Deambulo por un centro comercial buscando o que non atopo. Creo cruzarme cunha muller coñecida e volvo a cabeza. Ela tamén se vira. Durante uns segundos, intercambiamos miradas incómodas e sorrisos parvos; enseguida eliminamos a distancia para saudarnos efusivamente. Hai tanto tempo que non nos vemos...! Conversamos un bo cacho. Poñémonos ó día narrando detalles da nosa situación familiar e laboral actual. Despois pregunta pola miña irmá Carmiña. Quen me coñece non se libra de evocala a ela. Tiro dese fío para seguir charlando. Cóntolle o unidas que estivemos sempre desde o seu nacemento, só un ano despois do meu: vestidas como xemelgas, a escola rural, a primeira comuñón, os labores agrícolas, o instituto, a cama estreita compartida na pensión, mesma carreira universitaria... De súpeto, somos conscientes de que entorpecemos a circulación dos demais compradores. Despedímonos a escape cun forte abrazo, saúdos á familia, desexos de volver a vernos pronto e, por suposto, un bico para Carmiña da súa parte.
Síntoo, irmanciña, nunca saberás que persoa se interesa por ti e te lembra con agarimo porque non teño a menor idea de quen era esa señora.
Imaxe procedente de internet |
Lo siento, hermanita, nunca sabrás qué persona se interesa por ti y te recuerda con cariño porque no tengo la menor idea de quién era esa señora.
No hay comentarios:
Publicar un comentario