Esperto en modo poeta. Desexo almorzar con zume de palabras pretensiosas. Hai que escolmalas primeiro para despois espremelas.
As doces, unhas poucas, repugnan. As outras, case todas, irritan.
Cando pretendo tragalas, fanme vomitar en seco con estómago baleiro, deixando doída a gorxa e na boca sabor a fel.
Debo esquecerme delas. Desisto. Leite e pan coma sempre. Recúo.
![]() |
Imaxe procedente de internet |
Tócame reflexionar.
Estou facendo algo? Cero.
Pero eu escribo! Parvadas.
Menos mal, teño eximente:
devezo por ser poeta.
Despierto en modo poeta. Quiero desayunar zumo de palabras pretenciosas. Hay que elegirlas primero para después exprimirlas.
Las dulces, unas pocas, repugnan. Las otras, casi todas, irritan.
Cuando pretendo tragarlas, me hacen vomitar en seco con estómago vacío, queda herida la garganta y en la boca sabor a hiel.
Debo olvidarme de ellas. Desisto. Leche y pan como siempre. Reculo.
Me toca reflexionar.
¿Estoy haciendo algo? Cero.
¡Pero yo escribo! Bobadas.
Menos mal, tengo eximente:
suspiro por ser poeta.
No hay comentarios:
Publicar un comentario