É unha mañá morna e luminosa. Os paxaros celébrano con música en vivo. As flores coquetean co Sol. As bolboretas xogan a levitar. E Rosalía abafa o vidro da ventá co seu pranto, amarrada a unha fría cadeira de rodas. Desde hai un ano, para ela tódolos días son grises.
![]() |
(Imaxe baixada de internet) |
Es una mañana cálida y luminosa. Los pájaros lo celebran con música en vivo. Las flores coquetean con el Sol. Las mariposas juegan a levitar. Y Rosalía empaña el cristal de la ventana con su llanto, amarrada a una fría silla de ruedas. Desde hace un año, para ella todos los días son grises.
4 comentarios:
Rosalía, por favor, non deixes de ver as cores na túa alma, deixate voar polo universo e baila no medio do horizonte.
O consello é bo. Lástima que Rosalía non o poida ler...
Pode... soñar?
Se os personaxes literarios soñan, poderá... :-)
Publicar un comentario