POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

26 ago 2024

LECCIÓN DE SOCIOLOXÍA / LECCIÓN DE SOCIOLOGÍA

  

Rosario chega ó tanatorio e non se despega do cristal. Busca no rostro da súa curmá morta algún trazo coñecido. Os recordos dunha infancia distante en común invaden a memoria.

Acompañada polos seus pais e irmáns, cruza o río en barca e remonta carreiros angostos ata a casa dos avós. Alí goza das festas con Felisa e os demais curmáns dúas veces ó ano. Así e todo, segundo vai medrando, empeza a molestarlle que á súa prima nunca lle toque durmir no colchón do chan e que presuma tanto de colexio privado ou vestidos sen estrear. Un día, Felisa asegura ser gran coleccionista. Rosario descoñece o significado da palabra e vese obrigada a preguntarllo. Afeita a ter problemas económicos para renovar un simple lapis, cústalle comprender como é posible amontoar cousas inútiles. En cambio, entende nun instante o diferentes que son. Algo entre elas rompe definitivamente. Cando, por fin, lle presenta a súa marabillosa colección de envoltorios de caramelos, Rosario alucina; non só polos papeliños multicolores, senón pola cantidade de lambetadas que tería saboreado previamente.

Recende a caramelo. Éncheselle a boca de cuspe; e os ollos, de bágoas. Alguén cóllea polo brazo suxeríndolle abandonar a cristaleira.

 

Imaxe procedente de internet

Rosario llega al tanatorio y no se despega del cristal. Busca en el rostro de su prima muerta algún rasgo conocido. Los recuerdos de una infancia distante en común invaden la memoria.

Acompañada por sus padres y hermanos, cruza el río en barca y remonta senderos angostos hasta la casa de los abuelos. Allí disfruta las fiestas con Felisa y los demás primos dos veces al año. Aunque, según va creciendo, empieza a molestarle que a su prima nunca le toque dormir en el colchón del suelo y que presuma tanto de colegio privado o vestidos sin estrenar. Un día, Felisa asegura ser gran coleccionista. Rosario desconoce el significado de la palabra y se ve obligada a preguntárselo. Acostumbrada a tener problemas económicos para renovar un simple lápiz, le cuesta comprender cómo es posible amontonar cosas inútiles. En cambio, entiende al instante lo diferentes que son. Algo entre ellas rompe definitivamente. Cuando, por fin, le presenta su maravillosa colección de envoltorios de caramelos, Rosario alucina; no solo por los papelitos multicolores, sino por la cantidad de golosinas que habrá saboreado previamente.

Huele a caramelo. Se le llena la boca de saliva; y los ojos, de lágrimas. Alguien la coge del brazo sugiriéndole abandonar la cristalera.

 

No hay comentarios: