POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

9 sept 2012

REALIDADE INCONSCIENTE / REALIDAD INCONSCIENTE



Sofre alzheimer. Nunca sae da casa, pero esta vez a súa filla empeñouse en levala de vacacións. Non sabe como chegaron ó hotel. Está instalada, completamente soa, nunha habitación estraña. Dálle angustia o silencio absoluto. Non logra abrir a ventá. A través das vidreiras enreixadas, só pode ver hedras asfixiando os ferros e árbores arrepiantes. Non atopa a porta de saída nin a do baño. Intenta berrar  e non lle sae a voz. Golpea as paredes, pero o material esponxoso que as recobre amortece as débiles labazadas. De súpeto, ábrese unha trapela no chan e emerxe unha bandexa con tapa abovedada. Ten fame. Ergue o testo e observa que a comida ¡está viva! Horrorizada, agáchase nun recuncho. Chégalle, desde lonxe, un feble son que lle resulta familiar. Cada vez sénteo máis preto e máis forte...

Desperta sobresaltada. Apaga o espertador e bícao.



(Imaxe baixada de internet)

Sufre alzheimer. Nunca sale de casa, pero esta vez su hija se ha empeñado en llevarla de vacaciones. No sabe como han llegado al hotel. Está instalada, completamente sola, en una habitación extraña. Le agobia el silencio absoluto. No logra abrir la ventana. A través de los cristales enrejados, sólo puede ver hiedras asfixiando los hierros y árboles siniestros.  No encuentra la puerta de salida ni la del baño. Intenta gritar y no le sale la voz.  Golpea las paredes, pero el material esponjoso que las recubre amortigua sus débiles manotazos. De repente, se abre una trampilla en el suelo y emerge una bandeja con tapa abovedada. Tiene hambre. Levanta la tapadera y observa que la comida ¡está viva! Horrorizada, se agazapa en una esquina. Le llega, desde lejos, un tenue sonido que le resulta familiar. Cada vez lo oye más cerca y más fuerte…

Despierta sobresaltada. Apaga el despertador y lo besa.


5 comentarios:

Eutimos dijo...

Realmente es una pesadilla angustiosa, se entiende que bese el despertador. Aunque...no sé si has añadido ese final porque te ha dado miedo que fuera real en una anciana demenciada.

Edita Nogueira Tallón dijo...

A ver... O tema era dado (concurso): "El hotel de los horrores". Escollín a demencia porque me pareceu que ninguén usaría ese recurso; e puxen ese final para romper, intentando sorprender.

Eutimos dijo...

Realmente, el factor sorpresa está ahí. Pero, de cualquier modo, rebaja la angustia.

suaseiras dijo...

Cantas historias cos despertadores... Ésta en particular, espeluznante!!
Está moi lograda. Sorprende!!

Edita Nogueira Tallón dijo...

Pois que ben que te espeluznara...!