Cavei
sen descanso, ata a extenuación. Cando estiven seguro de que xa cabería
perfectamente, deiteime no fondo e comecei a botarme terra enriba coas mans.
(Imaxe baixada de
internet) |
Cavé sin descanso, hasta
la extenuación. Cuando estuve seguro de que ya cabría perfectamente, me acosté
en el fondo y empecé a echarme tierra encima con las manos.
2 comentarios:
DEMASIADO MACABRA. Me gustaría que escribieses algo alegre para compensar. Recuerda que de lo que se come se cría.
Señorita Anónima, se quere alegría, pique vostede na etiqueta HUMOR GRIS MARENGO.
E iso de que do que se come se cria... Canto máis doce como, máis graxa teño, e sigo sendo amarga.
Publicar un comentario