os fillos todos a unha nai.
Nada máis triste ca vivir de cerca
as angustias maternas, os lamentos,
a súa desesperación, a busca inútil,a inocencia da esperanza posta en min,
verdugo anónimo.
Que ninguén me xulgue.
Na vivencia desa dor
está a miña condena.
¡Pobre gatiña!.
Nada más cruel que arrancar de golpe
todos los hijos a una madre.
Nada más triste que vivir de cerca
las angustias maternas, los lamentos,
su desesperación, la inútil búsqueda,
la inocencia de la esperanza puesta en mí,
verdugo anónimo.
Que nadie me juzgue.
En la vivencia de su dolor
está mi condena.
¡Pobre gatita!
5 comentarios:
Antes de que alguén me bote os cans, recordo que todo o que hai escrito neste blog é literatura, máis ou menos realista ou fantástica, pero simple literatura (ás veces simple de máis, seguramente).
Como a vida misma!!
Que fixeches?
Cala...que de verduga sudorosa fixen varias veces.
Igual che sale un haikus dos teos.
Presentas a Princesa?
Nada, nada, non fixen nada, só imaxinei e escribín. Literatura.
¿E como queres que presente a Princesa?
Non me refería concretamente ó tema dos gatiños.
Nós temos un sitio na casa, no que todos os anos uns paxariños fan un niño maxistral, e non pode ser, queda moi preto dos gatos e cando me despisto...xa ten oviños.
por iso me veu á cabeza, no caso dos paxariños tamén son nais e pais.
A gata da imaxe é Nube, non?
Ahhhh. Parece que estou dura de entendedeiras ultimamente... Si, os paxariños tamén sentirán. Pero a natureza é moi sabia; e moi puñetera tamén... Si, a gata branca é Nube, que en paz descanse.
Publicar un comentario