POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

9 jun 2011

EU SEI ONDE NACE O VENTO /YO SÉ DÓNDE NACE EL VIENTO

Camiño do meu destino,
alá polo oitenta e tres,
oín dicir:
“Para chegar a Cariño
hai que pasar pola Pedra”.
E con fachenda de mestra
eu pilleino ó pé da letra.
E pasei. Pasei tres anos
vivindo alí.
E  pasei bastante frío
coidando parvuliños
na pobre escola vella
un curso enteiro.
Pero ninguén me dixera
que tería que pasar
outros dous cursos máis
nun Lavadeiro…
E tampouco me advertiran
que en Cariño nace o vento
e o Sol xoga ás agachadas
perdendo o tempo.
E aquel  vento arrastroume
ata ben lonxe,
deixando amigos novos
que xa son vellos amigos.
Amigos que fan de ponte
pola que volvo sempre.
E tamén hoxe.


Camino de mi destino,
allá en el ochenta y tres,
oí decir:
“Para llegar a Cariño
hay que pasar por la Piedra”.
Con orgullo de maestra
lo cogí al pie de la letra.
Y pasé. Pasé tres años
viviendo allí.
Y pasé bastante frío
cuidando parvulitos
en una pobre escuela vieja
un curso entero.
Pero nadie había dicho
que tendría que pasar
otros dos cursos más
de Lavadero...
Y tampoco me advirtieron
que en Cariño nace el viento
y el Sol juega al escondite
perdiendo el tiempo.
Aquel viento me arrastró
hasta muy lejos,
dejando amigos nuevos
que ya son viejos amigos.
Amigos que hacen puente
por el que vuelvo siempre.
Y tambien hoy.

7 comentarios:

Rascacheira dijo...

Nacerá de verdade en Cariño o vento?
Hai quen di que na Costa da Morte, en Muxía especialmente, moitos andan toliños por culpa do vento e... non será alí onde nace?

Edita Nogueira Tallón dijo...

Hala, cháfame ti o invento. Eu que pensaba que descubrira a pólvora... Onde nace non o sei, pero que alí fai vento case sempre e que o Sol brilla pola súa ausencia, si que o sei.

suaseiras dijo...

De onde lle vira o nome de Cariño...

Edita Nogueira Tallón dijo...

Haberá que investigar. Cando saiba algo, cóntoche.

Rascacheira dijo...

Hai estas dúas lendas sobre a orixe do topónimo. Se tivese qeu escoller unha creo que me quedaría coa segunda... aínda que preferiría que fose doutro tipo a súa orixe, a verdade, parécenme algo "pasteleiras" de máis...
VAN:

1. Un buen día pasó navegando frente a Ortegal una expedición marina. Era Ith, el hijo del rei celta Breogán, quien iba acompañado de otros cuarenta y nueve jefes celtas en busca de las tierras de Irlanda. El Señor do Castro y sus hijos se unieron a Ith y, mientras marchaban por la bocana de la ría, miraron hacia la sierra para decir: "¡Adiós, cariño!". Y de ahí viene el nombre de la villa.

2-Otra leyenda señala que por estas tierras solamente moraban un matrimonio de marineros con sus 10 hermosas hijas solteras. Las jóvenes, que conocían perfectamente todas las piedras y acantilados de la costa, encontraron un día a trece náufragos que venía agarrados a restos de una embarcación defenestrada. Por supuesto, las jóvenes los ayudaron y los llevaron hacia casa, cuidándolos por una temporada en la que comenzaron a enamorarse los unos de los otros. Pero como los hombres era trece, tres de ellos sobraban, así que acordaron echar a suertes quién debía irse.

Los tres perdedores marcharon apenados hacia sus tierras de origen, con el resquemor del amor perdido y, cuando fueron preguntados de dónde venían, contestaron al mismo tiempo: "De la villa de los amores, donde todo es cariño".

Edita Nogueira Tallón dijo...

Moi románticas as lendas; pero son iso, lendas, non sei se crelas...

Eu o único que atopei foi isto:
"Las primeras referencias escritas de Cariño las encontramos en un documento del Monasterio de San Martiño de Xubia, datado en el año 1101, en el cual se efectúa una permuta de posesiones entre nobles, entre las que se incluyen tierras "in Villa de Carino et alia in Sancto Juliano de Trebula".

E estas referencias etimolóxicas: "Probablemente del dialectal cariñar 'echar de menos, sentir nostalgia', hoy sólo aragonés, pero antes general (según muestra el haber pasado del español al sardo), deriv. del lat. CARERE 'carecer'."

suaseiras dijo...

Moitas grazas polas informacións, son curiosas calquera delas...a saber!!