POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

30 ago 2024

A GRANDES MALES...


Non soporta multitudes, entendendo como tales tres persoas. En cambio, odia a soidade. Por iso tivo sempre can. Pero había que sacalo a pasear e, claro, achegábanse os nenos para acariñalo, os donos doutras mascotas para charlar das súas cousas... Insufrible. Cambiouno por un papagaio paroleiro. Xenial. Ata que os veciños empezaron a aglomerarse debaixo do balcón animándoo a repetir porcalladas. Adeus ó malfalado. Despois de moito pensar, atopou a solución. O seu novo compañeiro de paseo acepta resignado a correa a cambio dos mecos posteriores. Todo o mundo se arreda con disimulo cando pasa co seu lustroso gato negro.



No soporta multitudes, entendiendo como tales tres personas. En cambio, odia la soledad. Por eso tuvo siempre perro. Pero había que sacarlo a pasear y, claro, se acercaban los niños para acariciarlo, los dueños de otras mascotas a charlar de sus cosas... Insufrible. Lo cambió por un loro parlanchín. Genial. Hasta que los vecinos empezaron a aglomerarse debajo del balcón animándolo a repetir guarradas. Adiós al deslenguado. Después de mucho pensar, encontró la solución. Su nuevo compañero de paseo acepta resignado la correa a cambio de los mimos posteriores. Todo el mundo se aleja disimuladamente cuando pasa con su lustroso gato negro.

No hay comentarios: