POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

11 oct 2012

POR NARICES


Estendeu un brazo e decatouse da súa ausencia. Brincou da cama buscando unha resposta. Atopouna no garaxe, onde comprobou que tamén faltaba o coche. Estaba claro que era unha fuxida voluntaria; só lle quedaba agardar ou chorar. Optou por ámbalas dúas cousas, alí mesmo. Cando amañecía, apareceu el, feliz. Pero esvaeuse toda a súa ledicia ó ver as bágoas da muller. Non era a primeira vez que o facía sen que ela o soubese. Foi difícil convencela de que o despediran do choio e gañaba a vida recollendo cogomelos de madrugada. Menos mal que ulía a níscalo…







Extendió un brazo y notó su ausencia. Saltó de la cama en busca de una respuesta. La halló en el garaje, donde comprobó que también faltaba el coche. Estaba claro que era una huida voluntaria, sólo le quedaba esperar o llorar. Optó por ambas cosas, allí mismo. Cuando amanecía, apareció él, feliz. Pero toda su alegría se esfumó al encontrarse con las lágrimas de su mujer. No era la primera vez que lo hacía sin que ella se enterara. Fue difícil convencerla de que lo habían despedido y se ganaba la vida recogiendo setas de madrugada. Menos mal que olía a níscalo…

                                                                    (Seleccionado e publicado no Segundo Certamen de MICO MICRO RELATOS SAN JORGE)

2 comentarios:

Rascacheira dijo...

Deste, encantáronme os olores aos que nos leva e o título.

Edita Nogueira Tallón dijo...

A tixola, confesa, a ti o que che gusta é a tixola. Ja ja ja.