Nunca
aprendín a montar en bicicleta. Non sei se non quixen ou non puiden.
Medio século despois, aínda lembro aquela da miña infancia con
dúas rodiñas ós lados, a que o avó lle regalara ó seu único
neto varón. As irmás do afortunado nin podiamos tocala.
Pouco
durou na casa. Que o noso neno se matase tentando rescatala foi un
desgraciado accidente. Só o veciño, algo maior ca min, eivado e
pobre, sabía como a condenada bici chegara ó fondo do precipicio.
Pasados
varios anos, agradecinlle a súa complicidade casando con el.
Poco duró en casa.
Que nuestro niño se despeñara intentando rescatarla fue un
desgraciado accidente. Sólo el vecino, algo mayor que yo, pobre y
contrahecho, sabía cómo la dichosa bici llegó al fondo del
precipicio.
No hay comentarios:
Publicar un comentario