POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

7 ene 2011

A MEDIAS

Mirouna lentamente, de arriba a abaixo. ¡Canta roupa, que gusto! Empezou polo gabán, que se deixou caer sen opoñer resistencia. Despois a bufanda, suave, desenroscándose con sixilo de cobra. A chambra escasa daba moitas e boas pistas. Deixaríaa para máis adiante, hoxe non tiña présa. Centrouse na saia. Un botón, unha cremalleira e ó chan. ¡Fóra zapatos! As medias eran a súa debilidade. Primeiro saboreounas nos dedos; despois detivo a vista na cinturiña…
Demasiado tempo: aquela moza descubriu que a estaban espindo coa mirada e anoxouse. Tivo que pechar os ollos para deixala vestida inmediatamente.


(Imaxe baixada de internet)

La miró lentamente, de arriba abajo. ¡Cuánta ropa, qué gusto! Empezó por el abrigo, que se cayó sin oponer resistencia. Después la bufanda, suave, desenroscándose sigilosa como una culebra. El jersey ceñido daba muchas y buenas pistas. Lo dejaría para más adelante, hoy no tenía prisa. Se centró en la falda. Un botón, una cremallera y al suelo. ¡Fuera zapatos! Las medias eran su debilidad. Primero las saboreó en sus dedos; luego detuvo la vista en la cinturilla…
Demasiado tiempo: aquella chica descubrió que la estaban desnudando con la mirada y se enojó. Tuvo que cerrar los ojos para dejarla vestida inmediatamente.

7 comentarios:

Rascacheiro dijo...

Eses ollos poden espir, namorar...

Edita Nogueira Tallón dijo...

Moi felina/o te vexo...

suaseiras dijo...

Mmhhh...xa non era a primeira vez!!

Edita Nogueira Tallón dijo...

Seguramente...

Rascacheira dijo...

Nin será a derradeira! Con eses ollos...
Non temos nada novo??? Mira que xa van 8 días!!!

Edita Nogueira Tallón dijo...

Pois claro que hai algo novo! Desta vez tocoulle ós recitados. Navega por aí abaixo e atoparás uns poucos.

Rascacheira dijo...

Vale, xa naveguei e xa atopei.