POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

4 jul 2015

INSTINTO BÁSICO


Ó lado da nosa casa hai unha pequena fraga. O meu Pepe era tolo polo monte. Non, minto, o que verdadeiramente lle gustaba era cazar. Sobre todo, paxaros. Pasaba horas e horas entre a espesura perseguindo bichos voadores. Case sempre chegaba con algún, malferido e medio desplumado. Satisfeito da súa fazaña, reclamaba a comida, antes de botarse a durmir o resto do día. Eu aproveitaba a súa modorra para desfacerme da presa. Só unha vez trouxo un cazapo, aínda algo vivo. Bo traballo me custou impedir que o rematase diante dos meus fociños. Apresureime a devolvelo ao bosque en contra da súa vontade, que era, sen dúbida, a de zampalo.

Pero os anos non pasan en balde e Pepe empezou a perder facultades. A vista e a axilidade diminuídas obrigáronlle a esquecerse de aves ou coellos e concentrar a súa afección persecutoria en obxectivos máis simples.

Ata que unha noite, non regresou ó fogar. Preocupada, saín na súa busca. Pouco tardei en atopalo: agonizaba na cuneta cun golpe de coche na cabeza e un rato entre as poutas. 


                                        (Imaxe baixada de internet)


Al lado de nuestra casa hay un pequeño bosque. Mi Pepe era loco por el monte. No, miento, lo que verdaderamente le gustaba era cazar. Sobre todo, pájaros. Se pasaba horas y horas entre la espesura persiguiendo bichos voladores. Casi siempre llegaba con alguno, malherido y medio desplumado. Satisfecho de su hazaña, reclamaba la comida, antes de echarse a dormir el resto del día. Yo aprovechaba su modorra para deshacerme de la presa. Sólo una vez me trajo un gazapo, todavía algo vivo. Buen trabajo me costó impedir que lo rematara delante de mis narices. Me apresuré a devolverlo al bosque en contra de su voluntad, que era, sin duda, la de zampárselo. 

Pero los años no pasan en balde y Pepe empezó a perder facultades. La vista y la agilidad venidas a menos le obligaron a olvidarse de aves o conejos y concentrar su afición persecutoria en objetivos más simples. 

Hasta que una noche, no regresó al hogar. Preocupada, salí en su busca. Poco tardé en encontrarlo: agonizaba en la cuneta con un golpe de coche en la cabeza y un ratón entre las garras.



No hay comentarios: