POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

5 oct 2015

REINCIDENTE, PERO POUCO / REINCIDENTE, PERO POCO


(Imaxe baixada de internet)

O condenado ollo da pechadura mirábame arrogante, encirrando as miñas malas intencións. Empuñei con forza a copia da chave que ocultaba na miña man coa vil pretensión de cravarlla ata o fondo da pupila baleira. Achegueime amodo, seguro de que esta vez si podería facelo. Pero ó primeiro rozamento metálico, de novo o tremor de pernas, as suores inoportunas de sempre e a chaviña rodando polo chan, debaixo do escritorio. Recollina axiña e saín dando tombos do cuarto da miña irmá. Un día máis sen poder ler o seu diario.





El puñetero ojo de la cerradura me miraba arrogante, azuzando mis ideas malintencionadas. Empuñé con fuerza la copia de la llave que ocultaba en mi mano con la vil pretensión de clavársela hasta el fondo de la pupila vacía. Me acerqué sigiloso, seguro de que esta vez sí podría hacerlo. Pero al primer roce metálico, de nuevo el temblor de piernas, los sudores inoportunos de siempre y el llavín rodando por el suelo, debajo del escritorio. Lo recogí con premura y salí a trompicones del cuarto de mi hermana. Un día más sin poder leer su diario.


                                                                                                                                                       Creado  para REC


2 comentarios:

Piel de Retales dijo...

Jejeje, quien no ha sentido curiosidad por leer el diario de sus hermanas..., claro que las mías no tenían tan bien amaestrados sus ojos de cerradura.
Buena propuesta, suerte par la siguiente

Edita Nogueira Tallón dijo...

Si, fará falta toda a sorte do mundo. :-) Moitas grazas.