Deixou atrás país, choza e familia. Por equipaxe, un triste fardo acugulado de pobreza e esperanza. Os aforros que non tiña empregounos naquel pasaxe ó infinito, que un compatriota preeiro lle pintou de cores. Agora, perdido no océano, exhausto e queimado, rodeado de corpos deshidratados e moribundos, apenas lle quedan forzas para ver a realidade. Só un desexo: que a tortura remate canto antes. Reza. Ignora que xa queda pouco para o final. Os deuses cambiáronlle unha vida miserable polo luxo dunha morte anónima no fondo do mar.
Dejó atrás país, choza y familia. Por equipaje, un triste fardo cargado de pobreza y esperanza. Los ahorros que no tenía los empeñó en aquel pasaje al infinito, que un compatriota carroñero le pintó de colores. Ahora, perdido en el océano, quemado y exhausto, rodeado de cuerpos deshidratados y moribundos, apenas le quedan fuerzas para ver la realidad. Sólo un deseo: que la tortura se acabe cuanto antes. Reza. Ignora que ya queda poco para el final. Los dioses le han cambiado una vida miserable por el lujo de una muerte anónima en el fondo del mar.
4 comentarios:
Lino Braxe ten un poema precioso sobre o tema:
A patera
Ela cruzou o estreito
nunha triste patera.
Ela pagara a pasaxe
para fuxir da area.
...
E soaron disparos.
E volcou a patera.
¡Que bonita maneira de dicirme que perdín o tempo, que xa estaba todo dito! Pois menos mal que se me ocurriu escribir en prosa... :-)
Mira ti por onde...
Cando lin a reencarnación, pensei no tema este, agora podes entender os escalofrios!!
Anda, mira ti por onde...
Publicar un comentario