POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

27 jun 2012

¡CRIATURAS...!


Disque a fame é moi lista. No meu caso fixo falta toda unha gran recesión económica para descubrir que tiña imaxinación. Despois de perder o traballo, de correr risco de desafiuzamento por non poder pagar a hipoteca e de dar moito ó zoco buscando emprego, chegaron varias noites de posición horizontal e ollos abertos. Por fin, empezaron a xurdir algunhas ideas; toleadas, segundo a familia, que xa empezaba a temer pola miña saúde mental. Daquela decidín obrar en silencio e só dar explicacións cando chegase o éxito. E chegou: acabo de recibir os primeiros honorarios pola miña nova profesión: berrador. Cada vez que acudía a un supermercado ou calquera lugar público onde houbese  familias con cativos, sempre oía a mesma música: “ Neno, baixa de aí que che vai berrar o señor. Non collas iso que se te ve o señor vaiche berrar. Aí che vén o señor”. Pero o home non aparecía por ningures, e tocaba seguir aguantando rapaces maleducados e pais imbéciles. Uns e outros foron a miña fonte de inspiración. Presentei o meu plan en varios centros comerciais. Colléronme a proba nun par deles e os resultados foron fantásticos. O meu traballo consiste en poñer cara de ferreiro, arrimarme a eses pequenos descontrolados e dicirlles ó oído, sen que os pais se decaten, que eu son o señor. A maioría deles corre a acachouparse detrás dun familiar. Despois dedicanse a seguir os meus pasos coa mirada, ó mesmo tempo que empezan a choromicar e repetir con insistencia que queren marchar. Por suposto, os adultos “responsables” aceleran as compras, enchen o carro ás toas e vanse  canto antes. O resto da clientela segue mercando tranquila e feliz.


(Imaxe baixada de internet)




Dicen que la necesidad agudiza el ingenio. En mi caso hizo falta toda una gran recesión económica para descubrir que tenía imaginación. Después de perder el trabajo, de correr riesgo de desahucio por impago de hipoteca y de gastar mucha suela buscando empleo, llegaron varias noches de posición horizontal y ojos abiertos. Por fin empezaron a surgir algunas ideas, a cual más descabellada según mi familia, que ya empezaba a preocuparse por mi salud mental. Decidí entonces obrar en silencio y solo dar explicaciones cuando llegara el éxito. Y ha llegado: acabo de recibir los primeros honorarios por mi nueva profesión: reñidor. Cada vez que acudía a un supermercado o cualquier lugar público donde hubiera familias con gente menuda, siempre oía la misma música: “Cariño, bájate de ahí que te va a reñir el señor. No cojas eso que si te ve el señor te va a reñir. Ahí te viene el señor”. Pero el susodicho no aparecía por ningún lado, y tocaba aguantar a los peques maleducados y a los padres imbéciles. Unos y otros fueron mi fuente de inspiración. Presenté mi plan en diversos centros comerciales. Me cogieron a prueba en un par de ellos y los resultados han sido fantásticos. Mi trabajo consiste en poner cara de ogro, acercarme  a esos pequeños descontrolados y decirles al oído, sin que los padres se enteren, que yo soy el señor. La mayoría de ellos corre a agazaparse a la sombra de un familiar. Luego se dedican a seguir mis pasos con la mirada, al mismo tiempo que empiezan a lloriquear y repetir insistentemente que se quieren ir. Por supuesto,  los adultos “responsables” aceleran las compras, llenan el carro al tuntún y se van lo antes posible. El resto de la clientela sigue comprando tranquilamente y feliz.


2 comentarios:

eutimos dijo...

Pues si, la verdad, haría falta un señor de esos en muchos hipermercados. Muy divertido el relato.

suaseiras dijo...

Jajajajaja...Mágoa que só sexa un contiño.