POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

27 sept 2012

¡VAIA CURA! / ¡VAYA CURA!


Relixiosamente, cada mañá ás oito en punto, introdúcese no confesionario máis recóndito da catedral, o que evitan case todos os sacerdotes por ser algo frío e tan escuro que impide distinguir os rostros. Esta discreción é, precisamente, o que el busca. Aínda ben non se acomoda no interior, dispón o seu iPhone para gravar ós pobres pecadores arrepentidos. O papel de confesor permítelle, ademais, realizar preguntas que serán respondidas coa sinceridade que o acto require. O final da sesión determínao a batería do aparello. Daquela, D. Manolo sae do templo a toda présa; xa no seu cuarto, conecta o móbil á rede eléctrica e escoita durante varias horas, con oídos de profesional, as declaracións do día, agardando descubrir algunha pista que o leve ata un tesouro, aínda que non sexa tan valioso coma o Códice Calixtino que agocha no garaxe…


(Imaxe baixada de internet)
Religiosamente, cada mañana a las ocho en punto, se introduce en el confesionario más recóndito de la catedral, el que evitan casi todos los sacerdotes por ser algo frío y tan oscuro que impide distinguir los rostros. Esta discreción es, precisamente, lo que él busca. Nada más acomodarse en el interior, dispone su iPhone para grabar a los pobres pecadores arrepentidos. El papel de confesor le permite, además, realizar preguntas que serán contestadas con la sinceridad que el acto requiere. El final de la sesión lo determina la batería del aparato. Entonces, D. Manolo sale del templo con premura; ya en su cuarto, conecta el móvil a la red eléctrica y escucha durante varias horas, con oídos de profesional, las declaraciones del día, esperando descubrir alguna pista que lo lleve hasta un  tesoro, aunque no sea tan valioso como el Códice Calixtino que esconde en el garaje…


12 comentarios:

Eutimos dijo...

¡Vaya con el curita! Muy original el relato

Edita Nogueira Tallón dijo...

Non sei se seguiches pola prensa o caso do códice. Aquí "D. Manolo" é moi famoso.

SilviaPG dijo...

E tan famoso que igual sae candidato aos Goya como mellor idea orixinal... A película está, seica, "cocéndose"... :P

Edita Nogueira Tallón dijo...

¡Anda, mira ti...! Pois non sabía o da película, pero a verdade é que a historia é bastante "peliculera"...

Eutimos dijo...

El caso del Códice,si lo seguí. Pero yo pensaba que quien lo retenía escondido era un electricista, no un cura. ¿Quien es el D. Manolo en la historia real?

Edita Nogueira Tallón dijo...

Ja ja ja. O "D. Manolo" non é cura, é o propio electricista, o ladrón do códice. Non é cura nin nada. No relato, facíase pasar por cura. De aí o título: ¡Vaia cura!

suaseiras dijo...

Non me creo nada de nada da historia ésta, quero dicir, da real ou da película...., montada.

Falando de curas, que farán nós confesionarios tanto tempo???

Edita Nogueira Tallón dijo...

Pois eu si que a creo. O que pasa é que falta moita historia por saber.

¿E que fas ti que os ves? ja ja ja.


Rascacheira dijo...

A min, de pequena, sempre me deron medo, alí metidos, na escuridade, véndolles a cara tras o burka do confesionario, mentres esperabas a condeación ou a salvación eterna... algo así...

Anónimo dijo...

A min este relato faime moita gracia, sobre todo cando se lle acaba a batería. Non pillo moi ben cal pode ser o tesouro que procura a través dos pecadores.
Unha exclusiva, quizais?

Edita Nogueira Tallón dijo...

Pois pode ser ese ou calquera outro que se lle ocorra ó lector. Por non facer todo eu... :-)

carnota dijo...

O último anónimo mandeino eu. Esquecín asinar.