POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

22 sept 2010

PRANTO / LLANTO

Cando intuía ver luz                                                 recitado
e nun intre xa é de noite,
cristalizan en espiñas
as inútiles bágoas.
 
E choro cara a dentro.  

(Imaxe baixada de internet)
Cando esperando un sinal
chega outro día máis gris,
o futuro xa é pasado
disfrazado de presente. 

E sigo a chorar dentro.

Cando afogo de impotencia
e de cósmica inxustiza,
a negra desesperanza
trócase dor e xenreira. 

Rexeito chorar dentro. 

Desexo morrer de pena,
inmolarme en sacrificio
a eses deuses que non creo
por vingarse no meu fillo. 

Pero choro por dentro.


Cuando intuía ver luz
y al instante ya es de noche,
cristalizan en espinas
las inútiles lágrimas.

Y lloro hacia dentro.

Cuando esperando señales
llega otro día más gris,
el futuro ya es pasado
disfrazado de presente.

Y sigo llorando dentro.

 Cuando asfixio de impotencia
y de cósmica injusticia,
la negra desesperanza
se vuelve dolor y odio.

 Rechazo llorar dentro.

Deseo morir de pena,
inmolarme en sacrificio
a eses dioses que no creo
por vengarse en nuestro hijo.

 Pero lloro por dentro.

15 sept 2010

HORTENSIAS


Ano de hortensias.
Ceo azul e violeta
a ras de chan.




Año de hortensias.
Cielo azul y violeta
a ras de suelo.

11 sept 2010

MOZAÉ E VELLAÉ / MOZAÉ Y VELLAÉ

Había unha vez unha flor que medraba vizosa grazas ós coidados de Mozaé e Vellaé. Fertilizábana con doses altas de respecto, cariño e admiración; e regábana con sorrisos e bágoas, ou viceversa.
Pasou o tempo e Mozaé foi descoidando o cultivo da flor, e esta deixou de medrar. Vellaé esforzábase por mantela fermosa entreténdoa con contos e ilusións. Pero a planta cada vez estaba máis apagada.
Un bo día, cando Vellaé xa perdera todas as esperanzas, incluída a de reserva, e xa se preparaba para o peor, apareceu de novo Mozaé con dous chorriños de ¡ola!, e a murcha flor estirou unha folliña. Vellaé alegrouse, pero non se fía...



Había una vez una flor que crecía lozana gracias a los cuidados de Mozaé y Vellaé. La abonaban con dosis altas de respeto, cariño y admiración; y la regaban con sonrisas y lágrimas, o viceversa.
Pasó el tiempo y Mozaé fue descuidando el cultivo de la flor, y ésta dejó de crecer. Vellaé se esforzó por mantenerla hermosa y la entretenía con cuentos e ilusiones. Pero la planta cada vez estaba más apagada.
Un buen día, cuando Vellaé ya había perdido todas las esperanzas, incluida la de reserva, y ya se preparaba para lo peor, apareció de nuevo Mozaé con dos chorritos de ¡hola!, y la mustia flor estiró una hojita.  Vellaé se alegró, pero no se fía...

5 sept 2010

LEVITACIÓN

(Imaxe baixada de internet)



Soñando, cada noite, levitaba sobre os seus problemas coma ingrávido astronauta. Contan que un día, tanto se elevou, que non puido descender. E desde aquela, vive na súa Lúa particular.



Soñando, cada noche, levitaba sobre sus problemas como ingrávido astronauta. Cuentan que un día, tanto se elevó, que no pudo descender. Y desde entonces, vive en su Luna particular.

2 sept 2010

FIGUEIRA / HIGUERA


Figueira doce,
cobres con mans de follas
os fillos lampos.




Higuera dulce,
cubres con manos hojas
hijos imberbes.

26 ago 2010

CHAMUSCADA

Tratando de recompoñer as súas cinzas, meteu a man e queimouse. Abraiou ó comprobar que aínda quedaban ascuas. E non sabe se soprar e reavivar o lume ou deixarse apagar lentamente, humedecéndose de pranto, podrecendo de espera.


(Imaxe baixada de internet)
Tratando de recomponer sus cenizas, metió la mano y se quemó. Se asombró al comprobar que todavía quedaban rescoldos. Y no sabe si soplar y reavivar el fuego o dejarse apagar lentamente, humedeciéndose de llanto, pudriéndose de espera.

21 ago 2010

MAR DE DÚBIDAS / MAR DE DUDAS /

Mar revolto.                                                                      recitado
Ideas que son ondas.
Sol nubrado.
(Imaxe baixada de internet: Obra de Mª Dolores “Dolly” Rueda)
Auga farta de area.
Vou nadar
e afóganme as ideas.
Boto a áncora
e espétase na merda.
Busco luz
pero só atopo brétema.

Presinto máis que vexo
a túa claridade.
Tan alta que non lle chego.
Tan forte que me castiga.
Tan túa que a quero miña.


Mar revuelto.
Ideas que son olas.
Sol nublado.
Agua henchida de arena.
Voy nadando
y me ahogan las ideas.
Echo el ancla
y se clava en la mierda.
Busco luz
pero sólo hallo niebla.

Presiento más que veo
tu firme claridad.
Tan alta que no la alcanzo.
Tan fuerte que me castiga.
Tan tuya...La quiero mía.

19 ago 2010

PATRIMONIO DA HUMANIDADE / PATRIMONIO DE LA HUMANIDAD

(Imaxe baixada de internet)

De Hércules, torre.                                          A Torre chora,
Da Coruña, tesouro.                                        porque non sabe rir,
Do mundo, faro.                                              bágoas de mar.
Vagalume de pedra                                        Ó seu redor disparan
con brillo universal.                                         foguetes de emoción.




De Hércules, torre.                                          La Torre llora,
De Coruña, tesoro.                                          por no saber reír,
Del mundo, faro.                                             gotas de mar.
Luciérnaga de piedra                                      Alrededor disparan
con brillo universal.                                         cohetes de emoción.


18 ago 2010

N.M.


Todos che queren.
(Imaxe baixada de internet)
Todos, non. Unha, non.
Todos te admiran,
te aprecian, te buscan
e ata che rouban
o tempo que é teu.
Todos, non. Esa, non.
Todos esperan
que sexas feliz,
que medres,
que luzas,
que sexas quen es.
Todos, non. Xa sabes.
Todos valoran
o que fas por todos.
Todos te aproban.
Todos te loan.
Todos, non. Ti, non.
Así non hai maneira.

Todos te quieren.
Todos, no. Una, no.
Todos te admiran,
te aprecian, te buscan
y hasta te roban
el tiempo que es tuyo.
Todos, no. Esa, no.
Todos esperan
que seas feliz,
que crezcas,
que luzcas,
que seas quien eres.
Todos, no. Ya sabes.
Todos valoran
lo que haces por todos.
Todos te aprueban.
Todos te loan.
Todos, no. Tú, no.
Así no hay manera.

13 ago 2010

AS MIÑAS BOLBORETAS / MIS MARIPOSAS / MY BUTTERFLIES



No meu xardín non hai máis flores cás espiñas das rosas; nin máis carreiros cás pedras do camiño; nin máis cor cá terra de marrón.
Nin máis ledicia cás bolboretas fantasía que sobrevoan as miñas espiñas, pedras e marróns para tinguir de rosa o meu xardín.
Pero nada máis que son alegres mentres voan, e só voan mentres soño.


En mi jardín, no hay más flores que las espinas de las rosas; ni más senderos que las piedras del camino; ni más color que la tierra de marrón. Ni más dicha que las mariposas fantasía, que sobrevuelan mis espinas, mis piedras y mis marrones para teñir de rosa mi jardín.
Pero sólo son dichosas mientras vuelan, y sólo vuelan mientras sueño.
(Imaxe baixada de internet)


In my garden there are no other flowers than the thorns of the roses; no other paths than the stones of the track; no other colour than the earth of brown.
No other joy than the fantasy butterflies that fly over my thorns, stones and browns to dye my garden pink.
But they are joyful only while they are flying, and they only fly while I dream.

5 ago 2010

OCORRENCIAS PROVERBIAIS / OCURRENCIAS PROVERBIALES /


(Imaxe baixada de internet)

Cando a tristura te embargue, non hipoteques a ledicia dos teus.

Cuando la tristeza te embargue, no hipoteques la alegría de los tuyos.

...............................................................................................................

O peor de facerse vello non é avellar, senón darse conta.

Lo peor de hacerse viejo no es envejecer, sino darse cuenta.

.........................................................................................................

Ninguén pode vivir sen problemas. O que non os ten, búscaos. Menos mal que sempre se atopan...

Nadie puede vivir sin problemas. El que no los tiene los busca. Menos mal que siempre se encuentran...

.........................................................................................................

A nenez é pranto; a mocidade, incomprensión; a madurez, problemas; a vellez, dor. ¡Que viva a morte!

La niñez es llanto; la juventud, incomprensión; la madurez, problemas; la vejez, dolor. ¡Que viva la muerte!

.........................................................................................................

Non convén mirar para atrás: ou che impide avanzar ou te esnafras.
Mirar sempre cara adiante tamén é arriscado: non te decatas do rastro que vas deixando.

No conviene mirar hacia atrás: o te impide avanzar o te das un leñazo.
Mirar siempre al frente también es arriesgado: no te das cuenta del rastro que vas dejando.

.........................................................................................................

Para divertirse é imprescindible unha cousa: tempo.
Para aburrirse fan falta dúas: tempo e tempo.

Para divertirse es imprescindible una cosa: tiempo.
Para aburrirse hacen falta dos: tiempo y tiempo.

........................................................................................................

Non sufras elixindo entre os teus múltiples amigos. O mellor de todos é ese que andas buscando.

No sufras eligiendo entre tus múltiples amigos. El mejor de todos es ese que andas buscando.

4 ago 2010

SARABIA / GRANIZO / HAIL

(Imaxe baixada de internet)
O ceo chora
frías bágoas de pedra.
Galicia treme.


El cielo llora
frías gotas de piedra.
Galicia tiembla.


The sky is crying
frozen teardrops of stone.
Galicia trembles.

3 ago 2010

TARDE DE MÁIS / DEMASIADO TARDE /

(Imaxe baixada de internet)
Levaba unha eternidade pedindo a palabra. Cando, por fin, lle foi concedida, permitiuse a liberdade de non dicir nada. Os seus anhelos xa prescribiran.


Llevaba una eternidad pidiendo la palabra. Cuando, al fin, le fue concedida, se tomó la libertad de no decir nada. Sus anhelos habían prescrito.

2 ago 2010

POETAS NA ESCOLA / POETAS EN LA ESCUELA /

¡A mestra está tola!                                    recitado
Non chegan os contos,
ditados e frases;
agora empeñouse
en facernos poetas.
E leunos poemas
e púxose leda
e púxonos tristes
e fíxonos rir…

¡A mestra é moi cuca!
Pediu voluntarios.
E como non houbo
ningún movemento,
miroume de esguello,
miroume de fronte,
sorriu maliciosa…
e xa está: tocoume.

¡Mandar é moi fácil!
E deume consellos:
Expresa o que sintas.
Permite que fale
o teu corazón
con palabras lindas,
se riman, que rimen.
E xoga con elas,
e fainas bailar,
e cando xa cansen
aloumíñaas ben
e déixaas cantar,
e serás poeta
sen te decatar.

¡A mestra está tola!


(Imaxe baixada de internet)
¡La profe está loca!
No llegan los cuentos
dictados y frases;
ahora se empeña
en hacernos poetas.
Y leyó poemas
y se puso alegre
y nos puso tristes
y nos dio la risa...

¡La profe es muy cuca!
Pidió voluntarios.
Y como no hubo
 ningún movimiento,
miró de reojo
me miró de frente,
sonrió maliciosa...
 Ya está: me ha tocado.



¡Mandar es muy fácil!
Y me dio consejos:
expresa qué sientes.
Permite que hable
tu gran corazón
con palabras lindas,
si riman, que rimen.
Y juega con ellas,
y hazlas bailar,
y cuando se cansen
y las acaricies,
déjalas cantar.
Y serás poeta,
ni te enterarás.


La profe está loca!

1 ago 2010

PRAIA PARA DOUS / PLAYA PARA DOS /

(Imaxe baixada de internet)

Buscaban unha praia solitaria e atoparon un areal individual, ideal para dous que querían ser un. Detrás, o monte verde que tantas trabas puxera para deixarse cruzar. Diante, un mar de azul tranquilo que os acollía como cómplice amigo. E no medio, eles dous, cravados na area, abrazados para non recoñecer a vergoña de estar en bañador sen testemuñas.
Pero unha nube acudiu para salvalos: abrigaron o corpo e espiron a alma por primeira vez. E sorprendeunos a noite, xa sen vergoña, sen roupa, sen frío, na auga...


Buscaban una playa solitaria y encontraron un arenal individual, ideal para dos que querían ser uno. Detrás, el monte verde que tantos impedimentos había puesto para dejarse cruzar. Delante, un mar de azul tranquilo que les acogía como un cómplice amigo. Y en medio, ellos dos, clavados en la arena, abrazados para no verse la vergüenza de estar en bañador sin testigos.
Pero una nube los salvó: se abrigaron el cuerpo y se desnudaron el alma por primera vez. Y los sorprendió la noche, ya sin vergüenza, sin ropa, sin frío, en el agua...

28 jul 2010

MEU AMIGO / AMIGO MÍO /

Amigo meu.
(Imaxe baixada de internet)
O mellor dos compañeiros.
Un dos mellores cachos
dos poucos cachos bos
da miña vida.
Fáiseme pequeno o tempo
se estou contigo,
e sen querer, e quero,
estás comigo en soños.
Tamén estou contigo
a carón dos teus desexos,
que son os meus.
Quixera que soubeses
todo isto e algo máis.
Quixera que me oíses pensar                       
e que entendeses sen falar
que estou contigo,
meu amigo.                                                    recitado


Amigo mío.
El mejor compañero.
Uno de los mejores trozos
de los pocos trozos buenos
de mi vida.
Se me hace pequeño el tiempo
si estoy contigo,
y sin querer, y quiero,
estás conmigo en sueños.
También estoy contigo
pegada a tus deseos,
que son los míos.
Quisiera que supieras
todo esto y algo más.
Quisiera que me oyeras pensar
y que entendieras sin hablar
que estoy contigo,
amigo mío.

19 jul 2010

NA BEIRA / EN LA ORILLA / ON THE BANK

(Río Ulla)

Vía pasar a vida coma a auga dun río: tentadora, fuxidía, irreversible… Sempre arelou mergullarse nela, pero nunca soubo pasar da beira. A friaxe da corrente foino ensumindo e xa non queda del máis ca unha sombra enferruxada.


Veía pasar la vida como el agua de un río: tentadora, huidiza, irreversible... Siempre anheló sumergirse en ella, pero nunca supo rebasar la orilla. La frialdad de la corriente lo fue consumiendo y ya no queda de él más que una sombra oxidada.


Life would go by before his eyes like the water of a river: tempting, elusive, irreversible... He always longed to dive into it, but could never go beyond the bank. The coldness of the current kept eating away at him, and all that remains is but a rusty shadow.

18 jul 2010

EPITAFIOS


(Imaxe baixada de internet)
Viviu como quixo.
Morreu como puido.


Vivió como quiso.
Murió como pudo.

..................................................

Inmigrante. Buscándose a vida, atopou a morte.


Inmigrante. Buscándose la vida se encontró la muerte.
...............................................................................

O medo á morte non me deixou vivir.


El miedo a la muerte me impidió vivir.

..............................................................................

Daría a miña vida por non estar morto.


Daría mi vida por no estar muerto.

..............................................................................

Se o fin da vida é a morte, non quero nin imaxinar o que me agarda ó final da morte…


Si el fin de la vida es la muerte, no quiero ni imaginar lo que me espera al final de la muerte…
.............................................................................

Sigo buscando a Deus. Cando o atope, aviso.


Sigo buscando a Dios. Cuando lo encuentre, aviso.

12 jul 2010

O DERRADEIRO / EL ÚLTIMO

(Foto de Irene. Verdes)

E sentíndose protagonista da súa propia película, desenfundou a palabra disposta a retar ó mundo; pero, oxidada por mal uso, esfarelóuselle nas mans, e a dor das estelas volveuna á realidade. FIN.



Y creyéndose la protagonista de su propia película, desenfundó la palabra dispuesta a retar al mundo; pero, oxidada por desuso, se le deshizo en las manos, y el dolor de las astillas la volvió a la realidad. FIN