POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

30 ago 2024

A GRANDES MALES...


Non soporta multitudes, entendendo como tales tres persoas. En cambio, odia a soidade. Por iso tivo sempre can. Pero había que sacalo a pasear e, claro, achegábanse os nenos para acariñalo, os donos doutras mascotas para charlar das súas cousas... Insufrible. Cambiouno por un papagaio paroleiro. Xenial. Ata que os veciños empezaron a aglomerarse debaixo do balcón animándoo a repetir porcalladas. Adeus ó malfalado. Despois de moito pensar, atopou a solución. O seu novo compañeiro de paseo acepta resignado a correa a cambio dos mecos posteriores. Todo o mundo se arreda con disimulo cando pasa co seu lustroso gato negro.



No soporta multitudes, entendiendo como tales tres personas. En cambio, odia la soledad. Por eso tuvo siempre perro. Pero había que sacarlo a pasear y, claro, se acercaban los niños para acariciarlo, los dueños de otras mascotas a charlar de sus cosas... Insufrible. Lo cambió por un loro parlanchín. Genial. Hasta que los vecinos empezaron a aglomerarse debajo del balcón animándolo a repetir guarradas. Adiós al deslenguado. Después de mucho pensar, encontró la solución. Su nuevo compañero de paseo acepta resignado la correa a cambio de los mimos posteriores. Todo el mundo se aleja disimuladamente cuando pasa con su lustroso gato negro.

26 ago 2024

LECCIÓN DE SOCIOLOXÍA / LECCIÓN DE SOCIOLOGÍA

  

Rosario chega ó tanatorio e non se despega do cristal. Busca no rostro da súa curmá morta algún trazo coñecido. Os recordos dunha infancia distante en común invaden a memoria.

Acompañada polos seus pais e irmáns, cruza o río en barca e remonta carreiros angostos ata a casa dos avós. Alí goza das festas con Felisa e os demais curmáns dúas veces ó ano. Así e todo, segundo vai medrando, empeza a molestarlle que á súa prima nunca lle toque durmir no colchón do chan e que presuma tanto de colexio privado ou vestidos sen estrear. Un día, Felisa asegura ser gran coleccionista. Rosario descoñece o significado da palabra e vese obrigada a preguntarllo. Afeita a ter problemas económicos para renovar un simple lapis, cústalle comprender como é posible amontoar cousas inútiles. En cambio, entende nun instante o diferentes que son. Algo entre elas rompe definitivamente. Cando, por fin, lle presenta a súa marabillosa colección de envoltorios de caramelos, Rosario alucina; non só polos papeliños multicolores, senón pola cantidade de lambetadas que tería saboreado previamente.

Recende a caramelo. Éncheselle a boca de cuspe; e os ollos, de bágoas. Alguén cóllea polo brazo suxeríndolle abandonar a cristaleira.

 

Imaxe procedente de internet

Rosario llega al tanatorio y no se despega del cristal. Busca en el rostro de su prima muerta algún rasgo conocido. Los recuerdos de una infancia distante en común invaden la memoria.

Acompañada por sus padres y hermanos, cruza el río en barca y remonta senderos angostos hasta la casa de los abuelos. Allí disfruta las fiestas con Felisa y los demás primos dos veces al año. Aunque, según va creciendo, empieza a molestarle que a su prima nunca le toque dormir en el colchón del suelo y que presuma tanto de colegio privado o vestidos sin estrenar. Un día, Felisa asegura ser gran coleccionista. Rosario desconoce el significado de la palabra y se ve obligada a preguntárselo. Acostumbrada a tener problemas económicos para renovar un simple lápiz, le cuesta comprender cómo es posible amontonar cosas inútiles. En cambio, entiende al instante lo diferentes que son. Algo entre ellas rompe definitivamente. Cuando, por fin, le presenta su maravillosa colección de envoltorios de caramelos, Rosario alucina; no solo por los papelitos multicolores, sino por la cantidad de golosinas que habrá saboreado previamente.

Huele a caramelo. Se le llena la boca de saliva; y los ojos, de lágrimas. Alguien la coge del brazo sugiriéndole abandonar la cristalera.

 

25 ago 2024

DILEMA

Imaxe procedente de internet
 

Toda a vida acomplexada polas súas curvas excesivas. Sufría estreitezas para sufragar cada novo modelo de faixa extrema ou teteiro redutor. Soñaba cun traballo que lle permitise entrar no quirófano e soltar cinchas opresivas. Cando, por fin, o conseguiu e puido aforrar a cantidade suficiente, puxéronse de moda peitos e  cus máis exuberantes cós seus. Agora xa non sabe se cortar, pegar ou encargar unha coroa de crisantemos.

 

 

Toda la vida acomplejada por sus curvas excesivas. Sufría estrecheces para costearse cada nuevo modelo de faja extrema o sostén reductor. Soñaba con un trabajo que le permitiese entrar en quirófano y soltar bridas opresivas. Cuando, al fin, lo consiguió y pudo ahorrar la cantidad suficiente, se pusieron de moda pechos y  culos más exuberantes que los suyos. Ahora ya no sabe si cortar, pegar o encargar una corona de crisantemos.


19 ago 2024

NA CAMA / EN CAMA

 

Imaxe procedente de internet

Non teño can.

Para durmir comigo

prefiro un libro.



No tengo perro.

Para dormir conmigo

prefiero un libro.



15 ago 2024

TRANQUILA Ó FIN / TRANQUILA AL FIN

 

Esta vez  terá que apañarse só, non penso erguerme. Vaime dar igual que berre ou dea portadas, é hora de que aprenda. Non terá máis remedio ca tomar decisións porque axiña empezarei a descompoñerme, e el non soporta os cheiros.


Imaxe procedente de internet

Esta vez  tendrá que apañarse solo, no pienso levantarme. Me va a dar igual que grite o dé portazos, es hora de que espabile. No tendrá más remedio que tomar decisiones porque enseguida empezaré a descomponerme, y él no soporta los malos olores.

11 ago 2024

DIVO

 Tivo que roubar un traxe para esconder a fame. 

Imaxe procedente de internet



Tuvo que robar un traje para esconder el hambre.

 



7 ago 2024

O RELOXEIRO / EL RELOJERO

 

Ninguén sabe de onde veu. Chegou unha tarde calquera á taberna do lugar. Buscaba algún local dispoñible para el e o seu taller de reloxería. Ofrecéronlle o do boticario, falecido meses atrás sen descendencia.

Unha semana despois, xa instalara o negocio na farmacia e convertira a rebotica en vivenda unipersoal. Cambiou o rótulo vello por RELOXOS A MEDIDA. Despois pediulle ó taberneiro que correse a voz: un primeiro arranxo gratis. Esta oferta e a curiosidade provocada polo novo letreiro resultaron efectivas; quen non dispoñía de reloxo defectuoso conseguiuno prestado.

Quedaron satisfeitos coas reparacións e a explicación do forasteiro: facía reloxos por encarga, de calquera material, forma ou cor solicitados; poderían adiantar ou atrasar ó gusto do cliente, e mesmo marcar hora exacta; a un prezo razoable e con garantía vitalicia.

Estendeuse a súa fama por toda a comarca. O lugar pasou de ser aldea ignorada a destino turístico.

Os anos foron deixando pegada en todo o mundo. Menos no reloxeiro, que seguía lucindo o mesmo aspecto do primeiro día. Cando alguén, abraiado, eloxiaba esa aparencia de mozo, el sorría malicioso tentando o seu reloxo particular oculto baixo a roupa, sempre parado. 

Imaxe procedente de internet

Nadie sabe de dónde vino. Llegó una tarde cualquiera a la taberna del pueblo. Buscaba algún local disponible para él y su taller de relojería. Le ofrecieron el del boticario, fallecido meses atrás sin descendencia.

Una semana después, ya había instalado el negocio en la farmacia y convertido la rebotica en vivienda unipersonal. Cambió el rótulo viejo por RELOJES A MEDIDA. Luego le pidió al tabernero que corriera la voz: un primer arreglo gratis. Esta oferta y la curiosidad provocada por el nuevo letrero resultaron efectivas; quien no disponía de reloj defectuoso lo consiguió prestado.

Quedaron satisfechos con las reparaciones y la explicación del forastero: hacía relojes por encargo, de cualquier material, forma o color solicitados; podrían adelantar o atrasar al gusto del cliente, e incluso marcar hora exacta; a un precio razonable y con garantía vitalicia.

Se extendió su fama por toda la comarca. El lugar pasó de ser aldea ignorada a destino turístico.

Los años fueron dejando huella en todo el mundo. Menos en el relojero, que seguía luciendo el mismo aspecto del primer día. Cuando alguien, asombrado, elogiaba tan joven apariencia, él sonreía malicioso tentando su reloj particular oculto bajo la ropa, siempre parado.