POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

7 sept 2024

INTENTO

 recitado

 Esperto en modo poeta.                                                                                                                       Desexo almorzar con zume de palabras pretensiosas.                                                                          Hai que escolmalas primeiro para despois espremelas.            

As doces, unhas poucas,                                                                                                                repugnan.                                                                                                                                                       As outras, case todas,                                                                                                                          irritan.                                   

Cando pretendo tragalas,                                                                                                                      fanme vomitar en seco con estómago baleiro,                                                                             deixando doída a gorxa e na boca sabor a fel.                           

Debo esquecerme delas.                                                                                                                    Desisto.                                                                                                                                                    Leite e pan coma sempre.                                                                                                                  Recúo.   

   

Imaxe procedente de internet

Tócame reflexionar.            

Estou facendo algo? Cero.

Pero eu escribo! Parvadas.

Menos mal, teño eximente:

devezo por ser poeta. 

 


Despierto en modo poeta.                                                                                                                     Quiero desayunar zumo de palabras pretenciosas.                                                                                Hay que elegirlas primero para después exprimirlas.               

Las dulces, unas pocas,                                                                                                                               repugnan.                                                                                                                                                        Las otras, casi todas,                                                                                                                                     irritan.                   

Cuando pretendo tragarlas,                                                                                                                         me hacen vomitar en seco con estómago vacío,                                                                               queda herida la garganta y en la boca sabor a hiel.                   

Debo olvidarme de ellas.                                                                                                                   Desisto.                                                                                                                                                      Leche y pan como siempre.                                                                                                                    Reculo.         

                        

       Me toca reflexionar.            

 ¿Estoy haciendo algo? Cero.

¡Pero yo escribo! Bobadas.

Menos mal, tengo eximente:

 suspiro por ser poeta. 


 

No hay comentarios: