POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

7 feb 2016

PÁNFILO


El custodia un pequeno monte de cogomelos preto de casa, para que non lle arrinquen o pouco que aínda queda. Ela busca outros novos, acompañada dun experto. Regresan esgotados, cos cestos acugulados de frustración finxida. Prometen seguir intentándoo.


                                                           

Él custodia un pequeño setal cerca de casa, para que no le arranquen lo poco que aún queda. Ella busca otros nuevos, acompañada de un experto. Regresan agotados, con los cestos repletos de frustración fingida. Prometen seguir intentándolo.



2 feb 2016

A VIDA CIRCULA SEN MARCHA ATRÁS / LA VIDA CIRCULA SIN MARCHA ATRÁS


(Imaxe procedente de internet)



Subir de novo á habitación do seu fillo, espertalo outra vez con bicos e cóxegas como a el lle gusta, levalo no colo á ducha, prometerlle un premio se acaba axiña o almorzo, colocarlle a mochila ás costas, acompañalo ata o autobús agarrado da man, aínda que proteste... Berra desesperada. As veciñas tentan consolala. Aínda se oe a sirena da ambulancia.





Subir de nuevo a la habitación de su hijo, despertarlo otra vez con besos y cosquillas como a él le gusta, llevarlo en brazos a la ducha, prometerle un premio si acaba pronto el desayuno, colocarle la mochila a la espalda, acompañarlo hasta el autobús agarrado de la mano, aunque proteste… Grita desesperada. Las vecinas intentan consolarla. Todavía se oye la sirena de la ambulancia.


                                                                                                                                                                          Creado  para REC

1 feb 2016

EDITIÑO 11


Perséguesme descarada
porfiona irrefutable
repugnante impertinente
aburrida pertinaz.
Esaxeras.
Chégame coa dor.




Me persigues descarada
porfiada irrefutable
fastidiosa impertinente
aburrida pertinaz.
Exageras.
Me llegan los dolores.


24 ene 2016

MISERIAS


Cando meu pai regresou da emigración, portaba un sorriso postizo e dúas maletas vellas. Nunha, medio baleira, un vestido de segunda man que mamá rexeitou e bagatelas para os meus irmáns pequenos; a outra, máis pesada, foi directamente ó faiado, precintada con orde contundente: prohibido tocala. 

Ó pouco tempo, soubemos que tamén traía a morte nas tripas. Despois de enterralo, miña nai colleu a valixa secreta e pediume que a acompañase. Sobre a terra da sepultura aínda fresca, esparexemos o seu contido: area amazocada, recordo espurio de amor estranxeiro. Ó  fin, a miña nai puido chorar.






(Imaxe procedente de internet)
Cuando mi padre regresó de la emigración, portaba una sonrisa postiza y dos maletas viejas. En una, medio vacía, un vestido de segunda mano que mamá rechazó y baratijas para mis hermanos menores; la otra, más pesada, fue directamente al desván, precintada con orden tajante: prohibido tocarla. 

Al poco tiempo, supimos que también traía la muerte en las tripas. Después de enterrarlo, mi madre cogió la valija secreta y me pidió que la acompañara. Sobre la tierra de la sepultura todavía fresca, esparcimos su contenido: arena apelmazada, recuerdo espurio de amor extranjero. Al fin, mi madre pudo llorar.


                                                                   Creado para LA COPA de ENTC, primera ronda

21 ene 2016

EMPÍRICA


(Imaxe procedente de internet)


El convencéraa de que os mellores eran os Diesel. Xa se afixera a eles e ás súas poucas revolucións. Ata que viu os Calvin Klein do seu veciño novo no tendal. Non tivo máis remedio que comprobar persoalmente se a marca de calzóns imprimía carácter.





Él la había convencido de que los mejores eran los Diesel. Ya estaba acostumbrada a ellos y a sus pocas revoluciones. Hasta que vio los Calvin Klein de su vecino nuevo en el tendal. No tuvo más remedio que comprobar personalmente si la marca de calzoncillos imprimía carácter.


20 ene 2016

A VERTIXE DO PODER / EL VÉRTIGO DEL PODER


(Imaxe procedente de internet)



Pero nunca, sen saber ben por que, deixarán de mirar cara arriba. E a postura impediralles volver mirar cara abaixo. As cervicais, claro.







Pero nunca, sin saber bien por qué, dejarán de mirar hacia arriba. Y la postura les impedirá volver a mirar hacia abajo. Las cervicales, claro.

                                                                                                                                                                                          Creado  para REC


19 ene 2016

FALTOULLE LUME / LE FALTÓ FUEGO


(Imaxe procedente de internet)




Primeiro quixo voar, pero seus pais cortáronlle as ás. Apareceu el, e reptou detrás das súas promesas. Cando descubriu que eran falsas, viu con claridade que o seu destino era ser un peixe. E tirouse ao mar.








Primero quiso volar, pero sus padres le cortaron las alas. Apareció él, y reptó detrás de sus promesas. Cuando descubrió que eran falsas, vio con claridad que su destino era ser un pez. Y se arrojó al mar.


18 ene 2016

ANXOS CAÍDOS / ÁNGELES CAÍDOS

        

(Imaxe procedente de internet)
Pero nunca, sen saber ben por que, deixarán de mirar cara arriba.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  


Pero nunca, sin saber bien por qué, dejarán de mirar hacia arriba. 

                                                                                                                              
                                                                                                                                        Creado  para REC


16 ene 2016

ALUCINADO








Era mozo de cidade, pero desde o curso de micoloxía que lle recomendou un amigo, adora o campo, os paseos polo monte, o canto dos paxaros… A súa estación favorita é o outono: o colchón de follaxe, a amanita muscaria, os dous sen roupa…








Era chico de ciudad, pero desde el curso de micología que le recomendó un amigo, adora el campo, los paseos por el monte, el canto de los pájaros… Su estación favorita es el otoño: el colchón de hojarasca, la amanita muscaria, los dos sin ropa…


11 ene 2016

A REVOLTA / LA REVUELTA


¿Por que diantres os seus donos os abandonaron nese inhóspito lugar? ¿Que farán agora sen a súa protección? ¿De que xeito conseguirán subsistir? ¿Como poderán regresar á casa? ¿Por que se deixaron guiar ata ese bosque tan afastado? Só eles, agora ausentes, saberían responder. O xogo parecía divertido e confiáronse coma sempre, sen sospeitar o máis mínimo que todo era unha trampa premeditada dos seus móbiles e tabletas: leváronos ata alí para deixalos tirados. Deambulan sen rumbo, en silencio, chocando uns cos outros; intentan, inútilmente, controlar os movementos espasmódicos dos seus polgares inactivos. O fin está cerca. Apagaranse ignorando se os aparatos se vingaron ou foi unha simple rebelión. 


(Imaxe procedente de internet)
¿Por qué demonios sus dueños los han abandonado en ese inhóspito lugar? ¿Qué harán ahora sin su protección? ¿De qué manera conseguirán subsistir? ¿Cómo podrán regresar á casa? ¿Por qué se dejaron guiar hasta ese bosque tan lejano? Sólo ellos, ahora ausentes, sabrían responder. El juego parecía divertido y se confiaron como siempre, sin sospechar lo más mínimo que todo era una trampa premeditada de sus móviles y tabletas: los llevaron hasta allí para dejarlos tirados. Deambulan sin rumbo, en silencio, chocando unos con otros; intentan, inútilmente, controlar los movimientos espasmódicos de sus pulgares inactivos. El fin está cerca. Se apagarán ignorando si los artilugios se vengaron o fue una simple rebelión.

                                                                                                                                                                                     Creado  para REC

10 ene 2016

… NON MOLESTEN / …NO MOLESTEN


A avoa está rara. Xa non invita a comer ós seus fillos e netos tódolos domingos, nin os visita diariamente. Tampouco espera ós pequenos á saída da escola con bicos sonoros e lambetas ás agachadas. Agora son eles os que teñen que chamala por teléfono.

Mamá, ¿que tal estás?
          
—Moi ben, cariño.
                                                             
Estráñalle que non se queixe coma sempre.
   
¿Tes a radio posta? Oio unha canción de fondo...
                    
—¡Non ho! É Sinatra na ducha. Está pasando uns días comigo. Maaaii güeeeei —tararea arremedando a voz —.

—¿¡Pero que dis?!

Colga e contacta inmediatamente cos seus irmáns a través do grupo de whatsapp: a súa nai desvaría, teñen que facer algo. Os móbiles arden; moitas mensaxes solápanse; o diálogo a catro mans, imposible. Ó fin, a irmá maior logra poñer orde co emoticono axeitado, e convócaos a unha reunión urxente na casa materna. 
                
Segundo van chegando, sorpréndelles atopar a vivenda pechada. Cada un comproba que a súa copia da chave non funciona. Míranse desconcertados. Na porta, pegado con esparadrapo, un típico cartel de habitación hoteleira parece burlarse: POR FAVOR...



         La abuela está rara. Ya no invita a comer a sus hijos y nietos todos los domingos, ni los visita diariamente. Tampoco espera a los pequeños a la salida del colegio con besos sonoros y golosinas a escondidas. Ahora son ellos los que tienen que llamarla por teléfono.               –¿Mamá, qué tal estás?
      –Muy bien, cariño.
      Le extraña que no se queje como siempre.
      –¿Tienes la radio puesta? Oigo una canción de fondo…
      –¡Qué va! Es Sinatra en la ducha. Está pasando unos días conmigo. Maaaii güeeeei  –tararea remedando la voz–.
      –¡¿Pero qué dices?!
    Cuelga y contacta inmediatamente con sus hermanos a través del grupo de whatsapp: su madre desvaría, tienen que hacer algo. Los móviles arden; muchos mensajes se solapan; el diálogo a cuatro manos, imposible. Al fin, la hermana mayor logra poner orden con el emoticono adecuado, y los convoca a una reunión urgente en la casa materna.
      Según van llegando, les sorprende encontrar la vivienda cerrada a cal y canto. Cada uno comprueba que su copia de la llave no funciona. Se miran desconcertados. En la puerta, pegado con esparadrapo, un típico cartel de habitación hotelera parece burlarse: POR FAVOR, …


(Este relato está publicado no libro titulado “AHÍ ESTÁN… las puertas de Boal” “EI TÁN… as portas de Boal”).

9 ene 2016

O DEMO ANDA SOLTO / EL DEMONIO ANDA SUELTO


            
Ateille o rabo ós cornos mentres durmía. O espertar foi diabólico.



Le até el rabo a los cuernos mientras dormía. El despertar fue diabólico.





(Imaxe procedente de internet)



                                                    
Soñei que Lucifer me ofrecía traballo. Espertei en Alemania.



Soñé que Lucifer me ofrecía trabajo. Desperté en Alemania.

6 ene 2016

OCA / HUECA


(Imaxe procedente de internet)


A morte repentina de dona Elvira sorprendeu a todo o mundo: ninguén sabía que estivese enferma, non presentaba síntomas de violencia e o seu carácter optimista descartaba o suicidio. Pero a perplexidade medrou cando o forense, desencaixado, dixo que dentro do seu corpo só había un baleiro inmenso.





La muerte repentina de doña Elvira sorprendió a todo el mundo: nadie sabía que estuviese enferma, no presentaba síntomas de violencia y su carácter optimista descartaba el suicidio. Pero la perplejidad creció cuando el forense, desencajado, dijo que dentro de su cuerpo sólo había un vacío inmenso.


5 ene 2016

MALAS INFLUENCIAS


(Imaxe procedente de internet)

En que momento da educación da súa nena empezaran a enganarse, xa era o de menos. Se cadra aquel microcopio de Reis foi o principio da súa perdición. As cousas complicáronse cando se lle meteu na cabeza a teima de investigar. Non deberon consentirllo, ¿pero como ían imaxinar as consecuencias que tería? Agora non valen de nada as lamentacións, deben centrarse en recuperala antes de que sexa demasiado tarde. Desde que lle deron o premio ese, o Nobel ou como se chame, non para na casa dous días seguidos, a saber con que compañías andará...





En qué momento de la educación de su niña habían empezado a equivocarse, ya era lo de menos. Quizás aquel microcopio de Reyes fuera el principio de su perdición. Las cosas se complicaron cuando se le metió en la cabeza la manía de investigar. No debieron consentírselo, ¿pero cómo iban a imaginar las consecuencias que tendría? Ahora no valen de nada las lamentaciones, deben centrarse en recuperarla antes de que sea demasiado tarde. Desde que le dieron el premio ese, el Nobel o como se llame, no para en casa dos días seguidos, a saber con qué compañías andará...


                                                                                                                                                                                          Creado  para REC

4 ene 2016

SECUELAS


En que momento da educación da súa nena empezaran a enganarse, era o escollo máis importante das discusións diarias. Alcanzaban o consenso nos temas máis dispares: vacacións, lugar de celebración navideña, modelo de coche…; pero xamais se poñerían de acordo en tal asunto. El, que a orixe de tódolos males estivo na cesárea programada para que o bebé non sufrise; ela, na obsesión do seu esposo polas audiciones de música clásica durante o embarazo. O único seguro é que a súa filla saíu arrítmica e tatuouse ata as pestanas. Aínda que iso non é o peor: ¡quere irse da casa antes de cumprir os trinta!








(Imaxe procedente de internet)



En qué momento de la educación de su niña habían empezado a equivocarse, era el escollo más importante de las discusiones diarias. Alcanzaban el consenso en los temas más dispares: vacaciones, lugar de celebración navideña, modelo de coche…; pero jamás se pondrían de acuerdo en tal asunto. Él, que el origen de todos los males estuvo en la cesárea programada para que el bebé no sufriera; ella, en la obsesión de su esposo por las audiciones de música clásica durante el embarazo. Lo único seguro es que su hija salió arrítmica y se tatuó hasta las pestañas. Aunque eso no es lo peor: ¡se quiere ir de casa antes de cumplir los treinta! 
                                                                                                                                                                                                                          
 Creado  para REC
                                                                                               
                                                                                    
                                          

29 dic 2015

SIMBIOSE / SIMBIOSIS







Primeiro impediullo a familia; despois os compañeiros de piso. Non tivo máis remedio que alugar unha casoupa no campo para poder cumprir o seu soño: ter mascota. Decontado o destino deixou á súa porta dous gatiños abandonados que lle espertaron o instinto paternal, tanto que chegou a desatender obrigas laborais e sociais por sacalos adiante. Ofreceulles todo o seu tempo, os seus escasos recursos, a súa cama... Medraron felices ignorando a propia condición felina. Así que, humanizados polo amor e os coidados recibidos, cando perciben que papá home pasa fame, comparten con el o seu penso gourmet.




Primero se lo impidió la familia; después los compañeros de piso. No tuvo más remedio que alquilar una infravivienda en el campo para poder cumplir su sueño: tener mascota. Enseguida el destino dejó a su puerta dos gatitos abandonados que le despertaron el instinto paternal, tanto que llegó a desatender obligaciones laborales y sociales por sacarlos adelante. Les ofreció todo su tiempo, sus escasos recursos, su cama… Crecieron felices ignorando la propia condición felina. Así que, humanizados por el amor y los cuidados recibidos, cuando perciben que papá hombre pasa hambre, comparten con él su pienso gourmet.


27 dic 2015

PERVERSIÓN ECOLÓXICA / PERVERSIÓN ECOLÓGICA



(Imaxe procedente de internet)
Introducía a cabeza en bolsas de plástico para reutilizalas.




Introducía la cabeza en bolsas de plástico para reutilizarlas.






25 dic 2015

PRAXE / PRAXIS


(Imaxe procedente de internet)


Percorreu as mellores sastrerías da cidade, pero ningunha se comprometía a satisfacer o seu desexo. Ata que comprendeu a razón: non prometía recompensa. Tan pronto como lles ofreceu prebendas, pelexaban por confeccionarlle esa práctica chaqueta reversible para a campaña electoral.





Recorrió las mejores sastrerías de la ciudad, pero ninguna se comprometía a satisfacer su deseo. Hasta que comprendió la razón: no prometía recompensa. Tan pronto como les ofreció prebendas, se peleaban por confeccionarle esa práctica chaqueta reversible para la campaña electoral.



23 dic 2015

NIN DE LONXE / NI DE LEJOS



Tentei agasallar ó sol
con versos de luz tinguidos.
Non puiden nin achegarme
co resplandor.

Rubín con garras e soños
para miralo de fronte.
Sempre se achaba máis alto,
fútil denodo.

Conxuguei palabras finas
que impresionasen ó verbo.
O presente espetou cruel:
¡cala e camiña!

Xa cos pés postos na terra
asumo con humildade
que moi lonxe estou de ser
unha Heredera.




Quise agasajar al sol
con versos de luz teñidos.
No pude ni aproximarme,
me deslumbró.

Trepé con garras y sueños
para mirarlo a la cara.
Siempre se hallaba más alto,
fútil intento.

Conjugué palabras finas
que impresionaran al verbo.
El presente espetó cruel:
¡calla y camina!


Ya con los pies en la tierra
asumo con humildad
que lejos estoy de ser
una Heredera.

12 dic 2015

PROBAS CONCLUÍNTES / PRUEBAS CONCLUYENTES


(Imaxe procedente de internet)



O conto de onte non o traguei, pero hoxe sei que non mente. A min non me convence con calquera indicio, ¡canto lle custou entendelo! Agora, si. Ata puido aforrar a braga na cabeza, valía con traela nun peto. De acordo, ten outra.






El cuento de ayer no me lo tragué, pero hoy sé que no miente. A mí no me convence con cualquier indicio, ¡cuánto le costó entenderlo! Ahora, sí. Incluso se ha podido ahorrar la braga en la cabeza, valía con traerla en un bolsillo. De acuerdo, tiene otra.


28 nov 2015

¡MACHOTE!


Este cárcere, estes ferros ou os muros máis inexpugnables non poderán xamais encerrar a miña vergonza, que cada noite de insomnio atravesa as paredes da cela e voa indómita ó pasado para torturarme coa imaxe reiterativa do teu sangue, dos teus berros, da miña fuxida... E á volta, un cólico de humillación retórceme no catre ó imaxinar os teus honores; e aperto con furia os puños que, covardes, non puideron quitarche a vida.




(Imaxe procedente de internet)
Esta cárcel, estos hierros o los muros más inexpugnables no podrán jamás encerrar mi vergüenza, que cada noche de insomnio atraviesa las paredes de la celda y vuela indómita al pasado para torturarme con la imagen reiterativa de tu sangre, de tus gritos, de mi huida... Y a la vuelta, un cólico de humillación me retuerce en el catre al imaginar tus honores; y aprieto con furia los puños que, cobardes, no pudieron quitarte la vida.



                                               Creado para ENTC

21 nov 2015

¡LEME! / ¡LÉEME!



Non quero ser un libro 
(imaxe procedente de internet)

aberto eternamente 
pola primeira páxina 
esperando que me leas 
os beizos, os pensamentos, 
que te acendan as palabras, 
que interpretes os silencios. 
Se non che gusta o argumento, 
pechareime para sempre. 





No quiero ser un libro 
abierto eternamente 
por la primera página 
esperando que me leas 
los labios, los pensamientos, 
que te enciendan las palabras, 
que interpretes los silencios. 
Si no entiendes mi argumento, 
me cerraré para siempre. 



Seleccionado no concurso LIBRIPEDIA


20 nov 2015

DISTANCIA INSUPERABLE


(Imaxe procedente de internet)



Hai anos que non te vexo. Podías facer un esforzo e pasar pola casa. Esta maldita artrose impídeme achegarme ata o cemiterio.






Hace años que no te veo. Podías hacer un esfuerzo y pasar por casa. Esta maldita artrosis me impide acercarme hasta el cementerio.







19 nov 2015

CUESTIÓN DE PRIORIDADES


—Como tardou tanto en vir, señora?

—Tiña que limpar. ¡Non vexa como puxen a casa! Se a deixo secar, despois é imposi...?

A anestesia impediulle seguir falando e o doutor comezou a extraerlle o garfo cravado no ventre. 


(Imaxe procedente de internet)

—¿Cómo ha tardado tanto en venir, señora?

—Tenía que limpiar. ¡No vea como puse la casa! Si la dejo secar, luego es imposi…

La anestesia le impidió seguir hablando y el doctor comenzó a extraerle el tenedor clavado en el vientre. 




17 nov 2015

SALVADOS POLA XIMNASIA / SALVADOS POR LA GIMNASIA








Vólvenos deixar debaixo das súas camas despois de camiñar con eles polo bosque durante boa parte da noite. Non atoparon a David, pero si a súa casiña de tellado vermello con pintas brancas. Outro día seguirano intentando. Menos mal que mañá toca Educación Física e non terán que levar os zapatos, así mamá non os verá todos cheos de lama.






Vuelven a dejarlos debajo de sus camas después de haber caminado con ellos por el bosque durante buena parte de la noche. No han encontrado a David, pero sí su casita de tejado rojo con pintas blancas. Otro día lo seguirán intentando. Menos mal que mañana toca Educación Física y no tendrán que llevar los zapatos, así mamá no los verá todos manchados de barro. 

                                                                                                                                                       Creado  para REC

15 nov 2015

UVAS ÓS COGOMELOS / UVAS A LAS SETAS


A forza de proporcionarlles pequenas doses, convertín a dúas amigas en adictas ó monte. O seguinte foi crear un club micolóxico de tres compoñentes, con estatutos, equipo directivo e grupo de Whatsapp incluídos. A tempada resultou xenerosa: novos enclaves, experimentos culinarios, molladuras gloriosas e cestos de risas. Non esqueceremos o autorretrato da última 
saída do ano, coas copas de cava, as uvas e o mantel sobre a follaxe, unha ocorrente sorpresa da tesoureira. Entre bromas, chegou a noite; antes de que o medo nos pillase, fuximos, esquecendo no bosque a recolección de toda unha tarde.




A fuerza de proporcionarles pequeñas dosis, convertí a dos amigas en adictas al monte. Lo siguiente fue crear un club micológico de tres componentes, con estatutos, equipo directivo y grupo de Whatsapp incluidos. La temporada resultó generosa: nuevos setales, experimentos culinarios, mojaduras gloriosas y cestos de risas. No olvidaremos el autorretrato de la última salida del año, con las copas de cava, las uvas y el mantel sobre la hojarasca, una ocurrente sorpresa de la tesorera. Entre bromas, llegó la noche; antes de que el miedo nos pillara, escapamos, olvidando en el bosque la recolección de toda una tarde.




10 nov 2015

MICRORRELATISTA INDECISO


Hai tempo que debería estar morto. De feito, xa ten todo disposto; ata repartiu invitacións para o funeral. Sen data, iso si. Só unha cousa lle impide facelo: decidirse por un dos dous epitafios que redactou. Non sabe se gravar na súa lápida de deseño “Sigo buscando a Deus. Cando o atope, aviso” ou “Vivín como puiden; morrín como quixen”. A súa muller, que o adora e non soporta velo sufrir dándolle voltas á cabeza, aconséllalle que poña os dous e que se vaia tranquilo. Pero el non o acepta, di que son demasiadas palabras. Por riba, se o condenado dilema o mantén vivo máis do desexado, terá que reconsiderar o final do segundo texto…

(Imaxe procedente de internet)
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                    Hace tiempo que debería haber muerto. De hecho, ya tiene todo dispuesto; incluso ha repartido invitaciones para el funeral. Sin fecha, eso sí. Sólo un detalle le impide hacerlo: decidirse por uno de los dos epitafios que ha redactado. No sabe si grabar en su lápida de diseño “Sigo buscando a Dios. Cuando lo encuentre, aviso” o  “Viví como pude; morí como quise”. Su mujer, que lo adora y no soporta verlo sufrir dándole vueltas a la cabeza, le aconseja que ponga los dos y que se vaya tranquilo. Pero él no lo acepta, dice que son demasiadas palabras. Encima, si el dichoso dilema lo mantiene vivo más de lo deseado, tendrá que reconsiderar el final del segundo texto…


Mencionado en ENTC


2 nov 2015

DEPENDENCIA


(Imaxe baixada de internet)



Volven ser invisibles as pegadas do teu desdén. Cada vez teño máis práctica camuflando a miña dor. Xa me podes disparar de novo con indiferenza ou desprezo, como queiras; o importante é que sexas feliz. ¿Ata cando te poderei enganar?





Vuelven a ser invisibles las huellas de tu desdén. Cada vez tengo más práctica camuflando mi desdicha. Ya puedes dispararme de nuevo con indiferencia o desprecio, como gustes; lo importante es que seas feliz.  ¿Hasta cuándo podré engañarte?
                                                                                                                                               

                                                                                                                                 Creado  para REC