POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

23 ene 2025

SEN SORTE / SIN SUERTE

 

Ademais de cute morena e ollos claros, herdei da miña nai unha pedra de lapislázuli antes de tempo. Cargaba con ela ó pescozo como amuleto infalible, segura dos seus múltiples beneficios físicos e mentais. Eu, máis ilustrado e pragmático, tentaba convencela de que deixase de crer en lendas arcaicas; que, por moi azul e preciosa que fose, non deixaba de ser un croio.

Imposible requisarlla porque unicamente a quitaba para ducharse, sempre coa porta pechada. Un día rompeulle o enganche e caeu ó chan. Veloz coma un ladrón, recollina para escondela e facerlle ver que ningunha desgraza ocorría lonxe do condenado talismán. Da miña verdadeira intención, vendela e gozarmos dun capricho, xa falariamos máis adiante, cando conseguise tranquilizala.

 O enfado duroulle tanto coma o resto da súa vida: trece días.

Imaxe procedente de internet
 


Además de tez morena y ojos claros, heredé de mi madre una piedra de lapislázuli antes de tiempo. Cargaba
con ella al cuello como amuleto infalible, segura de sus múltiples beneficios físicos y mentales. Yo, más ilustrado y pragmático, intentaba convencerla de que dejara de creer en leyendas arcaicas; que, por muy azul y semipreciosa que fuera, no dejaba de ser un pedrusco.

Imposible requisársela porque únicamente la quitaba para ducharse, siempre con la puerta cerrada bajo llave. Un día le rompió el enganche y cayó al suelo. Veloz como un ladrón, la recogí para esconderla y hacerle ver que ninguna desgracia ocurría lejos del dichoso talismán. De mi verdadera intención, venderla y darnos un capricho, ya hablaríamos más adelante, cuando consiguiera tranquilizarla.

 El enfado le duró tanto como el resto de su vida: trece días.


No hay comentarios: