POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

29 mar 2015

VARADO


Descansa boca arriba, coas mans cruzadas sobre o peito, como adoitaba poñelas para durmir a sesta durante os escasos tempos que pasaba na casa familiar, sempre en verán. Pero a cor do seu rostro difire moito do tostado de antano, o que traía dos seus longos periplos ós que nunca levou a súa esposa, que agora o contempla con pena, sen a carraxe habitual. Os fillos non saben que sentir, e obsérvano coma a un estraño, un intruso irrompendo nas súas vidas tranquilas cando xa non o esperaban, agora que se afixeran a non botalo de menos. O mesmo ca unha balea vella, presentindo o fin inminente, achegouse á beira en busca das mesmas atencións que, sen merecelas, xamais lle faltaron. Non hai bágoas nin palabras. Só queda un esforzo máis: cumprir os últimos desexos do falecido. Todo está disposto para velalo no soportal da casa, acomodado na súa hamaca preferida, con música fúnebre de Chopin e cirios acendidos, un por cada viaxe.

BARCO VARADO, de Miguel Ángel Frutos (internet)



Descansa boca arriba, con las manos cruzadas sobre el pecho, como solía ponerlas para dormir la siesta durante los escasos tiempos que pasaba en la casa familiar, siempre en verano. Pero el color de su rostro difiere mucho del tostado de antaño, el que traía de sus largos periplos a los que nunca llevó a su esposa, que ahora lo contempla con pena, sin la rabia habitual. Los hijos no saben qué sentir, y lo observan como a un extraño, un intruso irrumpiendo en sus vidas tranquilas cuando ya no lo esperaban, ahora que se habían acostumbrado a no echarlo de menos. Igual que una ballena vieja, presintiendo el fin inminente, se acercó a la orilla en busca de las mismas atenciones que, sin merecerlas, jamás le faltaron. No hay lágrimas ni palabras. Sólo queda un esfuerzo más: cumplir los últimos deseos del fallecido. Todo está dispuesto para velarlo en el porche de casa, acomodado en su tumbona preferida, con música fúnebre de Chopin y cirios encendidos, uno por cada viaje.



No hay comentarios: