POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

22 oct 2011

MORRIÑA

        
          Xa hai moito tempo que non vou á escola. Non é que  non queira ir, é que non me deixan. Eu degoiro por volver, pero non podo, e iso que vivo preto dela.
         Onte entroume tanta morriña que, cando sentín o balbordo dos rapaces no recreo, boteime fóra e achegueime ó patio. Oía, pero non vía nada. Non sabía se empolicarme no valo ou meter a cabeza por un burato que fixeron os cativos no muro. Tiven medo de que me quedase a cachola entalada, así que empecei a rubir pola parede. Mellor dito, intenteino; pero non o conseguín, claro. Así que tiven que conformarme con arrimar a orella e imaxinar o que pasaba dentro. Ata min chegaban con claridade os berros dun rapaz groseiro e violento. Pareceume que sería Ramón Penedo. Non mellorou nada, o pobre. Menos mal que a maioría son cativos educados, xenerosos e simpáticos. 
        Tan entretida estaba que non me decatei do zumbido dunha abella que libaba  nunhas flores do camiño. Sen querer, molesteina e defendeuse espetándome o seu aguillón nunha man. ¡Que pouco me durou o recreo! Tiven que correr cara á casa para poñerlle remedio á dor. Boteille de todo o que atopei: vinagre, comiños, sal, aceite... Vaia, que adobei a man, pero non debín de atinar cos ingredientes porque me seguiu doendo todo o día, a condenada.
          Aínda non vos dixen o motivo polo que non podo ir á escola, á miña querida escola: porque levo dous anos xubilada.


(Imaxe baixada de internet)
        
          Ya hace mucho tiempo que no voy al colegio. No es que no quiera ir, es que no me dejan. Yo me muero por volver, pero no puedo, y eso que vivo cerquita.
         Ayer me entró tanta nostalgia que, cuando sentí el alboroto de los niños en el recreo, me eché fuera y me acerqué al patio. Oía, pero no veía nada. No sabía si encaramarme a la valla o introducir la cabeza por un agujero que han hecho los chavales en el muro. Tuve miedo de que me quedase la  chola aprisionada , así que empecé a escalar por la pared. Mejor dicho, lo intenté; pero no lo conseguí, claro. Así que tuve que conformarme con arrimar la oreja e imaginar lo que pasaba dentro. Hasta mí llegaban con claridad los gritos de un chico grosero y violento. Pienso que sería Ramón Penedo. No ha mejorado nada, el pobre. Menos mal que la mayoría son niños educados, generosos y simpáticos.
          Tan entretenida estaba que no me di cuenta del zumbido de una abeja que libaba en unas flores del camino. Sin querer, la molesté y se defendió clavándome su aguijón en una mano. ¡Qué poco me duró el recreo! Tuve que correr a casa para ponerle remedio al dolor. Le eché de todo lo que encontré: vinagre, cominos, sal, aceite ... Vaya, que adobé la mano, pero no debí de atinar con los ingredientes porque me siguió doliendo todo el día, la condenada.
          Todavía no os he dicho el motivo por el que no puedo ir a la escuela, a mi querida escuela: porque llevo dos años jubilada.

12 comentarios:

Eutimos dijo...

Hay trabajos que dan mucha nostalgia cuando se dejan.

Edita Nogueira Tallón dijo...

Pode ser, pero isto é conto, todo conto.
:-)

Rascacheira dijo...

Sempre hai algo autobiográfico no que se escribe...

Edita Nogueira Tallón dijo...

Creo que xa sabes que non estou de acordo con esa teoría. Eu teño algunhas cousiñas totalmente autobiográficas, pero outras tantas ou máis que non teñen nada que ver comigo. Repito o que xa dixen noutra ocasión: un pedazo de pan pode representar un papel de malo malísimo, actuando ou escribindo; ou viceversa. Os grandes creadores (ja ja ja ja) temos a capacidade de poñernos na pel do outro. O que non teño tan claro é se eu son o pedazo de pan ou a viceversa esa. :-)

suaseiras dijo...

Empezo a intuir o final dos teos contos....,este en concreto, tiñao clarismo!!
Non te preocupes, ti sigue escribindo o que queiras que nos, xa pensaremos o que nos dea a gana.

Edita Nogueira Tallón dijo...

Terei que esforzarme un pouco máis, daquela. A ver..., voume defender un chisquiño. Ti xogabas con ventaxa, ou? Este conto foi feito para os alumnos, para traballar un vocabulario en concreto, e eles non intuíron o final, creo que algún aínda non o entendeu hoxe. :-)

Rascacheira dijo...

E logo, non lles explicaches o verbo XUBILARSE???

Edita Nogueira Tallón dijo...

Non, aínda imos polo TRABALLAR: eu traballo, ti traballas, el ...

suaseiras dijo...

Que foi o que dixen, para que creas que tes que esforzarte máis!?

Dixen que empezaba a intuir o final dos teos relatos, será o mellor porque lle vou collendo o punto??
Anda, dame un pouco de mérito, e non te quites ningún a ti.

Edita Nogueira Tallón dijo...

Vaaaaale, de acordo, é mérito teu e non desmérito meu. Hala. Aínda máis: nótase que les con atención. Máis aínda: pode ser que os meus escritos teñan o meu cuño. Pero isto non sei se é bo ou malo.

s dijo...

E moi bo.

carnota dijo...

Un caso curioso, diría eu. De todos/todas os/as xubilados/xubiladas que coñezo, só unha pode sentir a morriña desta que falas. As outras están que nin dio...
Eu creo, que cando chegue o momento sentirei nostalxia pero presinto que pouco a pouco se irá disipando (nun breve espazo de tempo)