POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

1 nov 2011

ARAÑEIRA / TELARAÑA



(Imaxe baixada de internet)

A araña espera.
Unha mosca agoniza
entre os seus fíos.



La araña espera.
Una mosca agoniza 
entre sus hilos.

27 oct 2011

DESCONSIDERADA


(Imaxe baixada de internet)


Agardábana para comer e aforcouse sen avisar.




La esperaban para comer y se ahorcó sin avisar.


22 oct 2011

MORRIÑA DA ESCOLA/ MORRIÑA DE LA ESCUELA

        
          Xa hai moito tempo que non vou á escola. Non é que  non queira ir, é que non me deixan. Eu degoiro por volver, pero non podo, e iso que vivo preto dela.
         Onte entroume tanta morriña que, cando sentín o balbordo dos rapaces no recreo, boteime fóra e achegueime ó patio. Oía, pero non vía nada. Non sabía se empolicarme no valo ou meter a cabeza por un burato que fixeron os cativos no muro. Tiven medo de que me quedase a cachola entalada, así que empecei a rubir pola parede. Mellor dito, intenteino; pero non o conseguín, claro. Así que tiven que conformarme con arrimar a orella e imaxinar o que pasaba dentro. Ata min chegaban con claridade os berros dun rapaz groseiro e violento. Pareceume que sería Ramón Penedo. Non mellorou nada, o pobre. Menos mal que a maioría son cativos educados, xenerosos e simpáticos. 
        Tan entretida estaba que non me decatei do zumbido dunha abella que libaba  nunhas flores do camiño. Sen querer, molesteina e defendeuse espetándome o seu aguillón nunha man. ¡Que pouco me durou o recreo! Tiven que correr cara á casa para poñerlle remedio á dor. Boteille de todo o que atopei: vinagre, comiños, sal, aceite... Vaia, que adobei a man, pero non debín de atinar cos ingredientes porque me seguiu doendo todo o día, a condenada.
          Aínda non vos dixen o motivo polo que non podo ir á escola, á miña querida escola: porque levo dous anos xubilada.


(Imaxe baixada de internet)
        
          Ya hace mucho tiempo que no voy al colegio. No es que no quiera ir, es que no me dejan. Yo me muero por volver, pero no puedo, y eso que vivo cerquita.
         Ayer me entró tanta nostalgia que, cuando sentí el alboroto de los niños en el recreo, me eché fuera y me acerqué al patio. Oía, pero no veía nada. No sabía si encaramarme a la valla o introducir la cabeza por un agujero que han hecho los chavales en el muro. Tuve miedo de que me quedase la  chola aprisionada , así que empecé a escalar por la pared. Mejor dicho, lo intenté; pero no lo conseguí, claro. Así que tuve que conformarme con arrimar la oreja e imaginar lo que pasaba dentro. Hasta mí llegaban con claridad los gritos de un chico grosero y violento. Pienso que sería Ramón Penedo. No ha mejorado nada, el pobre. Menos mal que la mayoría son niños educados, generosos y simpáticos.
          Tan entretenida estaba que no me di cuenta del zumbido de una abeja que libaba en unas flores del camino. Sin querer, la molesté y se defendió clavándome su aguijón en una mano. ¡Qué poco me duró el recreo! Tuve que correr a casa para ponerle remedio al dolor. Le eché de todo lo que encontré: vinagre, cominos, sal, aceite ... Vaya, que adobé la mano, pero no debí de atinar con los ingredientes porque me siguió doliendo todo el día, la condenada.
          Todavía no os he dicho el motivo por el que no puedo ir a la escuela, a mi querida escuela: porque llevo dos años jubilada.

17 oct 2011

DIFERENZAS / DIFERENCIAS

(Imaxe baixada de internet)

Chuvia de estrelas 
as bágoas doridas
do neno amado.
Noite escura o sorriso
nos ollos secos do orfo.




(Imaxe baixada de internet)


Lluvia de estrellas
el llanto dolorido
del niño amado.
Noche oscura la risa
en ojos secos de huérfano.

12 oct 2011

UN MÁIS UN NON SON DOUS/ UNO MÁS UNO NO SON DOS

Non sei se te amo ou me queres;
se me adoras ou te aprecio.
Tampouco sei se me atraes;
ou se aínda me desexas.

Pero sabes
que se te vas, non respiro;
que se penso, penso en ti;
que nacín cando chegaches
e morro cando me faltas.

E sabemos
que nos mantemos unidos
co fío da liberdade.
Que por vías paralelas
camiñamos abrazados.



(Imaxe baixada de internet)
No sé si te amo o me quieres;
si me adoras o te aprecio.
Tampoco sé si me atraes;
o si tú aún me deseas.

Pero sabes
que si te vas, no respiro;
que si pienso, pienso en ti;
que nací cuando llegaste
y muero cuando me faltas.

Y sabemos
que perduramos unidos
con hilos de libertad.
Que por vías paralelas
caminamos abrazados.

8 oct 2011

¡POR FIN!



"El anciano" de Jorge Tello (internet)


Dedicou a súa vida a buscar felicidade e non a atopou. Pero non se rende: espera, ilusionado, a ventura da morte.




Dedicó su vida a buscar la felicidad y no la halló. Pero no se rinde: espera, ilusionado, la dicha de la muerte.

3 oct 2011

TRONADA



(Imaxe baixada de internet)
Antes do trono
o lóstrego fugaz:
clímax de nube. 




Antes del trueno
relámpago fugaz:
clímax de nube.

28 sept 2011

EDITIÑO 2

O caos organizado
esgalla polas xuntas
esparexendo inquedanza.
Non intentes comprendelo,
caos é.
Pecha os ollos e tira.


Pintura de Franz Marc, Tyrol (Internet)




El caos organizado
se rasga por las juntas
esparciendo la inquietud.
No pretendas comprenderlo,
caos es.
Cierra los ojos y anda.

23 sept 2011

MALDITA ORTOGRAFÍA


(Imaxe baixada de internet)
Ortografía. ¡Que fría!
Coma xeo quedo sempre
cando a mestra me suspende
por meter a pata en había.

Disque con hache e con be.
Que ganas de marear!
¿Non era mellor borrar
ese hache dunha vez?


Había, está todo dito:
se había, xa non hai.
Iso é o que di meu pai
cando eu cartos lle pido...

Pois mira que amola ben
o be no sitio do uve.
Se dicimos nube, sube,
¿por que escribimos be?

E non falemos do que,
isto é por molestar.
Se queres dicir ca-ca,
en vez de que, ce.

Nenos e nenas, todos e todas,
isto non hai quen o compoña.
E despois tanta oenegué.
¿Para que?




(Imaxe baixada de internet)
Ortografía. ¡Qué fría!
Como el hielo quedo siempre
cuando en clase me suspenden
por meter la pata en había.

Dicen con hache y con be.
¡Qué ganas de marear!
¿No será mejor borrar
esa hache de una vez?




Había, está todo dicho:
si había, ya no hay.
Así me dice papá
cuando dinero le pido.

Mira que fastidia bien
la be en lugar de la uve.
Si decimos nube, sube,
¿por qué escribimos be?

Y ni hablar de la cu,
esto es por molestar.
Si quieres decir ca-ca,
en vez de cu, ce.

Niños y niñas, todos y todas,
esto no hay quien lo componga
Y después tanta oenegué.
¿Para qué?

18 sept 2011

XOANIÑA / MARIQUITA


Puntos de noite
sobre vermello aceso:
eu, xoaniña.


(Imaxe baixada de internet)
¡Voa, reluce!,
fráxil coral de terra,
carbón e lume.





Puntos de noche
sobre rojo encendido:
la mariquita.


¡Vuela, reluce!,
frágil coral de tierra,
carbón y fuego.

14 sept 2011

DESILUSIÓN


Cada amencer, lea recordos e ilusións nun mesmo fardo agardando que se fagan presente.

Cada noite, déitase coa mesma realidade.



(Imaxe baixada de internet)

Cada amanecer, lía recuerdos e ilusiones en un mismo fardo esperando que se hagan presente.

Cada noche, se acuesta con la misma realidad.

10 sept 2011

TRISTE REALIDADE / TRISTE REALIDAD

(Imaxe baixada de internet)


Primeiro pareceulle  a pel  de muller máis suave do mundo. Despois comprobou que era un potente imán. O seu polo sur detectárao e tomaba dirección norte. Non había luz, pero as súas mans, con vida propia, guiábano por infindas curvas provocándolle unha agradable sensación de mareo. Sentiu sede e saciouna no manancial duns labios prohibidos. Quería quedar alí para sempre, pero o final acercábase e non podía evitalo. Espertou de súpeto, ampeando, mollado… Ó seu carón, coma sempre, a súa esposa roncaba. Gustaríalle seguir soñando.





Primero le pareció la piel de mujer más suave del mundo. Después comprobó que era un potente imán. Su polo sur lo había detectado y tomaba dirección norte. No había luz, pero sus manos, con vida propia, lo guiaban por infinitas curvas provocándole una agradable sensación de mareo. Sintió sed y la sació en el manantial de unos labios prohibidos. Querría quedarse allí para siempre, pero el final se acercaba y no podía evitarlo. Se despertó de cuajo, jadeante, sudoroso, mojado…A su lado, como siempre, su esposa roncaba. Le gustaría seguir soñando.

2 sept 2011

ESCURIDADE / OSCURIDAD



(Imaxe baixada de internet)



Na noite escura
brillan estrelas brancas
por compaixón.
Busco na miña noite
esmola envolta en luz.





Entre tinieblas 
brillan estrellas blancas
por compasión.
Busco en mi noche oscura
limosna envuelta en luz.

28 ago 2011

REFLEXIÓN

(Imaxe baixada de internet)
recitado
Un vidro transparente atravesa o camiño.   
Esnáfrome e recúo. Reflexiono. 
Achégome e intento esnaquizalo
disparando palabras ó aire.
Inútil. Pero queda fendido e toldado.
Xa non vexo a fermosa paisaxe
que antes albiscaba desde lonxe.
Reflexiono. Desandar un camiño incerto
ou avanzar. Decido rodealo
e seguir sen présa, en silencio.
Miro cara atrás e non hai vidro.
Converteuse en muro de pedra infindo.
Imposible retroceder. ¡Adiante!



Un vidrio transparente atraviesa el camino.
Me estrello y reculo. Reflexiono.
Me acerco e intento quebrarlo
(Imaxe baixada de internet)
disparando palabras al aire.
Inútil. Pero queda agrietado y opaco.
Ya no veo el hermoso paisaje
que antes divisaba a lo lejos.
Reflexiono. Desandar un camino incierto
o avanzar. Decido rodearlo
y seguir sin prisa, en silencio.
Miro hacia atrás y no hay vidrio.
Se ha vuelto muro de piedra infinito.
Imposible retroceder. ¡Adelante!

23 ago 2011

TERAPIA DE GRUPO

 

(Imaxe baixada de internet)



Estaba enfermo de soidade. O psiquiatra receitoulle frecuentar lugares concorridos. E curou: aprendeu a vivir só entre moita xente soa.






Estaba enfermo de soledad. El psiquiatra le recetó frecuentar lugares concurridos. Y se curó: aprendió a vivir solo entre mucha gente sola.

18 ago 2011

AMENCER / AMANECER

(Imaxe baixada de internet)



Xa vén o día
sen recato ningún
ata o meu cuarto.



Ya viene el día,
Perico por su casa,
hasta mi alcoba.

14 ago 2011

PROHIBIDO SOÑAR


(Imaxe baixada de internet, editada)

Estrañoume o silencio absoluto. Non oía a ducha de miña nai, nin os xogos do meu irmán pequeno, nin o gato, nin a tose de papá... Asusteime moito e peguei un berro tremendo. Entón si que houbo estrondo: acababa de espertar, unha noite máis, á casa enteira.
Desde aquela, teño prohibido soñar.




          Me extrañó el silencio absoluto. No oía a mi madre en la ducha, ni los juegos de mi hermano pequeño, ni el gato, ni la tos de papá... Me asusté mucho y di un grito tremendo. Entonces sí que hubo estruendo: acababa de despertar, una noche más, a todo el mundo.
          Ahora tengo prohibido soñar.

9 ago 2011

SE OS PAXAROS FALASEN.../SI LOS PÁJAROS HABLARAN...


A calor da tarde tomboume medio espida debaixo da figueira. Algúns raios ousados coáronse entre as follas para bicarme a pel e facerme pechar os ollos. Pouco a pouco, envolta en rechouchíos e fantasías, quedei durmida.

Espertoume unha lingua coñecida rubindo polos meus pés. Coma unha estatua, sen mover nin as pálpebras, deixeime invadir. E seguiu avanzando. E sentía as cóxegas do bigote nas inguas e as uñas contidas nos peitos. E outra vez a lingua. E descendía o seu peso polo meu ventre, e elevábame eu cara ás nubes...

Un paxaro inoportuno distraeuna e interrompeu o meu voo. Tiven que rematar á man o que a gata deixara a medias.






          El calor de la tarde me tumbó medio desnuda bajo la higuera. Algunos rayos osados se colaron entre las hojas para besarme la piel y hacerme cerrar los ojos. Poco a poco, envuelta en trinos y ensoñaciones, me quedé dormida.
          Me despertó una lengua conocida trepando por mis pies. Como una estatua, sin mover los párpados siquiera, me dejé invadir. Y siguió avanzando. Y sentía las cosquillas del bigote en las ingles, y las uñas contenidas en los pechos. Y otra vez la lengua. Y descendía su peso por mi vientre, y me elevaba yo hacia las nubes…
          Un pájaro inoportuno atrajo su atención e interrumpió mi vuelo. Tuve que rematar a mano lo que la gata había dejado a medias.

5 ago 2011

VERÁN TÓRRIDO / VERANO TÓRRIDO


(Imaxe baixada de internet)
Dentro da flor
a bolboreta espida.
Fóra, o inferno.




Entre las flores
mariposas desnudas.
Afuera infierno.

31 jul 2011

EDITIÑO 1


Cando polo día é noite
e a noite non ten Lúa,
manda a confusión no espazo
e buscas onde non hai.
Pecha os ollos.
Abre a calma e respira.

(Imaxe de internet, editada)




Cuando de día es de noche,
y no sale la Luna,  
la confusión manda en todo
y buscas donde no hay.
Ojos prietos.
Calma abierta y respira.

26 jul 2011

¡INESQUECIBLE! / ¡INOLVIDABLE!



(Imaxe baixada de internet)
          Un 25 de Santiago de 1.980, como cada tarde, o meu adorado e novo marido, colleu o coche e marchou ó ximnasio. O embarazo, un libro e mais eu quedamos tranquilamente na casa. A primeira hora de ausencia foi levadía, pero as seguintes torturáronme sen piedade. Unha sirena de ambulancia ó lonxe confirmoume, por fin, os meus temores. ¿Que facer? Sen coche, nin teléfono, nin veciños…Un único pensamento dominábame: o meniño medraría sen pai.
        Cando volveu, atopoume pálida e sen fala. Derrubeime nos seus brazos e asolagueino de bágoas. Sen voz, os meus ollos berraron: “¡¿Que pasou?!” Un vulgar corte de tráfico fora o meu verdugo.
          Aquela mesma noite o noso fillo petou á porta, quince días antes do previsto.



Un 25 de julio de 1.980, como cada tarde, mi adorado y joven esposo, cogió el coche y se fue al gimnasio. El embarazo, un libro y yo nos quedamos tranquilamente en casa. La primera hora de ausencia fue llevadera, pero las siguientes me torturaron sin piedad. Una sirena de ambulancia a lo lejos me confirmó, por fin, mis temores. ¿Que hacer? Sin coche, ni teléfono, ni vecinos... Un único pensamiento me dominaba: el bebé crecería sin padre.
             (Imaxe baixada de internet)
Cuando regresó, me encontró pálida y sin habla. Me derrumbé en sus brazos y lo inundé de lágrimas. Sin voz, mis ojos gritaron: “¡¿Que ha pasado?!”. Un vulgar corte de tráfico había sido mi verdugo.

Aquella misma noche nuestro hijo llamó a la puerta, quince días antes de lo previsto.

23 jul 2011

AUGUIÑA / AGÜITA

Playa Bajo la Lluvia. Carmen López (Internet)


Verán e chuvia.
Nunha praia molladas 
as ilusións.


Verano y lluvia.
En la playa mojadas
las ilusiones.

20 jul 2011

DESTINO: FILLOS / DESTINO: HIJOS


Parinos por egoísmo. Traían, debaixo do brazo, cadanseu  billete de ida para unha única viaxe: vitalicia, circular, centrípeta. Son o meu primeiro e último destino.


(Imaxe baixada de internet)


Les parí por egoísmo. Traían, bajo el brazo, sendos billetes de ida para un único viaje: vitalicio, circular, centrípeto. Son mi primer y último destino.

16 jul 2011

SOIDADE INTEGRAL / SOLEDAD INTEGRAL


Desde que un infarto traidor lle arrebatou o marido, hai xa unha década, vive soa na casona que acababan de construír con tanto esforzo. Agora sóbralle espazo e fáltanlle ilusións. O seu único fillo  reside na outra punta do país. Sempre que o traballo llo permite, calza o flamante Mercedes e vén de visita. Hoxe estao agardando. Tenlle o cuarto impecable e a súa comida favorita a punto. Xa non tardará. Coma sempre, ansiedade e ledicia logran ocultar por unhas horas a súa tristeza crónica. Soa o teléfono. Cólleo correndo. Será el, seguro... É a Garda Civil de Tráfico. Non dá entendido ben o que intentan explicarlle. Desmáiase.




(Imaxe baixada de internet)
Desde que un infarto traidor le arrebató el marido, hace ya una década, vive sola en la casona que acababan de construir con tanto esfuerzo. Ahora le sobra espacio y le faltan ilusiones. Su único hijo reside en la otra punta del país. Siempre que el trabajo se lo permite, se encasqueta el flamante Mercedes y viene a visitarla. Hoy lo está esperando. Le tiene la habitación impecable y su comida favorita a punto. Ya no tardará. Como siempre, ansiedad y alegría logran ocultar por unas horas su tristeza crónica. Suena el teléfono. Corre a cogerlo. Será él, seguro…Es la Guardia Civil de Tráfico. No consigue entender bien lo que  intentan explicarle. Se desmaya.

11 jul 2011

TOXO / TOJO


(Imaxe baixada de internet)
Locen inútiles
entre espiñas doentes
chorimas de ouro.



Lucen inútiles
entre espinas rabiosas
flores doradas.                                                                                                                                                                                                                                                

7 jul 2011

FERRUXE /ÓXIDO

(Imaxe baixada de internet)




Cerrei a billa, pero seguía pingando. Non quería perder nin unha gota e intentei recollelas. Tempo perdido. Cando a fonte non mana libre, non enche nada. Tiven morriña do manancial e deille á chave. Enferruxara. Xa non a dei aberto. Segue pingando, segue oxidando. Cada vez, menos.





Cerré el grifo, pero seguía goteando. No quería perder ni una gota e intenté recogerlas. Tiempo perdido. Cuando la fuente no mana libre, no llena nada. Tuve nostalgia del manantial y así la llave. Había oxidado. Ya no pude abrirla. Sigue goteando, sigue oxidando. Cada vez, menos.

4 jul 2011

AGASALLO DE DESPEDIDA / REGALO DE DESPEDIDA

(Imaxe baixada de internet)


Traballadora e constante.
Realista e positiva.
Por intelixente, eficiente.
Práctica, sensata,
pacífica, discreta…
Fáltanme palabras,
sóbranme os afagos.
Resumo: encantadora.
Podíase chamar Rita.




(Imaxe baixada de internet)
Joven, pero madura.
Trabajadora y constante.
Realista y positiva.
Por inteligente, eficiente.
Práctica, sensata,
pacífica, discreta...
Me faltan palabras,
me sobran halagos.
Resumo: encantadora.
Se podría llamar Rita.