POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

3 mar 2016

TALLE DE NESPRA / TALLE DE AVISPA

  
Aínda convalecente, sintonizou cada un dos espazos informativos en busca da noticia. Devorou teletextos, xornais, redes sociais dos máis diversos medios de comunicación... Nin a mínima referencia ó seu caso. Non contaba desprazar dos titulares a marea política que todo o invadía, nin tampouco que afondasen no tema; pero xamais puido imaxinar a nula repercusión do seu vídeo de youtube gravado en quirófano, desastre incompatible coa necesidade de visitar algún estudio de televisión remunerado. A ver agora como paga a factura da clínica onde deixou as costelas flotantes… ¡Á merda o futuro prometedor!




(Imaxe procedente de internet)
Todavía convaleciente, sintonizó cada uno de los espacios informativos en busca de la noticia. Devoró teletextos, periódicos, redes sociales de los más diversos medios de comunicación... Ni una mínima referencia a su caso. No contaba desplazar de los titulares la marea política que todo lo invadía, ni tampoco que profundizaran en el tema; pero jamás pudo imaginar la nula repercusión de su vídeo de youtube grabado en quirófano, desastre incompatible con la necesidad de visitar algún plató remunerado. A ver ahora cómo paga la factura de la clínica donde ha dejado las costillas flotantes… ¡A la mierda el futuro prometedor!

                                                         Creado para la 2ª ronda de LA COPA de ENTC


27 feb 2016

DE ARRIBA ABAIXO / DE ARRIBA ABAJO


(Imaxe procedente de internet)

Buscou na internet a información e materiais necesarios para facer a súa propia casa. Empezouna polo tellado e levoulle toda a vida alcanzar os cimentos. Entón, decatouse de que chegara a hora de retellar. Pero xa non tivo forzas para subir.





Buscó en Internet la información y materiales necesarios para hacer su propia casa. La empezó por el tejado y le llevó toda la vida alcanzar los cimientos. Entonces, se dio cuenta de que había llegado la hora de retejar. Pero ya no tuvo fuerzas para subir.


23 feb 2016

TÁPAME



(Imaxe procedente de internet)

Si, fun eu. Non quixeches ver o berro desesperado dos meus ollos sen brillo nin o medo crónico ás túas ausencias. Moitas veces, camuflaches a miña tristeza con caprichos desmedidos; outras, acusáchesme inxustamente de filla estraña e introvertida. Por iso te desprezo, case tanto como os seus contactos lascivos dos que non soubeches protexerme. Acepto que lle regales bágoas e sepultura ao teu querido esposo  ̶ xa non me obrigarás a chamalo papá ̶ cunha condición: que sexas a miña encubridora, a coartada precisa. Só así poderemos chegar a perdoarnos.





Sí, he sido yo. No quisiste ver el grito desesperado de mis ojos sin brillo ni el miedo crónico a  tus ausencias. Muchas veces, camuflaste mi tristeza con caprichos desmedidos; otras, me tildaste injustamente de hija extraña e introvertida. Por eso te desprecio, casi tanto como sus contactos lascivos de los que no supiste protegerme. Acepto que le regales lágrimas y sepultura a tu querido esposo   ̶ ya no me obligarás a llamarlo papá ̶  con una condición: que seas mi encubridora, la coartada precisa. Sólo así podremos llegar a perdonarnos.

                                                                                                 
                                                                                             Creado para la 3ª ronda de LA COPA de ENTC

22 feb 2016

PARTIDA ATRASADA / PARTIDA RETRASADA



Cada vez que lle falaba do último sobre rexeitado, a moza conseguía tranquilizalo con suposicións peregrinas que el parecía crer. Todos volvían coa mesma cantilena estampada: destinatario descoñecido. Así levaban varios meses; empeñouse en contactar con cada un dos seus amigos e compañeiros de xogos. Aseguraba o pobre ter algo importante que comunicarlles, e que non emprendería a viaxe ata logralo. Ela mesma escribía ó ditado as cartas do seu avó nonaxenario. Despois, inventaba os enderezos antes de botalas ó correo.


(Imaxe procedente de internet)

Cada vez que le hablaba del último sobre rechazado, la joven conseguía tranquilizarlo con suposiciones peregrinas que él parecía creerse. Todos volvían con la misma cantinela estampada: destinatario desconocido. Así llevaban varios meses; se había empeñado en contactar con cada uno de sus amigos y compañeros de juegos. Aseguraba el pobre tener algo importante que comunicarles, y que no emprendería el viaje hasta lograrlo. Ella misma escribía al dictado las cartas de su abuelo nonagenario. Luego, inventaba las direcciones antes de echarlas al correo.

                                                                                                                                          Creado  para REC

21 feb 2016

SUICIDA CRÓNICO


(Imaxe procedente de internet)

Probou a morte e fíxose adicto.






Probó la muerte y se hizo adicto.





14 feb 2016

EN BUCLE


Era dos poucos detectives honrados que quedaban na cidade. Era. Ata que tamén sucumbiu ante a suculenta contraoferta da muller espiada. O seu marido ía contratando un a un, sen éxito, coa intención de pescudar en que investía os cartos a súa esposa. Ela recompensábaos de dous en dous: ó primeiro, para saber a quen encargara o seu consorte que a seguise; unha vez informada, pecháballe a boca ó segundo cun sobre máis ca xeneroso.


(Imaxe procedente de internet)










Era de los pocos detectives honrados que quedaban en la ciudad. Era. Hasta que también sucumbió ante la suculenta contraoferta de la mujer espiada. Su marido los iba contratando uno a uno, sin éxito, con la intención de averiguar en qué invertía el dinero su esposa. Ella los recompensaba de dos en dos: al primero, para saber a quién había encargado su consorte que la siguiera; una vez informada, le callaba la boca al segundo con un sobre más que generoso. 
                                                                                                                                          
                                                                                                                         Creado  para REC



8 feb 2016

INTERESES CRUZADOS



(Imaxe procedente de internet)
Vivir coma unha marquesa cos bens gananciais foi o meu obxectivo vital. Sempre desprecei proposicións amorosas que me apartasen do camiño a seguir, marcado polo meu pai pouco antes de morrer, sendo apenas unha adolescente. A miña nai abandonárame anos atrás, cegada polos ouropeis dun sedutor. 

Xa murcha e asumindo o fracaso, caeu do ceo un anxo octoxenario. Só aceptei matrimonio cando tiven a seguridade do testamento favorable. Pronto deixei o meu traballo para coidalo e facer que o seu percorrido final fose o máis plácido e lixeiro posible. 

Acabo de ler as súas últimas vontades. Deixou todo o seu xeneroso patrimonio a unha institución benéfica. Un santo.





Vivir a lo grande de los bienes gananciales fue mi objetivo vital. Siempre desprecié proposiciones amorosas que me apartaran del camino a seguir, marcado por mi padre en su lecho de muerte siendo apenas una adolescente. Mi madre me había abandonado antes, deslumbrada por los oropeles de un embaucador.

Ya marchita y asumiendo el fracaso, cayó del cielo un ángel octogenario. Sólo acepté matrimonio cuando tuve la seguridad del testamento favorable. Pronto dejé mi trabajo para cuidarlo y hacer que su recorrido final fuera lo más plácido y ligero posible.

Acabo de leer sus últimas voluntades. Dejó todo su generoso patrimonio a una institución benéfica. Un santo.
                                                                                                                                      
                                                                                                                                    Creado  para REC

7 feb 2016

PÁNFILO


El custodia un pequeno monte de cogomelos preto de casa, para que non lle arrinquen o pouco que aínda queda. Ela busca outros novos, acompañada dun experto. Regresan esgotados, cos cestos acugulados de frustración finxida. Prometen seguir intentándoo.


                                                           

Él custodia un pequeño setal cerca de casa, para que no le arranquen lo poco que aún queda. Ella busca otros nuevos, acompañada de un experto. Regresan agotados, con los cestos repletos de frustración fingida. Prometen seguir intentándolo.



2 feb 2016

A VIDA CIRCULA SEN MARCHA ATRÁS / LA VIDA CIRCULA SIN MARCHA ATRÁS


(Imaxe procedente de internet)



Subir de novo á habitación do seu fillo, espertalo outra vez con bicos e cóxegas como a el lle gusta, levalo no colo á ducha, prometerlle un premio se acaba axiña o almorzo, colocarlle a mochila ás costas, acompañalo ata o autobús agarrado da man, aínda que proteste... Berra desesperada. As veciñas tentan consolala. Aínda se oe a sirena da ambulancia.





Subir de nuevo a la habitación de su hijo, despertarlo otra vez con besos y cosquillas como a él le gusta, llevarlo en brazos a la ducha, prometerle un premio si acaba pronto el desayuno, colocarle la mochila a la espalda, acompañarlo hasta el autobús agarrado de la mano, aunque proteste… Grita desesperada. Las vecinas intentan consolarla. Todavía se oye la sirena de la ambulancia.


                                                                                                                                                                          Creado  para REC

1 feb 2016

EDITIÑO 11


Perséguesme descarada
porfiona irrefutable
repugnante impertinente
aburrida pertinaz.
Esaxeras.
Chégame coa dor.




Me persigues descarada
porfiada irrefutable
fastidiosa impertinente
aburrida pertinaz.
Exageras.
Me llegan los dolores.


24 ene 2016

MISERIAS


Cando meu pai regresou da emigración, portaba un sorriso postizo e dúas maletas vellas. Nunha, medio baleira, un vestido de segunda man que mamá rexeitou e bagatelas para os meus irmáns pequenos; a outra, máis pesada, foi directamente ó faiado, precintada con orde contundente: prohibido tocala. 

Ó pouco tempo, soubemos que tamén traía a morte nas tripas. Despois de enterralo, miña nai colleu a valixa secreta e pediume que a acompañase. Sobre a terra da sepultura aínda fresca, esparexemos o seu contido: area amazocada, recordo espurio de amor estranxeiro. Ó  fin, a miña nai puido chorar.






(Imaxe procedente de internet)
Cuando mi padre regresó de la emigración, portaba una sonrisa postiza y dos maletas viejas. En una, medio vacía, un vestido de segunda mano que mamá rechazó y baratijas para mis hermanos menores; la otra, más pesada, fue directamente al desván, precintada con orden tajante: prohibido tocarla. 

Al poco tiempo, supimos que también traía la muerte en las tripas. Después de enterrarlo, mi madre cogió la valija secreta y me pidió que la acompañara. Sobre la tierra de la sepultura todavía fresca, esparcimos su contenido: arena apelmazada, recuerdo espurio de amor extranjero. Al fin, mi madre pudo llorar.


                                                                   Creado para LA COPA de ENTC, primera ronda

21 ene 2016

EMPÍRICA


(Imaxe procedente de internet)


El convencéraa de que os mellores eran os Diesel. Xa se afixera a eles e ás súas poucas revolucións. Ata que viu os Calvin Klein do seu veciño novo no tendal. Non tivo máis remedio que comprobar persoalmente se a marca de calzóns imprimía carácter.





Él la había convencido de que los mejores eran los Diesel. Ya estaba acostumbrada a ellos y a sus pocas revoluciones. Hasta que vio los Calvin Klein de su vecino nuevo en el tendal. No tuvo más remedio que comprobar personalmente si la marca de calzoncillos imprimía carácter.


20 ene 2016

A VERTIXE DO PODER / EL VÉRTIGO DEL PODER


(Imaxe procedente de internet)



Pero nunca, sen saber ben por que, deixarán de mirar cara arriba. E a postura impediralles volver mirar cara abaixo. As cervicais, claro.







Pero nunca, sin saber bien por qué, dejarán de mirar hacia arriba. Y la postura les impedirá volver a mirar hacia abajo. Las cervicales, claro.

                                                                                                                                                                                          Creado  para REC


19 ene 2016

FALTOULLE LUME / LE FALTÓ FUEGO


(Imaxe procedente de internet)




Primeiro quixo voar, pero seus pais cortáronlle as ás. Apareceu el, e reptou detrás das súas promesas. Cando descubriu que eran falsas, viu con claridade que o seu destino era ser un peixe. E tirouse ao mar.








Primero quiso volar, pero sus padres le cortaron las alas. Apareció él, y reptó detrás de sus promesas. Cuando descubrió que eran falsas, vio con claridad que su destino era ser un pez. Y se arrojó al mar.


18 ene 2016

ANXOS CAÍDOS / ÁNGELES CAÍDOS

        

(Imaxe procedente de internet)
Pero nunca, sen saber ben por que, deixarán de mirar cara arriba.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  


Pero nunca, sin saber bien por qué, dejarán de mirar hacia arriba. 

                                                                                                                              
                                                                                                                                        Creado  para REC


16 ene 2016

ALUCINADO








Era mozo de cidade, pero desde o curso de micoloxía que lle recomendou un amigo, adora o campo, os paseos polo monte, o canto dos paxaros… A súa estación favorita é o outono: o colchón de follaxe, a amanita muscaria, os dous sen roupa…








Era chico de ciudad, pero desde el curso de micología que le recomendó un amigo, adora el campo, los paseos por el monte, el canto de los pájaros… Su estación favorita es el otoño: el colchón de hojarasca, la amanita muscaria, los dos sin ropa…


11 ene 2016

A REVOLTA / LA REVUELTA


¿Por que diantres os seus donos os abandonaron nese inhóspito lugar? ¿Que farán agora sen a súa protección? ¿De que xeito conseguirán subsistir? ¿Como poderán regresar á casa? ¿Por que se deixaron guiar ata ese bosque tan afastado? Só eles, agora ausentes, saberían responder. O xogo parecía divertido e confiáronse coma sempre, sen sospeitar o máis mínimo que todo era unha trampa premeditada dos seus móbiles e tabletas: leváronos ata alí para deixalos tirados. Deambulan sen rumbo, en silencio, chocando uns cos outros; intentan, inútilmente, controlar os movementos espasmódicos dos seus polgares inactivos. O fin está cerca. Apagaranse ignorando se os aparatos se vingaron ou foi unha simple rebelión. 


(Imaxe procedente de internet)
¿Por qué demonios sus dueños los han abandonado en ese inhóspito lugar? ¿Qué harán ahora sin su protección? ¿De qué manera conseguirán subsistir? ¿Cómo podrán regresar á casa? ¿Por qué se dejaron guiar hasta ese bosque tan lejano? Sólo ellos, ahora ausentes, sabrían responder. El juego parecía divertido y se confiaron como siempre, sin sospechar lo más mínimo que todo era una trampa premeditada de sus móviles y tabletas: los llevaron hasta allí para dejarlos tirados. Deambulan sin rumbo, en silencio, chocando unos con otros; intentan, inútilmente, controlar los movimientos espasmódicos de sus pulgares inactivos. El fin está cerca. Se apagarán ignorando si los artilugios se vengaron o fue una simple rebelión.

                                                                                                                                                                                     Creado  para REC

10 ene 2016

… NON MOLESTEN / …NO MOLESTEN


A avoa está rara. Xa non invita a comer ós seus fillos e netos tódolos domingos, nin os visita diariamente. Tampouco espera ós pequenos á saída da escola con bicos sonoros e lambetas ás agachadas. Agora son eles os que teñen que chamala por teléfono.

Mamá, ¿que tal estás?
          
—Moi ben, cariño.
                                                             
Estráñalle que non se queixe coma sempre.
   
¿Tes a radio posta? Oio unha canción de fondo...
                    
—¡Non ho! É Sinatra na ducha. Está pasando uns días comigo. Maaaii güeeeei —tararea arremedando a voz —.

—¿¡Pero que dis?!

Colga e contacta inmediatamente cos seus irmáns a través do grupo de whatsapp: a súa nai desvaría, teñen que facer algo. Os móbiles arden; moitas mensaxes solápanse; o diálogo a catro mans, imposible. Ó fin, a irmá maior logra poñer orde co emoticono axeitado, e convócaos a unha reunión urxente na casa materna. 
                
Segundo van chegando, sorpréndelles atopar a vivenda pechada. Cada un comproba que a súa copia da chave non funciona. Míranse desconcertados. Na porta, pegado con esparadrapo, un típico cartel de habitación hoteleira parece burlarse: POR FAVOR...



         La abuela está rara. Ya no invita a comer a sus hijos y nietos todos los domingos, ni los visita diariamente. Tampoco espera a los pequeños a la salida del colegio con besos sonoros y golosinas a escondidas. Ahora son ellos los que tienen que llamarla por teléfono.               –¿Mamá, qué tal estás?
      –Muy bien, cariño.
      Le extraña que no se queje como siempre.
      –¿Tienes la radio puesta? Oigo una canción de fondo…
      –¡Qué va! Es Sinatra en la ducha. Está pasando unos días conmigo. Maaaii güeeeei  –tararea remedando la voz–.
      –¡¿Pero qué dices?!
    Cuelga y contacta inmediatamente con sus hermanos a través del grupo de whatsapp: su madre desvaría, tienen que hacer algo. Los móviles arden; muchos mensajes se solapan; el diálogo a cuatro manos, imposible. Al fin, la hermana mayor logra poner orden con el emoticono adecuado, y los convoca a una reunión urgente en la casa materna.
      Según van llegando, les sorprende encontrar la vivienda cerrada a cal y canto. Cada uno comprueba que su copia de la llave no funciona. Se miran desconcertados. En la puerta, pegado con esparadrapo, un típico cartel de habitación hotelera parece burlarse: POR FAVOR, …


(Este relato está publicado no libro titulado “AHÍ ESTÁN… las puertas de Boal” “EI TÁN… as portas de Boal”).

9 ene 2016

O DEMO ANDA SOLTO / EL DEMONIO ANDA SUELTO


            
Ateille o rabo ós cornos mentres durmía. O espertar foi diabólico.



Le até el rabo a los cuernos mientras dormía. El despertar fue diabólico.





(Imaxe procedente de internet)



                                                    
Soñei que Lucifer me ofrecía traballo. Espertei en Alemania.



Soñé que Lucifer me ofrecía trabajo. Desperté en Alemania.

6 ene 2016

OCA / HUECA


(Imaxe procedente de internet)


A morte repentina de dona Elvira sorprendeu a todo o mundo: ninguén sabía que estivese enferma, non presentaba síntomas de violencia e o seu carácter optimista descartaba o suicidio. Pero a perplexidade medrou cando o forense, desencaixado, dixo que dentro do seu corpo só había un baleiro inmenso.





La muerte repentina de doña Elvira sorprendió a todo el mundo: nadie sabía que estuviese enferma, no presentaba síntomas de violencia y su carácter optimista descartaba el suicidio. Pero la perplejidad creció cuando el forense, desencajado, dijo que dentro de su cuerpo sólo había un vacío inmenso.


5 ene 2016

MALAS INFLUENCIAS


(Imaxe procedente de internet)

En que momento da educación da súa nena empezaran a enganarse, xa era o de menos. Se cadra aquel microcopio de Reis foi o principio da súa perdición. As cousas complicáronse cando se lle meteu na cabeza a teima de investigar. Non deberon consentirllo, ¿pero como ían imaxinar as consecuencias que tería? Agora non valen de nada as lamentacións, deben centrarse en recuperala antes de que sexa demasiado tarde. Desde que lle deron o premio ese, o Nobel ou como se chame, non para na casa dous días seguidos, a saber con que compañías andará...





En qué momento de la educación de su niña habían empezado a equivocarse, ya era lo de menos. Quizás aquel microcopio de Reyes fuera el principio de su perdición. Las cosas se complicaron cuando se le metió en la cabeza la manía de investigar. No debieron consentírselo, ¿pero cómo iban a imaginar las consecuencias que tendría? Ahora no valen de nada las lamentaciones, deben centrarse en recuperarla antes de que sea demasiado tarde. Desde que le dieron el premio ese, el Nobel o como se llame, no para en casa dos días seguidos, a saber con qué compañías andará...


                                                                                                                                                                                          Creado  para REC

4 ene 2016

SECUELAS


En que momento da educación da súa nena empezaran a enganarse, era o escollo máis importante das discusións diarias. Alcanzaban o consenso nos temas máis dispares: vacacións, lugar de celebración navideña, modelo de coche…; pero xamais se poñerían de acordo en tal asunto. El, que a orixe de tódolos males estivo na cesárea programada para que o bebé non sufrise; ela, na obsesión do seu esposo polas audiciones de música clásica durante o embarazo. O único seguro é que a súa filla saíu arrítmica e tatuouse ata as pestanas. Aínda que iso non é o peor: ¡quere irse da casa antes de cumprir os trinta!








(Imaxe procedente de internet)



En qué momento de la educación de su niña habían empezado a equivocarse, era el escollo más importante de las discusiones diarias. Alcanzaban el consenso en los temas más dispares: vacaciones, lugar de celebración navideña, modelo de coche…; pero jamás se pondrían de acuerdo en tal asunto. Él, que el origen de todos los males estuvo en la cesárea programada para que el bebé no sufriera; ella, en la obsesión de su esposo por las audiciones de música clásica durante el embarazo. Lo único seguro es que su hija salió arrítmica y se tatuó hasta las pestañas. Aunque eso no es lo peor: ¡se quiere ir de casa antes de cumplir los treinta! 
                                                                                                                                                                                                                          
 Creado  para REC
                                                                                               
                                                                                    
                                          

29 dic 2015

SIMBIOSE / SIMBIOSIS







Primeiro impediullo a familia; despois os compañeiros de piso. Non tivo máis remedio que alugar unha casoupa no campo para poder cumprir o seu soño: ter mascota. Decontado o destino deixou á súa porta dous gatiños abandonados que lle espertaron o instinto paternal, tanto que chegou a desatender obrigas laborais e sociais por sacalos adiante. Ofreceulles todo o seu tempo, os seus escasos recursos, a súa cama... Medraron felices ignorando a propia condición felina. Así que, humanizados polo amor e os coidados recibidos, cando perciben que papá home pasa fame, comparten con el o seu penso gourmet.




Primero se lo impidió la familia; después los compañeros de piso. No tuvo más remedio que alquilar una infravivienda en el campo para poder cumplir su sueño: tener mascota. Enseguida el destino dejó a su puerta dos gatitos abandonados que le despertaron el instinto paternal, tanto que llegó a desatender obligaciones laborales y sociales por sacarlos adelante. Les ofreció todo su tiempo, sus escasos recursos, su cama… Crecieron felices ignorando la propia condición felina. Así que, humanizados por el amor y los cuidados recibidos, cuando perciben que papá hombre pasa hambre, comparten con él su pienso gourmet.


27 dic 2015

PERVERSIÓN ECOLÓXICA / PERVERSIÓN ECOLÓGICA



(Imaxe procedente de internet)
Introducía a cabeza en bolsas de plástico para reutilizalas.




Introducía la cabeza en bolsas de plástico para reutilizarlas.






25 dic 2015

PRAXE / PRAXIS


(Imaxe procedente de internet)


Percorreu as mellores sastrerías da cidade, pero ningunha se comprometía a satisfacer o seu desexo. Ata que comprendeu a razón: non prometía recompensa. Tan pronto como lles ofreceu prebendas, pelexaban por confeccionarlle esa práctica chaqueta reversible para a campaña electoral.





Recorrió las mejores sastrerías de la ciudad, pero ninguna se comprometía a satisfacer su deseo. Hasta que comprendió la razón: no prometía recompensa. Tan pronto como les ofreció prebendas, se peleaban por confeccionarle esa práctica chaqueta reversible para la campaña electoral.



23 dic 2015

NIN DE LONXE / NI DE LEJOS



Tentei agasallar ó sol
con versos de luz tinguidos.
Non puiden nin achegarme
co resplandor.

Rubín con garras e soños
para miralo de fronte.
Sempre se achaba máis alto,
fútil denodo.

Conxuguei palabras finas
que impresionasen ó verbo.
O presente espetou cruel:
¡cala e camiña!

Xa cos pés postos na terra
asumo con humildade
que moi lonxe estou de ser
unha Heredera.




Quise agasajar al sol
con versos de luz teñidos.
No pude ni aproximarme,
me deslumbró.

Trepé con garras y sueños
para mirarlo a la cara.
Siempre se hallaba más alto,
fútil intento.

Conjugué palabras finas
que impresionaran al verbo.
El presente espetó cruel:
¡calla y camina!


Ya con los pies en la tierra
asumo con humildad
que lejos estoy de ser
una Heredera.

12 dic 2015

PROBAS CONCLUÍNTES / PRUEBAS CONCLUYENTES


(Imaxe procedente de internet)



O conto de onte non o traguei, pero hoxe sei que non mente. A min non me convence con calquera indicio, ¡canto lle custou entendelo! Agora, si. Ata puido aforrar a braga na cabeza, valía con traela nun peto. De acordo, ten outra.






El cuento de ayer no me lo tragué, pero hoy sé que no miente. A mí no me convence con cualquier indicio, ¡cuánto le costó entenderlo! Ahora, sí. Incluso se ha podido ahorrar la braga en la cabeza, valía con traerla en un bolsillo. De acuerdo, tiene otra.