POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

15 sept 2024

QUINCE ABRÍS / QUINCE ABRILES


Vaia domingo leva: todo o día agradecendo felicitacións ridículas nas redes sociais e por whatsapp. En ningún aniversario anterior recibira tantas. Pero a máis importante non chega. Nin ela nin el; porque lle valería perfectamente un bico en persoa... Ás agachadas, claro, que ninguén sabe o seu. Por iso non para de facer viaxes ó balcón, coa esperanza de velo aparecer pola beirarrúa. Seus pais empezan a desconfiar e resúltalle moi complicado seguir inventando escusas. Acórdase de Julieta: que sorte tiña a tipa, a ela non a facían esperar tanto! Decide que xa está ben de facer o ridículo; asomarase por última vez. E velaí vén o mozo, rodeado dun grupo de músicos, cun ramallete de flores nunha man e unha caixiña na outra.

Romeo, que fas?!!

Romeo? Estás ben, bonita?

Nin ben nin mal: desaparece como unha exhalación, morta de vergonza. Encerrada no seu cuarto, chora o que non está escrito. E perde as cántigas desafinadas da tuna improvisada, o anel de bixutería e unhas fermosas margaridas silvestres.


Imaxe procedente de internet

Menudo domingo lleva: todo el día agradeciendo felicitaciones cursis en las redes sociales y por whatsapp. En ningún cumpleaños anterior había recibido tantas. Pero la más importante no llega. Ni ella ni él; porque le valdría perfectamente un beso en persona... A escondidas, claro, que nadie sabe lo suyo. Por eso no para de hacer viajes al balcón, con la esperanza de verlo aparecer por la acera. Sus padres empiezan a mosquearse y le resulta muy complicado seguir inventando excusas. Se acuerda de Julieta: ¡qué suerte tenía la tía, a ella no la hacían esperar tanto! Decide que ya está bien de hacer el ridículo; se asomará por última vez. Y hete ahí que aparece el mozo, rodeado de un grupo de músicos, con un ramillete de flores en una mano y una cajita en la otra.

¡Romeo, ¿qué haces?!

¿Romeo? ¿Estás bien, preciosa?

Ni bien ni mal: desaparece como una exhalación, muerta de vergüenza. Encerrada en su cuarto, llora lo que no está escrito. Y se pierde los cánticos desafinados de la tuna improvisada, el anillo de bisutería y unas preciosas margaritas silvestres.



No hay comentarios: