POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

26 jul 2011

¡INESQUECIBLE! / ¡INOLVIDABLE!



(Imaxe baixada de internet)
          Un 25 de Santiago de 1.980, como cada tarde, o meu adorado e novo marido, colleu o coche e marchou ó ximnasio. O embarazo, un libro e mais eu quedamos tranquilamente na casa. A primeira hora de ausencia foi levadía, pero as seguintes torturáronme sen piedade. Unha sirena de ambulancia ó lonxe confirmoume, por fin, os meus temores. ¿Que facer? Sen coche, nin teléfono, nin veciños…Un único pensamento dominábame: o meniño medraría sen pai.
        Cando volveu, atopoume pálida e sen fala. Derrubeime nos seus brazos e asolagueino de bágoas. Sen voz, os meus ollos berraron: “¡¿Que pasou?!” Un vulgar corte de tráfico fora o meu verdugo.
          Aquela mesma noite o noso fillo petou á porta, quince días antes do previsto.



Un 25 de julio de 1.980, como cada tarde, mi adorado y joven esposo, cogió el coche y se fue al gimnasio. El embarazo, un libro y yo nos quedamos tranquilamente en casa. La primera hora de ausencia fue llevadera, pero las siguientes me torturaron sin piedad. Una sirena de ambulancia a lo lejos me confirmó, por fin, mis temores. ¿Que hacer? Sin coche, ni teléfono, ni vecinos... Un único pensamiento me dominaba: el bebé crecería sin padre.
             (Imaxe baixada de internet)
Cuando regresó, me encontró pálida y sin habla. Me derrumbé en sus brazos y lo inundé de lágrimas. Sin voz, mis ojos gritaron: “¡¿Que ha pasado?!”. Un vulgar corte de tráfico había sido mi verdugo.

Aquella misma noche nuestro hijo llamó a la puerta, quince días antes de lo previsto.

5 comentarios:

Eutimos dijo...

¡Pero qué cruel es la ansiedad!

Edita Nogueira Tallón dijo...

Si, tanto...

suaseiras dijo...

Sempre foches moi previsora...Por si las moscas!!

Edita Nogueira Tallón dijo...

Jajajaja. Tardei en entender a mensaxe. Neste caso, non foi previsión precisamente...

suaseiras dijo...

Foi "acojone"...por previsora.