Perdóame o de querido, que será o único que me teñas que perdoar. En cambio eu…Os meus ollos, por fin, confirmaron o que os oídos se negaron a escoitar durante tanto tempo. Vinvos. Era tan certo o que todos pregoaban coma falsas as túas palabras. Quixera estar cega para seguir créndote. Quixera estar corda e poder odiarte. Máis cá túa traizón, dóeme seguir amándote. Pero iso será a miña vinganza.
Adeus.
Querido Equis:
Perdóname lo de querido, que será lo único que tengas que perdonarme. En cambio yo...Mis ojos, por fin, han confirmado lo que los oídos se negaron a escuchar durante tanto tiempo. Os he visto. Era tan cierto lo que todos pregonaban como falsas tus palabras. Quisiera estar ciega para seguir creyéndote. Quisiera estar cuerda y poder odiarte. Más que tu traición, me duele seguir amándote. Pero eso será mi venganza.
Adiós.
6 comentarios:
Querido Xe:
Prepárate, este tipo de venganzas son
desesperantes...,fan desfeitas.
Seguir amando... unha vinganza????
Umhhh... como que non...
Insisto: na literatura todo é posible (e se non é moi boa, máis aínda).
Pero... iso non vale. É trampa!!!
Veña, veña... non se pode un desdobrar tanto... o que escribes terá que ser algo de ti, algo que pensas, algo que sentes, non podes inventar outro "eu"!!! NON VALE!
Estou en total desacordo, para variar... Ou sexa, segundo a túa teoría, o actor que fai de asasino na película é, á forza, mala persoa? Ai, ai, ai... Eu CASE penso que canto máis se diferencie o personaxe do autor ou do actor, mellor autor ou actor é.¡Hala! Non se pode menosprezar a capacidade de imaxinación ou a de poñerse no lugar do outro.¡Outro hala, hala!
Publicar un comentario