ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:
“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente: Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.
“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.
Hay diferencias, ¡y tantas!, el huérfano no tiene lágrimas, ¿para qué?, nadie se las enjugará, para el niño bien amado las lágrimas son estrellas y además fugaces.
Vaia! Acabo de descubrir que hai Nandinas en Suaseiras. Estou de acordo con Eutimos. Só se chora cando queres impresionar a alguén e o neno orfo nin sequera se plantexa a autocompaixón. ¡¡Que pena non poder expresar a pena!!
¡Ai que lapsus! Mil perdóns, Nandina. A Suaseiras tamén a teño confundido con Rascacheira. Como estas dúas comentaristas son as mais habituais, váiseme a man (non vou dicir que se me vai a "olla"). ¿E como non me avisaches? Entendo que sería porque andas pouco por aquí e non o viches ata hoxe. Agora mesmo busco o comentario e elimínoo.
15 comentarios:
Muy lograda la antítesis.
Preciosa a imaxe do ollo!!
NON HAI DIFERENCIAS NAS BAGOAS....
Non sei, non sei...
Como que non sabes?? Que é o que non sabes?
O que é, é e punto. E é así este poemiña-poemazo. Poemiña pola brevidade. Poemazo polo sentimento.
Hay diferencias, ¡y tantas!, el huérfano no tiene lágrimas, ¿para qué?, nadie se las enjugará, para el niño bien amado las lágrimas son estrellas y además fugaces.
As bágoas que non se ven, que non saen...Si que son diferentes-
Preciosa imaxe e tremendo haiku.
Vaia! Acabo de descubrir que hai Nandinas en Suaseiras.
Estou de acordo con Eutimos. Só se chora cando queres impresionar a alguén e o neno orfo nin sequera se plantexa a autocompaixón. ¡¡Que pena non poder expresar a pena!!
¡Pois vaia descubrimento! Nandinas hainas en moitos sitios, ata na miña casa. E ben chulas que son. :-)
Só se chora cando queres impresionar alguén!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?
O descrubremento dás nandinas a santo de que ven... ai!estas mal, eh!! Carnota.
Ola a todos e a todas.
Nun comentario meo, Madoé, fixo referencia dél a Rascacheira, chamándome Suaseiras. Supoño que ben por aí o comentario de Carnota.
Non te p i q u e s Suaseiras, que "el que se pica ajos mastica"
Só unha cousiña, nas bágoas non
atopo diferenzas. Peo este haiku,
si consigueo o sentimento que me levou a elas.
Biquiños.
¡Ai que lapsus! Mil perdóns, Nandina. A Suaseiras tamén a teño confundido con Rascacheira. Como estas dúas comentaristas son as mais habituais, váiseme a man (non vou dicir que se me vai a "olla"). ¿E como non me avisaches? Entendo que sería porque andas pouco por aquí e non o viches ata hoxe.
Agora mesmo busco o comentario e elimínoo.
Por favor, Madoé, no pasa nada.
Sí, que ando por aquí con frecuencia, pero me cuesta comentar.
Con tu permiso, me uno al ánimo! de Eutimus.
Un abrazo.
Pois o meu permiso claro que o tes.
Unha pregunta un tanto indiscreta: ¿es galega? Como vexo que ás veces usas o galego e outras o castelán...
Eu son máis preguiceira cá ti para escribir en galego. Sí, son galega e vivo como galega e tamén me gusta "maloserá".
A familia por parte de meu avó, é mexicana.Outro día, contareiche a historia de meo avó e a de nandina.
Un abrazo.
¡Que interesante! Xa estás tardando...
Publicar un comentario