POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

13 nov 2021

¡SORTE! / ¡SUERTE!

 

 

(Imaxe procedente de internet)

Agora toca

limpeza de calzado,

por pisar merda.

 



Ahora toca

limpieza de calzado,

por pisar mierda.


10 nov 2021

CARIÁTIDE

(Imaxe procedente de internet)
 

 

Aborrecida de soportar o peso do fogar, derrubouse.





Hastiada de soportar el peso del hogar, 
se desplomó.


24 oct 2021

TIRA Ó MONTE / TIRA AL MONTE

 

Está rara. Non había maneira de sacala da casa e agora leva meses saíndo varias veces por semana. Polo visto, vai coas amigas, pero a vestimenta e unha cara de felicidade mal disimulada delátana. A súa parella desconfía. O primeiro que fai ó regresar é meterse na ducha. Seguramente para camuflar aromas, pensa el. Tamén é sorprendente vela investigando no ordenador durante horas despois desas misteriosas saídas, e máis tendo en conta que antes nin o acendía. Cando o marido mostra estrañeza por estes cambios na conduta, ela responde con evasivas, o que fai medrar as sospeitas daquel. A muller comprende o malestar do esposo, e mesmo sente remordementos porque hai anos prometeu non volver caer na tentación. Ademais, teme que calquera día lle faga elixir entre o amor que se profesan ou a súa verdadeira paixón. Pero, se chega a poñela ante semellante dilema, esta vez a decisión será contundente: por moito que el llo pida, por máis que o home lle lembre a súa alerxia e aversión cara a eles, non deixará de ir buscar cogomelos. Aínda que se vexa obrigada a regalalos antes de entrar na casa.



Está rara. No había quien la sacara de casa y ahora lleva meses saliendo varias veces por semana. Por lo visto, va con las amigas, pero el atuendo y una cara de felicidad mal disimulada la delatan. Su pareja desconfía. Lo primero que hace al regresar es meterse en la ducha. Seguramente para camuflar aromas, piensa él. También es sorprendente verla investigando en el ordenador durante horas después de esas misteriosas salidas, y más teniendo en cuenta que antes ni lo encendía. Cuando el marido muestra extrañeza por estos cambios conductuales, ella responde con evasivas, lo que hace agrandar las sospechas de aquel. La mujer comprende el malestar del esposo, e incluso siente remordimientos porque hace años prometió no volver a caer en la tentación. Además, teme que cualquier día le haga elegir entre el amor que se profesan o su verdadera pasión. Pero, si llega a ponerla ante semejante dilema, esta vez la decisión será tajante: por mucho que él se lo pida, por más que el hombre le recuerde su alergia y aversión hacia ellas, no dejará de ir a buscar setas. Aunque deba regalarlas antes de entrar en casa.

23 oct 2021

MOLESTO

 

A mestra sempre me ata á mesa, ponme esparadrapo na boca... Tamén chama a meus pais, pero non acoden.

Hoxe penduroume no colgadoiro. Os nenos rían.

Marcharon sen min. Sigo suspendido. Quero mexar.  

 


(Imaxe procedente de internet)

La profe siempre me ata a la mesa, me pone esparadrapo en la boca... También llama a mis padres, pero no acuden.

 Hoy me colgó del perchero. Los niños reían.

 Se fueron sin mí. Sigo suspendido. Quiero hacer pis.

 


22 oct 2021

PORTAS / PUERTAS




Vive entre dúas portas, unha aberta e outra pechada. Cada día cambia de dirección: ora diríxese cara á aberta para  entornala, por se acaso; ora bate de bruzos contra a pechada, por se cede. Ignora que ambas son a mesma, que só na súa fantasía abren ou cerran. En realidade, nin existen. A cordura allea pon valos ficticios ó seu campo, máis altos do que se atreve a saltar. O día que descubra que son de fráxil cristal, que escacharán ó primeiro berro, será libre no medio da nada, do espazo infinito, da inmensidade sen fronteiras.  E entón… si botará en falta a porta da súa casa.



Vive entre dos puertas, una abierta y otra cerrada. Cada día cambia de dirección: ora se dirige a la abierta para entornarla, por si acaso; ora se da de bruces con la cerrada, por si cede. Ignora que ambas son la misma, que solo en su fantasía abren o cierran. En realidad, ni existen. La cordura ajena pone vallas ficticias a su campo, más altas de lo que se atreve a saltar. El día que descubra que son de frágil cristal, que romperán en añicos al primer grito, será libre en medio de la nada, del espacio infinito, de la inmensidad sin fronteras.  Y entonces… sí echará de menos la puerta de su casa.


(Texto publicado no libro  AHÍ ESTÁN... las puertas de Boal  /  EI TÁN... as portas de Boal)


27 ene 2021

EFECTOS SECUNDARIOS

 

A pandemia do 2.020 impediu celebrar o Nadal como Deus manda, pero as vacinas prometidas serviron de consolo á xente, que pospuxo ilusións e festas para finais do ano seguinte. Segundo o previsto, chegaron os inxectables en tropel; na primavera, unha porcentaxe elevada da poboación xa estaba inmunizada contra o virus desgraciado. Pouco a pouco, foise cambiando a máscara polas fazulas ó aire e os sorrisos forzados.

Os sufridos cidadáns deberían agardar aínda varios meses polo turrón. As consecuencias non tardaron en xurdir: un desacougo colectivo, contaxioso e incontrolable disparou as provisións das viandas exquisitas que o ano anterior non se puideran gozar. Enseguida sobrou fariña, mentres o champaña e o marisco se converteron en material escaso, ocasionando tumultos e pelexas nos establecementos. A revenda de espumosos, crustáceos mariños e doces típicos invadiron as rúas. Imaxes truculentas de feridos e dos primeiros mortos inundaron axiña a televisión.

Temendo que o sangue tinguise de vermello a neve artificial dos beléns, o Goberno viuse obrigado a reunir con urxencia un comité de expertos. Unha vez valorado o informe pertinente, decretou a suspensión dos festexos invernais no 2.021 e sucesivos, ata que os laboratorios farmacéuticos conseguisen un remedio eficaz contra os efectos indesexables das vacinas antivirais, que quedaban totalmente prohibidas por tempo indefinido. Así mesmo, ameazou coa posibilidade de encargar un virus novo se fose necesario.

 

(Imaxe procedente de internet)

La pandemia del 2.020 impidió celebrar la Navidad como Dios manda, pero las vacunas prometidas sirvieron de consuelo a la gente, que pospuso ilusiones y fiestas para finales del año siguiente. Según lo  previsto, llegaron los inyectables en tropel; en primavera, un porcentaje elevado de la población ya estaba inmunizada contra el virus desgraciado. Poco a poco, se fue cambiando la máscara por los mofletes al aire y las sonrisas forzadas.

Los sufridos ciudadanos deberían esperar aún varios meses por el turrón. Las consecuencias no tardaron en surgir: un malestar colectivo, contagioso e incontrolable disparó las provisiones de las viandas exquisitas que el año anterior no se habían podido disfrutar. Enseguida sobró harina, mientras el champán y el marisco se convirtieron en material escaso, ocasionando tumultos y peleas en los establecimientos. La reventa de espumosos, crustáceos marinos y dulces típicos invadieron las calles. Imágenes truculentas de heridos y de los primeros muertos inundaron enseguida la televisión.

Temiendo que la sangre tiñiera de rojo la nieve artificial de los belenes, el Gobierno se vio obligado a reunir con urgencia un comité de expertos. Una vez valorado el informe pertinente, decretó la suspensión de los festejos invernales en el 2.021 y sucesivos, hasta que los laboratorios farmacéuticos consiguieran un remedio eficaz contra los efectos indeseables de las vacunas antivirales, que quedaban totalmente prohibidas por tiempo indefinido. Asimismo, amenazó con la posibilidad de encargar un virus nuevo si fuera necesario.

 

11 ene 2021

DE NIÑO A NICHO / DE NIDO A NICHO


Sendo aínda un adolescente imberbe, construíu unha casa sen axuda allea, en segredo, aproveitando momentos de ausencias ou sestas familiares. Ninguén soubo xamais que posuía aquela vivenda individual en plena natureza, rodeada de fauna e flora. Sempre que algún problema o desbordaba, desaparecía unhas horas; refuxiábase no seu palacete e non volvía ata superado o desalento. Ó principio, preocupaban estas fuxidas; pasados os anos, todo o mundo coñecía a súa teima, e mesmo o animaban a irse cando o decaemento era evidente. 

Nunha ocasión, as horas de espera volvéronse días; tendo en conta a idade do desaparecido e que non levara a medicación nin roupa de abrigo, iniciaron a busca. Os cans adestrados deron co seu rastro, que os dirixiu a un vello carballo nas entrañas profundas do bosque. Unha esqueira ruda e medio desfeita fíxolles erguer a vista. Enriba, a casiña de madeira, máis incrible ca real, albergaba un corpo ríxido.

Investigación e  autopsia concluíron que, debído á deterioración de varios chanzos, seguramente rompidos no seu derradeiro ascenso, o ancián non se atrevera a baixar. 

(Foto de Begoña Martín Acero)

Siendo todavía un adolescente imberbe, construyó una casa sin ayuda ajena, en secreto, aprovechando momentos de ausencias o siestas familiares. Nadie supo jamás que poseía aquella vivienda individual en plena naturaleza, rodeada de fauna y flora. Siempre que algún problema lo desbordaba, desaparecía unas horas; se refugiaba en su palacete y no volvía hasta superado el desaliento. Al principio, preocupaban estas escapadas; pasados los años, todo el mundo conocía su manía, e incluso lo animaban a irse cuando el decaimiento era evidente.  

En una ocasión, las horas de espera se volvieron días; teniendo en cuenta la edad del desaparecido y que no había llevado la medicación ni ropa de abrigo, iniciaron la búsqueda. Los perros adiestrados dieron con su rastro, que los dirigió a un viejo roble en las entrañas profundas del bosque. Una escalera tosca y medio deshecha les hizo levantar la vista. Arriba, la casita de madera, más increíble que real, albergaba un cuerpo rígido.

Investigación y autopsia concluyeron que, dado el deterioro de varios peldaños, seguramente rotos en su último ascenso, el anciano no se había atrevido a bajar.


3 ene 2021

MISIVA PREVENTIVA

 

          Querida persoa:

          Se estás lendo esta carta, será que tiveches acceso á miña intimidade. Non é preciso que o fagas ás agachadas; aínda que non leve enderezo, ía dirixida a ti. Escribina hai moito tempo en previsión deste acontecer. Atoparás outras se rebuscas polos caixóns ou entre a roupa, pero todas din o mesmo: grazas. Por estar aquí, por converterte en guía e bastón imprescindibles, por non abandonarme coma un trapo vello. Supuxen que, chegado este momento, non sabería demostrarche o meu amor. Por iso deixei ó teu alcance estas letras prefabricadas. Espero que elas e o meu presunto sorriso parvo che inspiren tenrura, ou compaixón polo menos; que o rozamento obrigado coa miña pel non che produza fastío. Seguramente xa non lembre o teu nome nin poida distinguir se es un dos meus fillos ou a coidadora asalariada que os libera desta carga. Nin sequera saberei con certeza se parín algunha vez, pero creo que, sexas quen sexas, merecerás gratitude e consideración infinitas. E abusando da túa xenerosidade, atrévome a suplicarche un último favor: non deixes que a miña demencia anule a túa dita. Cando chegues ó bordo dese precipicio, utiliza a caixa forte: dentro acharás todo o necesario para actuar sen rastro e compensar os teus remordementos. A clave de apertura está tatuada no meu lombo.

Imaxe procedente de internet

         Un abrazo eterno.

 

        
Querida persona:

          Si estás leyendo esta carta, será que has tenido acceso a mi intimidad. No hace falta que lo hagas a escondidas; aunque no lleve señas, iba dirigida a ti. La he escrito hace mucho tiempo en previsión de este acontecer. Encontrarás otras si rebuscas por los cajones o entre la ropa, pero todas dicen lo mismo: gracias. Por estar aquí, por convertirte en guía y bastón imprescindibles, por no abandonarme como a un trapo viejo. Supuse que, llegado este momento, no sabría demostrarte mi amor. Por eso he dejado a tu alcance estas letras prefabricadas. Espero que ellas y mi presunta sonrisa tonta te inspiren ternura, o compasión al menos; que el roce obligado con mi piel no te produzca rechazo. Seguramente ya no recuerde tu nombre ni pueda distinguir si eres uno de mis hijos o la cuidadora asalariada que los libera de esta carga. Ni siquiera sabré con certeza si he parido alguna vez, pero creo que, seas quien seas, merecerás gratitud y consideración infinitas. Y abusando de tu generosidad, me atrevo a suplicarte un último favor: no dejes que mi demencia anule tu dicha. Cuando hayas llegado al borde de ese precipicio, utiliza la caja fuerte: dentro hallarás todo lo necesario para actuar sin rastro y compensar tus remordimientos. La clave de apertura está tatuada en mi espalda.

         Un abrazo eterno.



14 dic 2020

VESPA VELUTINA

 

Riba das follas,
velutina zugando
pingas de chuvia.



Sobre las hojas,
velutina chupando
gotas de lluvia.

.


30 nov 2020

DE CARA A CARETA

 

Os nosos deseñadores están a traballar sen descanso para que as pezas, tan demandadas, estean dispoñibles canto antes nas novas boutiques: en varios talles, adaptadas ás distintas idades e proporcións dos clientes; en algodón, liño ou materiais innovadores; engurradas ou con pregos; con gomas elásticas ou cintas de raso; estampadas, a cadros, transparentes... 

Zara lévanos vantaxe pola súa indiscutible loxística, pero os artigos exclusivos que nós ofrecemos, a calidade das súas materias primas de estrita procedencia nacional, a pulcritude na confección e un potencial mercado, en clara expansión, farán deste negocio un éxito. Sen dúbida, foi unha idea brillante reconverter as clínicas de estética facial en tendas de máscaras luxosas. 

(Imaxe procedente de internet)

Nuestros diseñadores están trabajando sin descanso para que las prendas, tan demandadas, estén disponibles cuanto antes en las nuevas boutiques: en varias tallas, adaptadas a las distintas edades y proporciones de los clientes; en algodón, lino o materiales innovadores; fruncidas o con pliegues; con gomas elásticas o cintas de raso; estampadas, a cuadros, transparentes...

Zara nos lleva ventaja por su indiscutible logística, pero los artículos exclusivos que nosotros ofrecemos, la calidad de sus materias primas de estricta procedencia nacional, la pulcritud en la confección y un potencial mercado, en clara expansión, harán de este negocio un éxito. Sin duda, ha sido una idea brillante reconvertir las clínicas de estética facial en tiendas de mascarillas lujosas.

15 nov 2020

REPOBOAMENTO EXÓTICO / REPOBLACIÓN EXÓTICA


Non sabemos como chegou. Cando o descubrimos, a súa presenza abraiounos. Tamén nos sorprendeu que, podendo instalarse en calquera das casas abandonadas da aldea, ocupase o muíño vello, húmido e inhóspito. Os primeiros días, vixiámolo desde lonxe, con bastante receo. Decontado vimos que era inofensivo e fómonos achegando. Aínda que non fala coma nós, é tan listo que nos entendeu perfectamente. Aceptou un trato: el bota a andar o rodicio outra vez e os veciños levámoslle canto precise. Roupa, non quixo; disque prefería seguir espido. Rosa, viúva, moderna e a máis estudada do lugar, encargouse de atendelo. Ademais, propoñeralle ó alcalde organizar visitas guiadas polo muíño, cando estea rehabilitado. Con semellante muiñeiro, será un éxito. Sairemos na televisión. 

Hai unhas semanas, Rosa empezou a engordar, malia o camiño peado que percorre diariamente ata o regueiro, co pretexto de supervisar a reconstrución. Algúns malpensados acusárona de papar as viandas que lle damos para o forasteiro, pero axiña se descubriu a causa da inchazón. Estamos todos ilusionados co futuro nacemento, o primeiro desde hai anos; e moi intrigados por ver a quen sae a criatura: robusta e roxa coma súa nai, ou miúda, verde e con antenas igual có pai. 


(Imaxe procedente de internet)


No sabemos cómo llegó. Cuando lo descubrimos, su presencia nos dejó impresionados. También nos sorprendió que, pudiendo instalarse en cualquiera de las casas abandonadas de la aldea, ocupara el molino viejo, húmedo e inhóspito. Los primeros días, lo vigilamos desde lejos, con bastante recelo. Enseguida vimos que era inofensivo y nos fuimos acercando. Aunque no habla como nosotros, es tan listo que nos entiende perfectamente. Aceptó un trato: él echa a andar el rodezno otra vez y los vecinos le llevamos cuanto precise. Ropa, no quiso; por lo visto, prefería seguir desnudo. Rosa, viuda, moderna y la más instruida del lugar, se ha encargado de atenderlo. Además, le propondrá al alcalde organizar visitas guiadas por el molino, cuando esté rehabilitado. Con semejante molinero, será un éxito. Saldremos en televisión. 

Hace unas semanas, Rosa empezó a engordar, a pesar del camino empinado que recorre diariamente hasta el riachuelo, con el pretexto de supervisar la reconstrucción. Algunos malpensados la acusaron de zampar las viandas que le damos para el forastero, pero enseguida se ha descubierto la causa de la hinchazón. Estamos todos ilusionados con el futuro nacimiento, el primero desde hace años; y muy intrigados por ver los parecidos de la criatura: fuerte y rubia como su madre, o menuda, verde y con antenas igual que el padre.


19 ene 2020

EDITIÑO 12



              (Mujer triste, de Lilian Quezada)
Aínda máis ca por min,
sinto por ti e por eles.
Asolagada de pena,
temo que poida afogar.
Esta dor
xa reverte por fóra.







Incluso más que por mí,
lo siento por ti y por ellos.
Inundada por la pena,
temo poder ahogarme.
El dolor
ya empieza a rebosar.


3 ene 2020

MALA SORTE / MALA SORTE




(Imaxe procedente de internet)
Cando cría que todo terminara por fin, atopeime cunha vida eterna por diante.



Cuando creía que todo había terminado por fin, me encontré con una vida eterna por delante.





1 ene 2020

POR AMOR



Síntoo. Aínda que sei que a espera te martiriza, ata agora non fun capaz. A túa mirada suplicante conmóveme, pero, comprende, facerme á idea resultou moi difícil. Hoxe si estou decidida a ofrecerche o que tanto desexas. Todo está disposto para que saia perfecto: esta noite estaremos sós ti e eu, como che prometín. Haberá que afeitar esa barba, que xa rasca, porque quero bicarte máis ca nunca. Despois, abrirei a gaiola do teu corpo tullido para que poidas voar, ó fin. A miña alma, en troques, quedará prisioneira dunha tristeza eterna.



(Imaxe procedente de internet)
Lo siento. Aunque sé que la espera te martiriza, hasta ahora no he sido capaz. Tu mirada suplicante me enternece, pero, comprende, hacerme a la idea ha resultado muy difícil. Hoy sí estoy decidida a ofrecerte lo que tanto deseas. Todo está dispuesto para que salga perfecto: esta noche estaremos solos tú y yo, como te he prometido. Habrá que afeitar esa barba, que ya rasca, porque quiero besarte más que nunca. Luego, abriré la jaula de tu cuerpo tullido para que puedas volar, al fin. Mi alma, en cambio, quedará cautiva de una tristeza eterna.

26 oct 2019

ÚLTIMA VONTADE / ÚLTIMA VOLUNTAD



Cunha folla de xornal atrasado, constrúe un veleiro. Despois, acomoda a súa alma no interior, entre algodóns. Bota o barco e empúxao sobre o mar con refachos de alento. O seu corpo murcho vaise derrubando na area, paseniño, á velocidade do navío.

(Imaxe procedente de internet)

Con una hoja de periódico atrasado, construye un velero. Luego, acomoda su alma en el interior, entre algodones. Bota el barco y lo empuja sobre el mar con ráfagas de aliento. Su cuerpo marchito se va desplomando en la arena, lentamente, a la velocidad del navío.



13 oct 2019

O MONICREQUEIRO / EL TITIRITERO




(Imaxe procedente de internet)

Atrae á rapazada cantando ripios e repartindo pastillas de xabón perfumado, que saca dunha caixa con rodas. Cando consegue un número respectable de público, desprega o teatriño de monicreques e, manipulando maxistralmente a marioneta dun lobo, fascínaos cunha historia fantástica. Durante a actuación, pide un voluntario como axudante. É doado: deberá ocultarse ó seu carón detrás do escenario e só terá que berrar ou chorar cando el llo indique coa súa man libre. Se algún adulto se achega, desmonta a trangallada a escape e desaparece. Os nenos quedan alucinados. Menos un, que segue pálido e suspirando.




Atrae a la chavalería cantando ripios y repartiendo pastillas de jabón perfumado, que saca de una caja con ruedas. Cuando consigue un número respetable de público, despliega el guiñol y, manipulando magistralmente la marioneta de un lobo, los embelesa con una historia fantástica. Durante la actuación, pide un voluntario como ayudante. Es fácil: deberá ocultarse a su lado detrás del escenario y solo tendrá que gritar o llorar cuando él se lo indique con su mano libre. Si algún adulto se acerca, desmonta el tinglado a escape y desaparece. Los niños quedan alucinados. Menos uno, que sigue pálido y sollozando.
                                                                                     
                                                                               ( Creado para La copa de ENTC)



23 sept 2019

SEN CACHELOS / SIN CACHELOS



Decidiu combater a fame fabricando pratos de madeira económicos. Os días de feira, pecha o taller e, camuflado, deambula entre as mesas, onde centos de comensais atacan con escarvadentes ó exquisito cefalópodo. Sixilosamente, recolle pratos baleiros enzoufados de aceite que, despois de ben lambidos, venderá como novos.



                                     Imaxe procedente de internet






Decidió combatir el hambre fabricando platos de madera económicos. Los días de feria, cierra el taller y, camuflado, deambula entre las mesas, donde cientos de comensales atacan con palillo al exquisito cefalópodo. Sigilosamente, recoge platos vacíos pringados de aceite que, después de bien lamidos, venderá como nuevos.


8 sept 2019

AVÓS / ABUELOS


(Imaxe procedente de internet)
As vacacións 
serán só para os netos...
A avoa treme.




Las vacaciones
serán para los nietos...
La abuela tiembla.





(Imaxe procedente de internet)



Sen xubilados
supervisando as obras.
Aturan netos.





No hay jubilados
contemplando las obras.
Aguantan nietos.

7 sept 2019

MESA DE OPERACIÓNS / MESA DE OPERACIONES



(Imaxe procedente de internet)



O seu débil corazón deixou de latexar. Non se puido facer máis; o doutor tivo que elixir entre a vida da paciente ou recuperar en perfectas condicións o obxecto que tragara. A familia agradeceu o esforzo, era unha xoia moi valiosa.



Su débil corazón dejó de latir. No se pudo hacer más; el doctor hubo de elegir entre la vida de la paciente o recuperar en perfectas condiciones el objeto que había tragado. La familia agradeció el esfuerzo, era una joya muy valiosa.




2 sept 2019

PREVESE MARUSÍA / SE PREVÉ MAREJADA


                                           
María sorprende a Rafael con dúas entradas para a última de Torrente. Pero ó final, a muller indisponse e ten que ir só. 

Acomódase deixando libre a butaca do corredor, a que elixiría ela. A media proxección, alguén ocupa o asento baleiro. Minutos despois, rózalle unha perna. El interprétao como barra libre e, sen quitar a vista da pantalla, investiga coa man: a compañía ten saia curta. A dona da faldra facilítalle a abordaxe afrouxando pernas e botóns. A película cambia axiña de xénero e escenario; menos mal que é na última fila. 

O fin e a luz chegan demasiado pronto. Rafael permanece no asento, concentrado en devolver a certo órgano a súa posición discreta. María desaparece.

(Imaxe procedente de internet)
            
María sorprende a Rafael con dos entradas para la última de Torrente. Pero al final, la mujer se indispone y tiene que ir solo.

Se acomoda dejando libre la butaca del pasillo, la que hubiera elegido ella. A media proyección, alguien ocupa el asiento vacío. Minutos después, le roza una pierna. Él lo interpreta como barra libre y, sin quitar la vista de la pantalla, investiga con la mano: la compañía tiene falda corta. Su dueña le facilita el abordaje aflojando piernas y botones. La película cambia enseguida de género y escenario; menos mal que es en la última fila.

El fin y la luz llegan demasiado pronto. Rafael permanece en el asiento, concentrado en devolver a cierto órgano su posición discreta. María desaparece.