeron que non entenden nada. O único rastro que queda del son unhas salpicaduras de sangue no biombo de vidro. Como o cuarto non ten xanela nin trapela algunha, terase licuado ou desintegrado. Non me deixan pasar para limpar a ducha; se esas manchas secan, despois serán moi difíciles de quitar.



Imaxe procedente de internet (editada)
Mi hijo siempre tarda en salir del baño, pero lo de esta mañana fue exagerado. Hacía ya dos horas que el agua no sonaba; golpeé con urgencia la puerta atrancada, chillé, proferí amenazas... Después de aliviar la vejiga de manera poco ortodoxa, recurrí al 112. Enseguida invadieron mi casa profesionales varios. La policía científica todavía sigue aquí. Solo me han dicho que no entienden nada. El único rastro que queda de él son unas salpicaduras de sangre en la mampara de vidrio. Puesto que el cuarto no tiene ventana ni trampilla alguna, tendrá que haberse licuado o desintegrado. No me dejan pasar a limpiar la ducha; si esas manchas secan, luego serán muy difíciles de quitar.

No hay comentarios: